Sisters

Morgen (8 maart) is het internationale vrouwendag, een dag waarop de solidariteit tussen vrouwen en het strijden voor vrouwenrechten centraal staat. 109 Jaar na de eerste staking door vrouwen, zijn er over de hele wereld protestmarsen, massameditaties, concerten, sprekers en andere bijeenkomsten. Do we still have to protest this fucking shit? Spijtig genoeg wel. Van vrouwen in Iran die gestraft worden voor een muziekvideo en recht (of beter: het gebrek eraan) op onderwijs, tot de lagere lonen en het seksueel geweld in ons eigen land. Op sommige plekken in de wereld is de weg nog lang, op andere (zoals Ijsland) lijkt de gelijkheid bijna een feit. Morgen staken vrouwen wereldwijd. Charlie Magazine publiceerde een artikel over hoe je zelf kan steunen/staken op 8 maart. Ik zou het niet beter gezegd kunnen hebben. (Al is mijn website zwart maken iets wat ik niet meteen zo snel kan doen, dus hou ik het bij de andere tips.) Wat mij de laatste jaren persoonlijk verbaasd heeft is oprechte vriendschap en connectie die tussen vrouwen kan ontstaan, iets wat me enorm veel energie geeft. Ik had nooit kunnen vermoeden hoe sterk die relaties konden zijn, en ben er van overtuigd dat we door onderlinge solidariteit bergen kunnen verzetten.

We zien elkaar graag groeien en stralen. We geven elkaar advies maar zijn er ook gewoon om te luisteren. We horen elkaar niet altijd even vaak, maar weten wel dat de anderen er altijd zullen zijn. Een enkel woord via sms geeft al aan dat we aan elkaar denken. Verbonden, ver weg of dichtbij. Wat een blessing om deze vrouwen in mijn leven te hebben, en de kracht van ons samen te voelen. Dat was wel wat anders toen ik twaalf was. Het meisje dat ik toen al jaren “mijn beste vriendin” noemde keerde zich (om een mij nog steeds onbekende reden) opeens tegen me en slaagde erin om heel wat mensen met zich mee te trekken. Welk vertrouwen? In mijn puberteit had ik wel een paar goede vriendinnen, maar hen echt honderd procent vertrouwen kon ik niet. Ik ving ook wel eens dingen op die door de wandelgangen klonken…En toen ik zestien was kwam er weer een reality check van een zogenaamde “beste vriendin”. Ondertussen zie ik dat de realiteit niet altijd hetzelfde hoeft te blijven, en dat er ook oprechte vriendinnen bestaan. Het duurde bij mij tot ik op kot ging voor ik de eerste tegenkwam, die ondertussen nog steeds één van mijn beste vriendinnen is. Tien jaar in september! Het voorbije decennium kwamen er nog een handvol vrouwen bij, die elkaar ondertussen ook allemaal kennen en evengoed voelen hoe we sisters zijn. We kunnen onszelf zijn en hoeven geen plastic smile te forceren of make-up op te doen om elkaar leuk te vinden of een oprecht compliment te geven. We zien elkaar graag, op momenten dat het leven een feest is en op die momenten waarop je liever onder de grond zou kruipen. We steunen elkaar in de keuzes die we maken, of we het daar nu mee eens zijn of niet. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het leven zou zijn zonder deze stuk voor stuk fantastische vrouwen, met wie ik uren kan praten, filosoferen, mediteren, dansen, lachen, koken en eten.

Sisters, dat zijn alle vrouwen. Verenigd en sterk, evenwaardig aan eender welke andere man of vrouw die voorbij wandelt. Niet jaloers als iemand meer geld of vakantie heeft en geen roddels wanneer iemand er niet bij is. Ik wens het ons allemaal toe. We still have to protest this shit, maar als we onderling al verbonden kunnen zijn is de strijd veel minder zwaar. Van een avondje samen feesten of cocoonen tot rode tenten en vrouwencirkels, door samen te zijn leren we elkaar niet alleen kennen maar maken we ons netwerk en onze collectieve energie alleen maar sterker. Los van de macho’s en vrouwenhaters in de wereld denk ik dat het cruciaal is dat we elkaar in de eerste plaats niet als concurrentes zien, maar als sisters. (Met dank aan An Nelissen, die dit tijdens ons werk samen ontelbare keren bevestigde en herhaalde, en het me ook zelf liet voelen.) Vertrouw elkaar, wees kwetsbaar en imperfect, vertel over die gênante situatie of over de tranen van vorige week. Hou geen picture perfect plaatje voor, toon je echte zelf en geniet van elkaars steun, inzicht en liefde. Solidariteit! Een dikke, lange knuffel, dat is wat al mijn vriendinnen krijgen wanneer ik ze zie. En ook wanneer ik in gedachten aan hen denk. Een grote pluim voor alle vrouwen, en een extra voor de fantastische empresses H. en T. , die alles achterlieten en vertrokken naar twee verschillende continenten, om hun droom op te bouwen, tegen de stroom (en het advies van sommigen) in. Uit het oog maar nooit uit het hart, connected in spirit.

Mijn voornemen? Proberen de empress in elke vrouw te zien, ook in diegene die me misschien als concurrent ziet.

Foto: De eerste staking door vrouwen. Voor kiesrecht, een achturendag en betere arbeidsomstandigheden, 1908, New York. (Fotograaf niet gevonden.)

PS: Nog even een grote pluim voor alle mannen (in mijn leven) die vrouwelijke waarden respecteren en ze zelf niet schuwen. Voor hen die hun zonen van bij het begin het goede voorbeeld geven. Voor hen die lief durven zijn. En voor hen die andere mannen aanspreken wanneer ze neerbuigend spreken over een vrouw, of haar lastig vallen. Dat zijn in mijn ogen pas echte mannen.

PS2: Tijdens het schrijven van deze tekst dacht ik aan het prachtige nummer Lianess van één van mijn favoriete bands, Midnite. Je kan het hier horen: