Een druilerige dag in oktober, inclusief grijze lucht en miezerregen. Ik heb me net twee en een half uur intensief geconcentreerd op selectietesten voor een job die ik graag wil. Wanneer ik tien minuten later in de warme bus zit kijk ik op mijn telefoon en zie ik 27 whatsapp-berichten. Whatsup?! Vanavond is er uitzonderlijk een supermaan te zien ins ons land, en mijn vriend J. stelt voor om samen met een aantal vrienden een mooi plekje te zoeken om een vuurtje te maken en naar de maan te kijken. Top idee! Ware het niet dat ik amper door de aangedampte ramen van de bus naar buiten kan kijken, en er aan de lucht te zien alleen nog maar meer regen aan zit te komen. Allemaal thuis blijven dan maar? Of een alternatief?
De vrienden in het gesprek waren blijkbaar al tot dezelfde conclusie gekomen, en J. gaf de schuld aan zijn weather-app, die het normaal “altijd juist” heeft, maar deze keer dus niet. Gelukkig zijn we een optimistisch hoopje, en had J. al voorgesteld om naar ons thuis te komen, waar we de vuurschaal op het terras konden gebruiken als alternatief. Anderhalf uur later moet ik lachen en zeg ik dat we precies een Italiaanse familie zijn. Zo’n gekakel tussen ons! We kwetteren er serieus op los, over de koopjes van de kringloopwinkel tot de evolutie van de mens. Ondertussen lopen er drie van ons druk heen en weer door de keuken, want we houden allemaal zo enorm veel van lekker en gezellig eten. We maken een receptje uit de Zondagskrant (tot mijn grote vreugde veggie!): pizza met pompoenpuree, prei en gorgonzola (wij vervingen hem door geitenkaas) met een salade, en een zelfverzonnen variant met geitenkaas, rozemarijn, walnoten en agavesiroop. Daarnaast maakt G. ook nog een soort pastei met paddenstoelen, spinazie en cheddar, in krokante bladerdeeg. Wat een feestmenu! Terwijl wij druk bezig zijn met de voorbereidingen van het diner, zit J. in een wolk bloem een heerlijk geurend deeg te kneden. Rozemarijn, look, ui, …het hartige dessert krijgt meer en meer vorm in ons hoofd, en in zijn handen.
Zoals altijd wanneer we samen zijn is er natuurlijk veel te veel eten, met één van de drie gerechten hadden we genoeg gehad voor ons vijf. Gelukkig zit niemand er mee in om de heerlijke en prachtig uitziende (gevlochten bladerdeeg, simpel maar altijd mooi) restjes de dag nadien als lunch te verorberen. Om half tien is de lucht nog steeds potdicht bewolkt, maar toch trekken we met onze jassen en sjaals naar het terras. Rondom ons zijn de meeste rolluiken gesloten en buiten onze eigen stemmen en het getik van de regen horen we niets. De mannen (cliché!) steken het hout in de vuurschaal aan en maken enkele wilgentakken schoon om er het zelfgemaakte deeg rond te wikkelen. Broodstengels boven een kampvuur! Zoals in de Ardennen! En dat op een regenachtige maandagavond in Kontich!
Vorige week poften we al kastanjes op een kacheltje in de Brederodestraat, deze week staan we gezellig met onze stokken rond een vuurtje. We spreken er ook over, over onze keuze om dit last-minute op een maandag in elkaar te boksen en op een druilerige avond rond een vuurtje op een terras te staan met vrienden. We zouden kunnen wachten met dit soort dingen tot we in de kerstvakantie samen in de Ardennen zijn, maar waarom zouden we? Waarom zou een maandag minder leuk moeten zijn dan een zaterdag of zondag? We kiezen ervoor om elke dag de dingen te doen die we graag doen, en om onze dagelijkse keuzes in vraag te stellen. Draagt dit bij tot mijn dromen, wensen, doelen of welzijn? Het omdraaien van een koude, grijze testdag naar een ongelooflijk gezellige, warme avond met fantastische vrienden en lekker eten in ieder geval wel. Het kost misschien wat moeite, maar de energie die je uit dit soort avonden haalt is onbetaalbaar, net zoals de herinnering. Give thanks.
PS: Foto van een ander kampvuur van ons, die maandag hadden we geen camera’s of gsm’s in de buurt bij het vuur, en ook geen chocomelk.
Every day is a holy day.
Pingback: Herfstvoordelen – Onder de bomen