En ineens deed ik wat ik wou.

De voorbije twee jaar waren een professionele rollercoaster. Van een stabiele job bij mensen die ik graag zag naar een hectische functie waarvan ik dacht dat het mijn droomjob voor altijd zou zijn over een internship from hell tot een corporate job waar ik na een half jaar ontslagen werd. En om af te sluiten een verschrikkelijke halftijdse administratieve baan waarvan ik dacht dat ik ze voor lange tijd vol zou houden, maar waar ik na vier maanden ploeteren vertrok. Om nu eindelijk opnieuw iets te vinden wat ik graag doe, waar ik instant blij van word en wat me inspireert: deeltijds PAB assistent bij de geweldige Charlotte, gecombineerd met freelance schrijven. De aanhouder wint!

Mijn lieve Jannick werkt al zeven jaar als PAB assistent en door zijn verhalen leerde ik alle kantjes van het mooie beroep in theorie kennen. Ik blink nog steeds van trots wanneer ik aan het filmpje denk dat begin dit jaar verscheen over hem. Toen ik online een oproep vond van een vierentwintigjarige vrouw die hulp zocht sprak ik er met hem over. “Oh, maar dat is de stiefdochter van die leerkracht waar ik twee jaar geleden mee samenwerkte. En ik denk ook een van de beste vriendinnen van onze buurvrouw!” Dit kon geen toeval zijn. Natural mystic, zeggen we ‘in de reggae’. Een week later zat ik voor het eerst naast Charlotte aan de ondertussen zo vertrouwde keukentafel. Maar het is nu pas dat ik durf te geloven en beseffen dat het écht is. Dat ik écht PAB assistente en schrijfster ben en mag genieten van elke seconde geluk en voldoening dat het me geeft.

Ik durf te zeggen dat het goed gaat met mij. Na twee jaar professionele chaos. De werkgevers waar ik voor werkte leken in het begin helemaal aan te sluiten bij wat ik zocht, maar de realiteit drukte me met de neus op de feiten. Mijn ogen gingen meerdere keren open en het door de media opgesmukte beeld van de bedrijfswereld donderde nog dieper naar beneden. Ik bespaar je de details. Blijven was geen optie. Ik probeerde me in de pasvorm te wringen maar deed mezelf alleen maar meer pijn. Gelukkig besefte ik dat telkens net op tijd, was Jannick er om het te bevestigen en ben ik altijd weggegaan (of ontslagen!) voor het mentaal zo zwaar werd dat ik er onderdoor zou gaan. Anders was ik rechtstreeks op een burn-out afgestevend. For real. Ik balanceerde op de rand van een flinterdun kristallen glas en wist net niet over de rand te tuimelen. Met dank aan mijn fantastische vrienden en familie, en de inzichten die ik de laatste jaren mocht krijgen.

Afgelopen oktober was ik de rollercoaster beu. Ik wou niet meer solliciteren voor bureaujobs waar ik op voorhand al van walgde. Geen second best meer. Het was de beste beslissing die ik de laatste jaren had kunnen nemen. En dat staat nog los van de inspirerende vrouw die sindsdien in mijn leven gekomen is. Charlotte is bijna volledig verlamd door een ongeval op de skipiste dat haar leven als negentienjarige voorgoed veranderde. Maar ze bleef niet bij de pakken zitten en wil meer spanning en activiteit in haar leven brengen. Daarom startte ze exact vijf jaar na het ongeval een blog met een oneindige bucketlist. Volgens Thomas van Charlie Magazine het meest bijzondere lijstje op het internet. Lees haar verhaal maar eens. Respect. Dan vallen veel van onze dagelijkse kopzorgen in het niets en kunnen we alleen maar dankbaar zijn voor wat het leven ons biedt. Ze ging onder andere al skydiven (zou ik nooit durven!), paardrijden en skiën en naar Pukkelpop. Dat ze voltijds studeert en ondertussen in haar masterjaar zit vindt ze vanzelfsprekend. Charlotte is een dagelijkse bron van inspiratie, een verborgen comedian en een kei harde doorzetter, al beseft ze dat door haar bescheidenheid misschien zelf niet. De toekomst is nog onbekend, maar dat is helemaal niet erg, dat heb ik nu zelf ook ervaren. Je kan elke keer opnieuw kiezen, niets is definitief en alles is onderhevig aan verandering. De keuzes die je nu maakt hoeven je leven niet te bepalen.

Niet alleen mag ik met haar naar de universiteit gaan en daar masterclasses volgen, we spenderen ook veel tijd aan filosoferen over het leven, lachen heel wat af en hebben elkaar op korte tijd al goed leren kennen. Ik weet dat ze napoleonbollen kapot bijt maar dat ze lang bezig kan zijn met een M&M. Haar thee heeft ze liefst lekker heet. Ze houdt van gezellige warme sjaals en van Italiaanse kruiden en gesmolten kaas. En maakt een wandeling in haar rolstoel in de sneeuw om nadien te zeggen dat ze wel een paar keer vastgereden is maar dat het toch leuk was. Ik zou nog een lange lofzang kunnen zingen, maar haar blog zegt meer dan mijn woorden. Ik prijs me gelukkig en dankbaar dat ik het leven van deze topmadam een beetje gemakkelijker mag maken en dat we meer dingen willen doen dan waar tijd voor is. Dit is geen luchtbel of radartje in een zinloos systeem. Dit is écht. Dit is realiteit. Dit is het leven.

De maatschappij verwachtte dat ik carrière zou maken, altijd maar in een rechte lijn naar boven na mijn studies. Maar zo liep het niet. Al ben ik volgens mijn eigen normen succesvoller dan ooit. Is dat niet het enige wat telt? Ik ben heel blij dat ik afgeweken ben van het pad. Factory error, en ik ben er nog trots op ook. Geen schapengedrag en volgen, maar op zoek gegaan naar wat ik echt wou. Met een loon dat misschien maar de helft is van wat veel van mijn studiegenoten ondertussen verdienen, maar wel de vrijheid en het plezier om mijn eigen leven in te delen en afstand te nemen van de ratrace. En van de constante stroom aan e-mails en taken. Ik durf het bijna niet geloven, maar ik heb mijn eigen realiteit gecreëerd. Niet door af te wachten maar door te blijven zoeken en door diepe dalen te gaan, om er daarna met nieuwe inzichten en energie weer bovenop te komen.

Voor het eerst in jaren voel ik me echt stevig in mijn schoenen staan. Bereid om te kiezen voor mijn eigen waarden en normen en mijn eigen pad te volgen, meer dan ooit tevoren. PAB assistent zijn bij Charlotte maakt me even gelukkig als schrijven en ik geniet van elke seconde dat ik het kan doen. In de vrije tijd die overblijft werk ik aan mijn projecten die het daglicht nog niet mogen zien, kook ik extra uitgebreid voor vrienden of kijk ik naar de dikke sneeuwvlokken die voorbij ons raam dwarrelen. Na twee jaar rollercoaster ben ik uitgestapt en koos ik voor een ander vervoersmiddel. Trager en te controleren door mezelf, niet door iemand anders. Wie weet wat de toekomst brengt en of dit blijft duren? Ik voel alleen maar wat de realiteit van dit moment is. En die maakt me gelukkig.

Ik doe elke dag dingen die ik graag doe, werk aan mijn eigen tempo, geniet van de vogeltjes, katten en natuur, maak ruimte voor mensen die er echt toe doen, hou meer tijd over om lekker te koken en te tuinieren (= veel minder uitgaves in de winkel) en ben opnieuw één van de twee zonnetjes in huis. Give thanks for life, voor al de lessen die ik leerde en de evolutie die ik doormaakte om nu te zijn waar en wie ik ben. En om van hieruit weer verder te kunnen groeien naar mijn volgende bestemmingen. Al wil ik hier nog wel even blijven. Want ineens deed ik wat ik wou.

Om het met de woorden van Bob te zeggen:
Rise up this mornin’,
Smile with the risin’ sun,
Three little birds
Pitch by my doorstep
Singin’ sweet songs
Of melodies pure and true,
Sayin’, (“This is my message to you-ou-ou: “)

Singin’: “Don’t worry ‘bout a thing,
‘Cause every little thing gonna be all right.”
Singin’: “Don’t worry (don’t worry) ‘bout a thing,
‘Cause every little thing gonna be all right! ”

Foto: Bijna twee jaar geleden schreef ik een blog voor CHANGE over “niets moeten”. Door dat inzicht veranderde mijn leven en maakte ik de keuzes die me brachten waar ik nu sta. Het briefje ligt nog steeds op mijn bureau.