We hebben net een grote bonenschotel achter de kiezen. Het is ondertussen één van de klassiekers op de zeilboot. Ik heb net iets meer gegeten dan ik eigenlijk nodig had en voel hoe ontspannen ik ben na een dag op het water. Het wordt al laat en we willen nog voor zonsondergang op onze geliefkoosde ankerplek geraken. J. en ik houden niet van rommel dus we beginnen meteen af te ruimen, af te wassen en koekjes te bakken. Dat laatste, daar hadden we gewoon ineens zin in. Rollenpatronen worden bevestigd, de vrouwen aan het vuur en de man aan het roer. “Ik breng ons voor het donker naar paardjeseiland”, roept onze kapitein naar beneden.
Wanneer de koekjes de oven ingaan horen we de ankerketting ratelen. Door het raampje krijg ik al een voorproefje van de mooie zonsondergang die zich buiten afspeelt. Ik wandel met blote voeten op het dek. We zijn omringd door het grootste zoutwatermeer van Europa met naast ons één van de vele onbewoonde eilanden. De boot ligt stil tussen de zon en de maan. Rechts van waar de zee zou moeten zijn zie ik meer tinten roze en rood dan ik me ooit zou kunnen voorstellen. De zon staat op het punt om onder de lange horizon te verdwijnen. Woorden komen te kort om het spontane kunstwerk te omschrijven. Recht tegenover het spektakel biedt het volgende zich aan. De bijna volle maan staat al in volle glorie te stralen. De weerspiegeling op het kalme water is prachtig. Ik kijk links, rechts, links, rechts, links, rechts en blijf gefascineerd. Voor het eerst in mijn leven wil ik echt schilderen. Daar. Op de boot.
We horen enkel de wind en het zachtjes klotsen van het water. Er is niemand in de buurt behalve de ontelbare dieren rond en onder ons, en de steeds stiller wordende vogels in de lucht. Ik adem diep in en besef hoe dankbaar ik ben dat ik hier op dit moment kan zijn. Dat we de kans krijgen om mee te varen op een mooie boot met fantastische vrienden en hun knuffelkatten. Het is een shortcut to mindfulness. Tussen zon en maan. In het midden van de natuur en met mijn gedachten nergens anders dan hier. Het moment duurt maar een paar minuten, maar de hemel blijft nog een uur gekleurd. Ik blijf kijken tot enkel de maan ons nog gezelschap houdt. Donker wordt het nooit helemaal en sterren komen tevoorschijn. We doen een trui aan, drinken een hete kop thee, eten een versgebakken koekje en kijken met een gelukzalige glimlach naar de slapende wereld om ons heen.
Tussen zon en maan. Een cadeautje van de natuur dat de dag nog net iets mooier maakte.
Fijne zomer iedereen!
Foto: Ons zicht van op de boot (of toch een afkooksel ervan op foto). Tussen zon en maan.
Wij waren even dankbaar dat we er overdag mochten bij zijn. Maar ook blij dat we ’s avonds in ons eigen bed lagen. Weet niet of ik daar goed zou slapen 😉