Keuzes maken (met of zonder bevestiging)

Een koortsblaas, een zeurende pijn in mijn been, stijve rugspieren, lichte oorpijn, soms koud zweet en een hoofd dat op volle toeren draait en zelf ’s avonds niet te stoppen is. Ik weet dat het de tekenen zijn dat iets serieus mis is, en dat mijn lichaam me vraagt ermee te stoppen. Mijn gevoel weet goed genoeg waaraan het ligt, maar mijn rationele brein duwt het aan de kant en zegt dat ik niet moet zeuren maar doorbijten. Doorbijten, door de zure appel. Het wordt wel beter, het is tijdelijk, het verandert wel, het ligt aan jou, trek het je niet aan. Allemaal goed bedoeld advies, maar niemand weet wat ik echt voel. Een knoop in mijn maag, weinig honger terwijl ik normaal zo van eten hou. Dagdromen over iets anders, en mezelf overtuigen dat het allemaal niet zo erg is en dat ik dankbaar moet zijn. Verscheurd tussen onze “vrije keuze om alles te zijn wat je maar wil” en “dankbaarheid omdat we het hier zo goed hebben”. Kiezen voor je eigen vrijheid en geluk, of genoegen nemen met hoe het is, omdat het beter is dan in sommige andere delen van de wereld? Moeilijke beslissing, ook al weet ik diep van binnen wat ik wil. Maar we leven niet in een wereld met een basisloon en de mogelijkheid om een tijdje te experimenteren en te zien of iets lukt, tenzij je jezelf meteen verbind aan een lening die je misschien niet kan betalen. Er zijn zoveel mogelijkheden en er zit zoveel creativiteit in mensen, maar die kan er niet altijd uit als je constant werk nodig hebt om te overleven.

Ik luisterde naar mezelf en nam afscheid van datgene wat me zoveel fysieke en mentale klachten bezorgde, maar het was een verscheurende keuze die niet iedereen begreep of begrijpt. Aan meer dan tien mensen vertelde ik mijn dilemma, en meer dan tien keer bevestigden ze mijn keuze. Enkelen onder hen zeiden dat hun mening niet relevant was en dat als het niet goed voelde voor mij, dat reden genoeg was. Ik zou hen hetzelfde advies geven als ze naar mij kwamen met mijn probleem, en toch vind ik het voor mezelf geen reden genoeg. Sterk vinden sommigen het, dat ik voor “mezelf” kies, maar voor mij voelt het in eerste instantie als een teleurstelling, een vergissing, een falen. Voor anderen was het toch wel oké? Waarom lukte het jou dan niet? Ik vergelijk mezelf tientallen keren en kom voor de honderdste keer tot de constatatie dat iedereen inderdaad anders is, en dat wat goed is voor mij niet per sé goed is voor iemand anders, en omgekeerd. Dat mijn intuïtie, mijn “innerlijke kompas”, mijn “innerlijke drum” het altijd juist heeft, ook al zegt mijn geest eerst iets anders. Wanneer anderen het niet begrijpen zou dat niet mijn probleem mogen zijn, ieder heeft z’n eigen pad te bewandelen, om het met de woorden van een ander te zeggen. Waarom ik me blijf aantrekken hoe anderen me zien of wat voor invloed dit heeft op mijn toekomst is me grotendeels een raadsel. Zelfvertrouwen? (Onverwerkte) dingen van vroeger? De tijd waarin ik gepest werd door een “vriendin” en haar aanhang? Goedkeuring zoeken bij anderen en triest zijn als ik ze niet krijg lijkt wel een patroon, en daar wil ik vanaf. Ik kwam op voor mezelf, liet me niet doen en koos uiteindelijk om te vertrekken. Niet uit lafheid, maar uit zelfzorg. Klinkt melig, maar vanaf het moment dat ik de knoop doorhakte voelde ik een enorme last van mijn schouders vallen. Ik voelde me lichter, kreeg instant honger en kon weer glimlachen bij het opstaan. Ik keek er naar uit om er terug in te vliegen en mijn intuïtie te volgen. Om te leren uit mijn ervaringen en ze te zien als een noodzakelijk onderdeel van mijn ontwikkeling. Everything’s gonna be alright, no woman no cry.

PS: Vijf maanden na het schrijven deze tekst lijkt de keuze die ik maakte alleen maar logisch. Er hangt nog een triestige bubbel rond de herinnering, maar die wordt kleiner en kleiner. En mijn leven is er alleen maar gelukkiger op geworden.

De foto boven de blog trok ik een paar jaar geleden toen we een wandeling deden in eigen dorp, en Jannick een bloempje voor me plukte. <3