“A sustained level of euphoria induced by recalling events or listening to music that remind oneself of past experiences.” Nostalgia High*. Er is geen beter omschrijving voor hoe ik me zaterdagnacht voelde. We vierden de achttiende verjaardag van High Grade Soundsystem en het afscheid van MC Kinja. Al was dat laatste eerder betreuren dan vieren. Het leek alsof we de reünie gepland hadden; zo goed als iedereen waarmee we vroeger elke week stonden te feesten kwam nog eens buiten. Kussen, vuistjes en knuffels in overvloed! Wie er niet was misten we collectief. En vanuit de boxen knalde al die nummers die we vanbuiten kennen en luidkeels meebrulden. Het klinkt misschien melig om te schrijven, maar er was heel veel liefde in de zaal. One Love. Met een grote L. Voor elkaar, voor de DJ’s en voor onze favoriete muziek. Heel even leek het weer tien jaar geleden. En voor sommige veterans al vijftien. Of twintig.
Toen gingen we elke week naar concerten, festivals en feestjes. Op vrijdag én zaterdag. En in de zomer overdag ook al met z’n allen gaan zwemmen of ergens in een tuin hangen. Een weekend overslaan was ondenkbaar, we wilden overal bij zijn en kregen er nooit genoeg van. Festivals missen was al helemaal uit den boze. (Zelfs deze zomer in IJsland voelde ik het ergens prikken dat ik Reggae Geel miste, de jaarlijkse hoogmis voor reggaefans in België, en ook een plek waar iedereen elkaar terugziet, al is het niet allemaal tegelijk.) Elke week kwamen we elkaar tegen en leerden we elkaar beter kennen. Altijd links vooraan, waar in België of omstreken we ook terecht waren gekomen. Er waren last-minute openluchtfeestjes in de bossen van het Noordkasteel en we reden urenlang met de auto of gingen met z’n allen met een gehuurde bus naar een evenement in Duitsland. Allemaal helemaal gek op reggae, dancehall en alles wat daarmee te maken heeft. “Het lijkt bijna alsof het een verslaving was.”, zei iemand me zaterdag. But how nice it is to dwell together in unity. We ademden en (be)leefden reggae, het liefst van al nog zoveel mogelijk samen. Het is voor mij ook de muziek die me met de paplepel ingegoten werd en me negen jaar geleden voor het eerst met mijn lieve Jannick verbond en dat nog steeds doet. Ik kijk met veel plezier, dankbaarheid en een grote glimlach terug op die tijden. De passie voor de muziek lijkt bij niemand uitgedoofd, maar de levensdoelen en prioriteiten wel.
Er zijn nu kinderen, iemand is gescheiden, een handvol mensen is verder weg verhuisd, even veel hebben een ernstige ziekte (achter de rug) en een vriend die ik eigenlijk wat uit het oog verloren ben vertelde me dat hij nog niet zo lang geleden op het randje van een burn-out balanceerde. Sommigen hebben een eigen zaak, anderen zijn kunstenaar of zoeken naar een nieuwe richting in hun leven. Een aantal van hen heb ik al jaren niet meer gezien, maar het voelde alsof het gisteren was dat we samen stonden te dansen. Op de muziek waar we in onze tienerjaren smoorverliefd op werden. Op de nummers die we woord voor woord mee kunnen zingen en de melodieën waarvan we perfect weten wanneer ze hun hoogtepunt zullen bereiken. Dezelfde locatie, dezelfde mensen, alleen net een beetje anders.
We zijn high on nostalgia. Bij momenten lijkt het alsof we in een teletijdmachine gestapt zijn en het terug 2007 is. De altijd dronken oude bekende staat al wankel op het podium te dansen. We kennen zoveel nummers dat we hees worden van het meezingen. Karaoke! De sympathieke gast probeert tevergeefs een vrouw aan de haak te slaan. De die hards staan links vooraan. We geven commentaar als het nummer ons niet aanstaat en maken nog steeds dezelfde gebaren als er een top tune op ons afgevuurd wordt. Heerlijk. Het is prachtig om een nachtje te surfen op nostalgie. Sommige dingen veranderen nooit. Maar de meeste wel. De eeuwige vergankelijkheid. Gelukkig maar. Forward ever, zeggen we in ‘de reggae’. Niet ter plaatse blijven trappelen.
Het onbezorgde is er wat af en we hebben allemaal net iets minder energie. De ene lijkt nog steeds twintig, de andere is onherkenbaar. Waar de feestjes volgende week doorgaan weten we niet en waarschijnlijk zullen we er ook niet zijn. Andere tijden, andere prioriteiten. Ook voor zij die het vuur altijd brandend zijn blijven houden en dat nog steeds doen. Respect! Papa zei me ooit dat de muziek die je goed vindt tijdens je jeugd je voor altijd een gelukkig gevoel zal kunnen geven, en hij heeft gelijk. Ik ben nog geen dertig, maar ik voel nu al wat hij bedoelt. En ook waarom I love the 80’s en 90’s party’s zo populair zijn. Al waren de mensen voor mij minstens even belangrijk als de muziek, zonder hen zou de trip down memory lane me nooit zo gelukkig hebben gemaakt.
Zondagochtend keerden we weer allemaal terug naar ons leven van nu. Pampers verschonen, familiebezoekjes, overload aan e-mails, verbouwingen, sport, schilderkunst, koken, al die dingen tegelijk of helemaal niets doen. Maar meestal wel met muziek op de achtergrond. En enkelen gaan gewoon door, zij zijn nog steeds even gepassioneerd en zorgen ervoor dat wij nog altijd nieuwe muziek te horen krijgen en naar feestjes kunnen gaan. We weten dat het waarschijnlijk weer een aantal maanden of jaren zal duren voor we elkaar nog eens massaal en spontaan vinden op een feestje, maar dat is niet erg. Je kan niet elke week nostalgia high ervaren, maar ik kijk stiekem toch al uit naar de volgende reünie. One love.
PS: Kinja, we zullen je missen als MC!
PS2: High Grade Sound forever. Hoe J verder gaat zonder zijn compagnon komen we op 20 januari te weten bij de volgende Boomblast. Succes!
PS3: High on Nostalgia haalde ik zondagavond mijn oude harde schijf met foto’s boven en lukt het me om de trip nog wat te verlengen. Met foto’s die ik liever hou voor diegenen die erop staan. Misschien moeten we eens een foto-reünie-avond organiseren?
* Nostalgia High: definitie volgens de urban dictionary.