Anastasia – Vladimir Megre

Al in 1996 publiceerde de Russische zakenman Vladimir Megre het inspirerende en fascinerende boek Anastasia: De rinkelende dennen van Rusland, met nadien nog zeven vervolgboeken om de reeks compleet te maken. Ondertussen zijn ze wereldwijd verspreid en zijn er zelfs verschillende communities waar mensen leven op basis van wat ze in de boeken hebben gelezen. Ik las het eerste deel in één keer uit: oude inzichten werden bevestigd, nieuwe werden in mijn hoofd geplant. Soms een beetje over the top naar mijn mening, maar misschien is dat voor sommige mensen net nodig om de zaadjes te planten voor een andere manier van leven, bewuster en dichter bij de natuur.

Ik had nog nooit van de boeken gehoord tot ik vorig jaar een interview las met een lerares die meer dan tien jaar les gaf op een school geïnspireerd op de filosofie van Anastasia. De manier waarop ze sprak over de kinderen, hun natuurlijke wijsheid en connectie met de aarde, nam me meteen mee. De kennis die wij van jongs af aan in kinderen pompen en de dingen die we ze vanbuiten laten leren, zijn dat écht de dingen die je nodig hebt om een gelukkig leven te leiden? Als volwassene zie ik meer en meer dat wat wij leren op school wel nodig is om mee te draaien in de economie, maar dat we vaak helemaal niet weten hoe we gelukkig kunnen zijn, beter om kunnen gaan met anderen en in harmonie kunnen leven met de natuur. Onze maatschappij stuurt ons van bij het begin naar een leven vol schulden en artificiële, materiële verlangens, die ons achteraf bekeken geen voldoening brengen. Anastasia drukt je op een geromantiseerde manier met de neus op de feiten en je voelt de grote kern van waarheid waarmee het boek doordrenkt is.

Het is me een raadsel hoe de Siberische ondernemer Vladimir Megre een soort van openbaring moet gehad hebben voor hij dit boek schreef. Hij hield lang vol dat hij Anastasia tijdens een handelstrip echt ontmoette in de Taiga en gewoon haar verhaal neerschreef, maar later gaf hij toe dat de geromantiseerde vorm van zijn inzichten een manier was om ze toegankelijker te maken voor het grote publiek. En of dat gelukt is, er zijn wereldwijd miljoenen lezers. Het boek neemt je mee naar een ontmoeting in het midden van de natuur, waar Anastasia op haar eentje woont, volledig in harmonie met haar omgeving en toch op de hoogte van de moderne wereld. Het is prachtig om te lezen hoe de vrolijke jonge vrouw door de Taiga wandelt en zich voedt met de scheutjes, besjes, pitten, wortels, vruchten en bladeren die langs haar pad verschijnen. Hoe ze het niet koud heeft om dat ze het gewoon is om buiten te leven en niet in verwarmde huizen. Hoe ze in een handvol zinnen weer een nieuw bewustzijn in je hoofd plant. Hoe ze dieren tot haar vrienden maakt en uitlegt aan Vladimir hoe water eeuwenoude wijsheid bezit. Dat uitleggen is trouwens de rode draad door het boek, Vladimir is even verbaasd als de lezer zelf. Je leest mee in zijn hoofd en hoort “uit eerste hand” wat Anastasia hem allemaal vertelt. Veel vaker dan mijzelf verklaart hij zijn personage voor gek en op sommige momenten scheld hij haar zelfs uit omdat wat ze zegt zo gestoord klinkt. Het blijft niet bij lessen uit de natuur, ook de moderne wereld komt vaak aan bod. Het boek is onderverdeeld in korte hoofdstukken die elk rond een thema draaien. Ik som er graag een aantal op om een idee te geven van hoe breed de inzichten gaan.

 

De ochtend van Anastasia: Omschrijving van hoe prachtig het ontwaken in de natuur kan zijn. De jonge vrouw die door de nevelslierten danst, geniet van de frisse dauw op haar lichaam, in het gras gaat liggen om wakker te worden en zich wast in de buurt van eetbare planten zodat zij aan de hand van haar (nacht)zweet weten welke geneeskrachtige stoffen ze nodig heeft, en ze daar ook naartoe kunnen werken. Dit hoofdstuk is een pleidooi om de ochtend bewuster te beginnen. Er is ook een hoofdstuk “avondritueel”.

Anastasia’s straal: De “straal” is iets wat vaak terugkomt in het boek, en wat de meeste mensen “kennen” van de film What the bleep do we know. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat elke mens een soort “straal” uitstoot die vertrekt vanuit je borstkas en zo naar andere mensen kan gaan. In mijn omgeving zien we dat als energie die je kan uitsturen, bewust of onbewust. In het boeddhisme gebruikt men als benaming vaak “love & light meditatie”, waarbij je liefde en licht stuurt naar een specifieke persoon, groep of de hele wereld. In Anastasia’s geval gaat de “straal” iets verder en kan ze mensen echt lokaliseren, zien wat ze aan het doen zijn en hen concreet helpen door dingen “in te fluisteren”. Voor veel mensen misschien een ver-van-mijn-bed-show, maar er zit toch weer een kern van waarheid in. De energie die je uitstraalt en de intentie die je hebt om iemand te helpen is misschien niet zichtbaar met het blote oog, maar dat hoeft ook niet altijd om de echtheid ervan te kunnen voelen.

Anastasia’s voorliefde voor de datsjniks: Datsjniks zijn volkstuiniers, mensen die een tuintje bijhouden en zo voor een groot deel in hun eigen voedsel voorzien. Omdat we zelf in zo’n gezamenlijke tuin werken vond ik het extra leuk dat Anastasia haar “straal” zo vaak gebruikte om hen tips in te fluisteren en te helpen. Als je niet spontaan in de natuur om je heen kan plukken en oogsten is een eigen moestuin volgens haar de tweede beste keuze. Niet alleen zorg je zo voor lekker, gezond en milieuvriendelijk eten, je leert ook veel meer van het kweekproces dan je ooit voor mogelijk had kunnen houden. Alles wat we als mensen uitgevonden hebben is gebaseerd op principes uit de natuur, dus als je weet hoe die werken dan kan je ook andere mechanismes begrijpen. Ondertussen is het ook wetenschappelijk bewezen dat contact met de aarde, letterlijk met je handen in de grond wroeten, je immuunsysteem versterkt en rust brengt in je geest.

Een zaadje als dokter: Net als ik is Anastasia er van overtuigd dat de natuur voor elke ziekte een oplossing heeft en dat we geen chemische medicatie nodig hebben, zeker niet als we natuurlijk leven. Tijdens mijn opleiding herborist ging er een enorme wereld voor me open waarin ik zag dat de natuur ons alles kan bieden en dat er meestal geen nood is aan synthetische versies die allerlei nare bijwerkingen met zich meebrengen. Anastasia pleit voor de natuur als apotheek, en daar kan ik haar alleen maar in bijstaan. Met in de eerste plaats de dagelijkse voeding, als die al goed zit dan heb je veel minder genezing nodig.

Helper en opvoeder van je kinderen: “Wat ziet het kind als het voor het eerst bewust de wereld inkijkt? Het ziet een plafond, de rand van de wieg, lakentjes, de muren; allemaal eigenschappen en waarden van de kunstmatige wereld die door een technocratische samenleving gecreëerd is. En in deze wereld is er zijn moeder, haar borst. “Dat zal wel betekenen dat het zo moet zijn,” denkt het kind. Zijn lachende ouder houden hem piepende en rammelende dingen voor, alsof het kostbare schatten zijn. Wat is hiervan de bedoeling? Het kind zal lange tijd proberen te begrijpen wat de zin van dat gepiep en gerammel. Hij zal het bewust en onderbewust proberen te begrijpen.” Anastasia vertelt dat kinderen helemaal geen kunstmatige dingen nodig hebben om zich goed te voelen. Ze liggen liever naakt op het vel van hun moeder dan strak in een doek gewikkeld. En je kan ze beter meenemen naar de moestuin, waar ze van jongs af aan mee kunnen helpen. Ze hebben geen plastic speelgoed nodig als ze in de natuur mogen spelen en leren bewust en onbewust hoe de tandwielen van het leven draaien. Dit hoofdstuk kwam stevig binnen en ik weet geen enkel argument te weerleggen. Spijtig genoeg is er in onze drukke maatschappij vaak geen tijd en ruimte om kinderen te laten ontdekken en hen daarbij te helpen, terwijl dat net de basis is van hun ontwikkeling. Eén van de vervolgboeken is volledig gewijd aan het opvoeden van kinderen, en diende als basis voor de Anastasiascholen. Ik ben benieuwd!

“Hoe is het mogelijk dat de mensen de Aarde als een kosmisch lichaam beschouwen, als de grootste schepping van de Allerhoogste intelligentie, en ieder mechanisme van de Aarde als de grootste prestatie van die intelligentie, en dat ze desondanks die mechanismes kwellen en zoveel in het werk stellen om ze te verwoesten?” Het onbegrip en de teleurstelling van Anastasia zijn voor mij heel herkenbaar, en de manier waarop Anastasia (of is het Megre?) het verwoord is vaak zo mooi dat het ontroerend wordt. Meerdere keren vond ik de monologen of wijsheden tijdens het lezen over the top, maar achteraf bekeken blijven ze op die manier misschien nog harder hangen, omdat enkel het essentiële inzicht achterblijft. Los van de teachings is het ook een prachtig verhaal om bij weg te dromen, waar ieder zijn eigen inzichten uit kan puren. Volgens een vriendin zijn de aanhangers van de Anastasiareeks de alternatievelingen onder de alternatievelingen die vaak rondlopen met een stukje Siberische den aan een touwtje rond hun nek, wat volgens het boek een positieve werking zou hebben op de drager. Zo’n vaart zal het bij mij niet lopen, maar ik geloof er wel in dat dit soort mensen een voorbeeld kunnen zijn voor anderen. Niet per sé om hun leven radicaal om te gooien, elke kleine verandering kan een groot gevolg hebben. Zo verwachten monniken ook niet meteen dat je intreed in het klooster, maar kunnen ze je bijvoorbeeld wel leren om rust te vinden of een sterkere geest te krijgen. Of hoe je een kruidentinctuur kan maken. In een Anastasia-community gaan wonen spreekt me niet meteen aan, maar “nog bewuster omgaan met de natuur in al haar prachtige aspecten” is dankzij het boek in een stroomversnelling terecht gekomen. Een aanrader voor iedereen die graag mooie verhalen leest waar meer achter zit dan een geheel van letters en woorden, en een must voor mensen die in harmonie leven met de natuur, of dat ambiëren.

PS: Na het lezen van dit boek zijn pijnboompitten nooit meer hetzelfde :-).