Plannen. Plannen. Plannen. Altijd maar plannen. Zo heb ik het steevast gedaan, ook al had ik dat tot een tijdje geleden niet door. Elke seconde zonder iets te “doen” was verspild. Geen rust voor alle taken op mijn lijstje afgerond waren. Veel leuke activiteiten en veel resultaat, maar ook weinig spontaniteit en meer en meer stress. Elk ding dat ik niet deed, voelde als een gemis. En daarbovenop nog de hoge eisen die ik stelde aan mezelf. “Eerst alles doen wat je in huis kan doen, dan pas rust.” Ook al was ik kapot. Ik ben blij dat ik mocht inzien dat ik alleen maar voor onnodige druk zorgde en dat het leven er sindsdien alleen maar aangenamer op wordt.
“Hoe jij al die dingen tegelijk doet en niet uitgeput bent begrijp ik niet!”, zei mijn mama aan de telefoon. Dat was ongeveer twee jaar geleden, en ik had geen idee waarover ze het had. Tot dan had het volproppen van mijn agenda en dagen me nog geen nadelen gebracht, of dat dacht ik toch. Ik las en hoorde in die periode veel over bewustzijn, mindfulness en het belang van “lege” momenten. In interviews vertelden mensen dat ze bewust “ongeplande” avonden in hun agenda zetten. “De ironie!”, dacht ik, maar ik zag dat het voor hen wel werkte. De agenda van mijn smartphone stond vol met bevelen die ik voor mezelf een paar weken, dagen of uren voordien had geprogrammeerd. Twee jaar geleden waren dat er soms wel tien per dag, nu zijn het er maximum vijf en heel vaak geen. Een groot deel van de berichten heeft nu te maken met boeken die ik wil lezen of spullen die ik niet mag vergeten mee te nemen. Soms verlies ik me er weer helemaal in en schrijf ik alle to do’s uit mijn hoofd in mijn agenda, om er dan later van te balen als ze met een herinnering op mijn scherm springen. Na een tijdje vroeg ik me af of iedereen dit “dwangmatig planmatig” gevoel had, en ik was stomverbaasd dat dit niet zo was. Natuurlijk denkt niet iedereen hetzelfde, maar het is pas wanneer je jouw gedachtegang patroon aan iemand vertelt, dat je écht te weten komt hoe anders “jouw” realiteit is. Shock! Nu ik mijn dagen en avonden al een tijdje niet meer volprop met alles wat ik maar kan bedenken, voel ik waar iedereen het over heeft. De activiteiten die ik doe zijn veel kwalitatiever nu ik meer ongeplande momenten heb. Ik voel me rustiger en gelukkiger, ook al tik ik mezelf nog vaak mentaal op de vingers als ik een “taak” niet uitvoer en in een warm bad ga zitten. Gelukkig zijn er genoeg voorbeelden in mijn omgeving die me eraan herinneren dat tijd zonder doel niet minderwaardig is, in tegendeel.
En dan zijn er nog de grotere plannen, dat soort van plannen waar ik blij van word, en waar ik goed in ben. Vakanties, uitstapjes, weekendjes, feestjes of iets anders dat gepland moet worden: niet alleen heb ik mijn studies in die richting afgerond, ik doe het ook gewoon graag. Geen al te strakke schema’s op dit vlak, maar wel de rode draad breien en zorgen dat alles voorzien is. Sommigen van onze vrienden vinden het verschrikkelijk dat ik twee maanden voor ons kerstfeest al nadenk over de hapjes en het dessert, anderen gaan er gretig in mee en hebben zelf al een heel menu in gedachten. Het plannen is een deel van het plezier, niet? Of toch voor mij. Het geeft me rust om mijn tijd in te delen en te weten wat er op het programma staat. En dat is iets wat ik moeilijk kan veranderen. Gelukkig ontdekte ik dat niet elke dag gevuld moet zijn met zogezegd “nuttige” activiteiten. Dat het oké is om niet te weten hoe je avond er zal uitzien, vijf minuten te laat te zijn bij vrienden of familie (ook al voel ik me er nog steeds slecht bij als het gebeurt) en je te laten verrassen door het moment. Ik liet er weinig ruimte voor, maar nu blijken het mijn favoriete dingen van de dag te zijn. De lange babbel met mijn lief aan tafel na het eten, het spontane bezoek van onze beste vrienden, tuinieren bij zonsondergang, onbeperkt bellen met vriendinnen, een boek lezen in bad na een koude winterdag, een blog schrijven omdat ik er op dat moment zin in heb, een cake bakken, kefirlimonade maken of goudsbloemzalf. Ongepland zijn ze zo-veel meer waard!
“Less is more”, bevestigde psycholoog Tony Crabbe toen ik hem in het voorjaar van 2015 interviewde. We krijgen soms het idee dat we alles tegelijk moeten doen en kunnen om gelukkig en succesvol te zijn, maar dat is een illusie. Als je focust op minder dingen, worden net die dingen veel meer waard. We hebben niet genoeg energie om “alles” goed te doen en “iedereen” tevreden te stellen dus moeten we ze doseren, of we gaan er aan kapot (lees: burn-out, depressie,…). Die regel geldt al helemaal voor de dingen die je doet omdat de buitenwereld ze van je verwacht. Van welke dingen word ik écht spontaan blij en welke kosten me meer energie dan ze me opbrengen? Of al die dingen die ik mezelf oplegde maar waar eigenlijk geen consequenties aan hingen als ik ze niet deed? Ik werd me er bewust van en speel een soort spelletje met mijn geest: “Ah, jij wil nog al die dingen doen vandaag? En welke daarvan zijn opgelegd door de buitenwereld? En wat gebeurt er als je een deel ervan niet zou doen? Zijn er reële consequenties? Meestal kom ik tot de conclusie dat er weinig dingen zijn die echt móeten op dat moment en dat ik eigenlijk zelf kan kiezen wanneer ik ze doe. Ook al heb ik mezelf er eerder van overtuigd dat het moest, eigenlijk moet het niet. Op zo’n momenten kan ik er stiekem zelfs fier op zijn dat ik de was bijvoorbeeld niet opgeplooid heb. “Zie je wel, er is niks gebeurt en je hebt in ruil een super leuke avond gehad!”
Toen ik vorige winter in de Ardennen naar buiten stond te staren naar de opkomende zon, was ik me er enorm bewust van dat ik daar stond. Ik gunde mezelf meer dan een uur om gewoon aan tafel te zitten met een kopje thee, en naar buiten te turen naar de ontwakende winterwereld. Thuis had ik dat nooit gedaan, omdat er altijd wel “iets” te doen is. But I am working on it! Ondertussen lukt het me meer en meer om gewoon in the flow te leven en dat bevalt me prima. Op vakantie gaat het gemakkelijk(er) maar het is de kunst om dat gevoel en die state of mind ook in het dagelijks leven te ervaren, iets waar ik elke dag aan probeer te werken. Het plannen zal altijd in mij zitten, en is ook iets waar ik heel blij mee en trots op ben want het kwam en komt vaak goed van pas. De zelfdiscipline zorgt ervoor dat er veel gebeurt, ook op positief vlak. Dat is op dit moment heel concreet door streng te zijn tegen mezelf als ik opmerk dat ik van alles tegen mijn zin aan het doen ben, wat op dat moment helemaal niet nodig is. En mezelf dan wat credit te geven en het rustiger aan te doen. Maar ook om deadlines te halen of saaie dingen als administratie te doen zodat het niet blijft liggen. Het bijna dwangmatige plannen, het altijd opvullen van de gaatjes in mijn agenda, zelfs in huis, dat ben ik aan het afschudden. Al heb ik het er moeilijk mee als mijn (toch) gemaakte plannen “gedwarsboomd” worden, om welke reden dan ook. Count to ten and breath in, breath out, breath in, breath out,… Minder stress, minder haast, minder frustratie (omdat dingen niet lukken, ik te laat kom voor de zoveelste afspraak op een dag of omdat ik geen “tijd” heb terwijl ik alles zelf vol plan), meer rust, meer spontaniteit en veel meer geluk. En op die vrije momenten schrijf ik meestal nog mijn favoriete teksten. De afwas kan morgen nog wel gebeuren, ik mag genieten van het mooie weer en die e-mail is voor later. Minder afspraken en activiteiten. Meer “ongeplande momenten” in mijn agenda: yes please!
Ook voor 2018 wens ik iedereen al het geluk van de wereld toe, en een iets rustiger leven met ongeplande momenten. Mijn voornemens zijn alvast om te blijven doen wat ik graag doe, mijn eigen acties altijd in twijfel proberen te trekken, te relativeren en mezelf spontaan plezier en rust gunnen, ook al lijkt het alsof er van alles moet gebeuren.
Heel herkenbaar 😉
stilzitten doe je dus niet 😉
top!