Muziek is voor mij nooit behang geweest. Elk liedje roept een stemming op, of een herinnering, of op zijn minst een mening. Het mooiste is wanneer ik plots een van mijn favoriete nummers of artiesten hoor op een plaats of in een situatie die ik niet verwacht.
Wie de vrouw achter deze blog kent, zal het allicht niet verbazen dat ik een grote reggaeliefhebber ben. Zo vader, zo dochter, zeg maar. Het is een genre dat je zelden of nooit op de radio hoort, en dat bij veel mensen zelfs onversneden weerzin opwekt. U wil niet weten hoeveel mensen tegen mij al gezegd hebben dat ze reggae haten. Ja, echt haten. Niet kunnen uitstaan. Een afkeer van hebben. Niet begrijpen dat je dat goed vind. Ik hoor dat zelden zeggen over andere muziekgenres, of het moest commerciële dansmuziek zijn, maar ik heb ermee leren leven. Reggae is nu eenmaal rebel music van nature, alleen al door de ongewone tegentijd, die velen maar moeilijk kunnen verteren omdat hij niet overeenstemt met de vertrouwde ritmepatronen uit pop, soul, rock en dance.
Om die reden halen onbekende reggae tunes ook zelden de playlists van nationale radiostations. Je hoort wel eens een Bob Marley, of een Shaggy (ja, ook reggae!), of een Sean Paul (dancehall, een van de vele verschijningsvormen van de muziek die veel minder monotoon is dan de haters ons willen doen geloven), maar dat zijn de schaarse reggaehits uit het verleden. Onze persoonlijke favorieten komen zo goed als nooit aan bod. Ook daarmee heb ik mij al lang verzoend. Vroeger waren er cassettes voor in de auto, daarna CD’s, de iPod en andere mp3-spelers. Tegenwoordig stream je alle muziek via internet, ook 1001 reggae shows uit alle hoeken van de wereld. Maar ik ben ook een radioman. Wanneer er geen reggae opstaat, luister ik naar Radio 1. Vroeger naar Studio Brussel maar daar voel ik me nu echt wel te oud voor, en ik wil ik ook wat informatie meekrijgen.
Op de eerste lentedag van het jaar was ik met de auto onderweg naar Brussel. De zon scheen en het was kort na de middag, het rustigste uur op de Belgische wegen. Als er geen ongeval gebeurde, zou ik volgens Google Maps geen files tegenkomen. Op de radio een van mijn favoriete programma’s: ‘Nieuwe Feiten.’ Geen fake of alternatieve feiten maar dingen die je nog niet weet, of waarover je best wat meer wil weten. De interviewtjes worden afgewisseld met zeer bijzondere muziekjes die tekstueel meestal verwijzen naar het vorige onderwerp. Ik heb in dat programma al liedjes gehoord uit alle uithoeken van de wereld, in de meest uiteenlopende talen en stijlen.
Na het nieuws van half één weerklinkt plots een akoestische gitaar op het ritme van de reggae. Ik zet de radio wat luider en begin inwendig al een beetje preventief te foeteren. Weer een artiest die wel dat typische ritme gebruikt maar het niet uitwerkt in een volwaardig nummer. Tegelijk herken ik die gitaar en dat ritme. Ik heb het liedje pas nog ergens gehoord op Youtube of Facebook. Ga ik kopen, dacht ik nog, want ik ben nog zo’n old school verzamelaar van fysieke muziekdragers, vinyl en CD. En dan, amper een paar seconden in het nummer, hoor ik zijn stem. Het is Ken Boothe! In Jamaica en voor reggaefans wereldwijd een levende legende. De gitaar krijgt het gezelschap van onvervalste nyabinghidrums (die in de jaren 50 van de vorige eeuw mee aan de basis lagen van ska en reggae) en in het refrein komt er een hemels koortje meezingen. The Viceroys, weet ik. Ik heb een paar prachtige platen van hen uit de 60ies en 70ies.
Ik kan het liedje, ‘Let the water run dry’, nu helemaal situeren. Het staat op een nieuw unplugged album van Inna Yard All Stars, een crew van oude gloriën die topsongs uit het verleden nieuw leven inblaast. Wat een wonder, om dat te horen op Radio 1! Ik heb het volume intussen helemaal open gedraaid en zing luidkeels mee. ‘Let your teardrops fall’: zo droevig en toch zo vitaal. Zo typisch reggae. Ik voel hoe de zon mijn gezicht streelt. Jamaica is plots heel dichtbij.
Even snel als het kwam, is het ook weer voorbij. Het nummer duurt amper drie minuten. De aanleiding is het aangekondigde concert van Inna Yard All Stars in Brugge. Ergens op de VRT heeft een muzieksamensteller besloten dat hij dit op de radio wilde, los van de voorgekauwde playlists die veel andere programma’s domineren. Hij heeft er minstens één luisteraar heel gelukkig mee gemaakt. De rest van de dag kon niet meer stuk. Ken Boothe & The Viceroys op Radio 1: nooit gedacht dat ik dàt nog zou meemaken.
Foto: Harry J Recording Studio, Kingston, Jamaica