Sneeuwpret is een keuze (gastblog)

Wat een heerlijke dag was het maandag. Wandeling gemaakt in de knerpende sneeuw, goed ingeduffeld, en door de vlokken bijna zelf veranderd in een sneeuwman. Met de hond gedold in de tuin en met de buren de stoep schoongeveegd. En dan weer lekker binnen, met een kop thee, en horen hoe half België vastzit in het verkeer.

Nee, dat is geen leedvermaak. En ja, ik moet ook werken. Maar ik prijs me op dagen als deze gelukkig dat ik dat thuis kan doen. Ik heb misschien geen bedrijfswagen en geen tweede of derde pensioenpijler maar ik ben wel ontsnapt aan de moderne slavernij van het bedrijfsleven. Ik moet niet iedere dag tijdig op het werk zijn, koste wat het kost, ook al staat er 1000 kilometer file en ben je uren onderweg. Respect voor iedereen die iedere dag weer trouw het huis verlaat omdat het systeem dat nu eenmaal zo wil. Jullie mogen van mij allemaal veel meer verdienen dan ik (hoewel dat niet zo moeilijk is). Jullie zorgen ervoor dat wij ons comfortabele leventje kunnen leiden in het westen, of je nu pakjes sorteert bij DHL, administratieve taken uitvoert of vergaderingen bijwoont. Maar ik heb lang geleden al beslist dat het mijn weg niet was. En daarom kon ik maandag met volle teugen genieten van de sneeuwpret. Het is een keuze.

Tegelijk vraag ik me af waarom niet iedereen even de tijd kan nemen om stil te staan in de sneeuw (en dan heb ik het niet over de file). In een gezonde, evenwichtige samenleving zou de regering zeggen, in samenspraak met het dan al even sociaal bewuste bedrijfsleven: ‘Blijf vandaag maar lekker thuis, mensen. Spaart ons miljoenen aan zout en een hoop verkeersproblemen. We overleven het wel samen, een dagje sneeuwverlof. Maak u vooral niet druk en geniet van de sneeuw. Wat er morgen gebeurt, zien we dan wel weer.’

Goed, dat laatste zinnetje is misschien wat overdreven. Maar ook twee dagen sneeuwverlof zouden het systeem niet ondermijnen. Het zou ‘de economie’ amper meer kosten dan één nieuw gevechtsvliegtuig. En het zou de volksgezondheid in alle opzichten ten goede komen. Extra rust in de dagelijkse rat race. Meer contact met buren en familie. Kinderen en dieren die met grote ogen staan te kijken. Eindelijk nog eens een sneeuwman maken. Ragfijne muurtjes van sneeuw op kleine, dunne takjes. Sneeuwballengevecht!

Het is een keuze. Individueel maar ook van het systeem. Wie het goed voorheeft met de bevolking en de werknemers, gunt hen een dag sneeuwverlof. Zonder gezeur en zonder loonverlies. The show must go on, jazeker. Maar af en toe een pauze inlassen heeft nog nooit iemand kwaad gedaan. Met een beetje geluk raken zo ook een hoop burn-outs en andere vermoeidheidsproblemen ondergesneeuwd.

Foto: Karel Michiels