Liesje.

Het meisje met de gitaar. De geliefde comédienne. De graag geziene clown. De koningin van het relativeren. De trotse mama. De liefdevolle partner. De warme ziel. Haar plotse overlijden brengt zo-veel verdriet met zich mee. Liesje. We gaan je kei hard missen.

Vrouw, niet-blank en visueel beperkt: drie eigenschappen die het in onze maatschappij niet gemakkelijk maken om vooruit te komen. Maar Lies was gewoon Lies en brak kei hard door het plafond dat sommigen voor haar installeerden. Met liedjes, verhalen, grappen en grollen. Soms lichtvoetig, op andere momenten bloedserieus. Een pracht van een rolmodel.

Tijdens mijn werk in de comedysector had ik het genoegen om Lies een aantal keer te ontmoeten. Om samen met haar te eten voor een show en te blijven plakken nadien. Ze bracht steevast een lach op mijn gezicht en straalde een kracht uit waar ik alleen maar bewondering voor kan hebben. Ook al speelden de demonen van het verleden haar parten, zeker na haar back-to-the-roots reis met Martin Heylen in Heylen en de Herkomst, ik geloofde dat ze haar kracht terug zou vinden en dat we nog zoveel van haar zouden horen. Ze had nog zoveel plannen.

Vanmorgen volgde ik een opleiding rond PAB-assistentie. Net voor de pauze krijgen we concrete tips over hoe we het leven van mensen met een visuele beperking gemakkelijker en aangenamer konden maken. En toen keek ik routineus op mijn smartphone en zag het begin van het pushbericht van De Redactie: “Comédienne Lies Lefever onverwacht…” Heel even hoopte ik nog dat er “mama geworden” of “vertrokken op wereldreis” zou staan maar die illusie werd een seconde later doorprikt: Overleden. Ongelukkig gevallen en geen mogelijkheid om te reanimeren. Laat twee kindjes en haar man na. Ik loop naar de gang en loop op goed geluk een leeg lokaal binnen.

De tranen komen vanzelf en er komt een grote knoop in mijn maag. Liesje, bijna 38, is er niet meer. Misschien zou ze zelfs niet meer geweten hebben wie ik was, maar ik volgde haar en hoopte dat onze wegen nog zouden kruisen. Het doet me zoveel verdriet. Ik bel naar papa, die kende haar beter dan mij en we rouwen samen een paar minuten (zo ver dat telefonisch gaat) over het verlies van zo’n topmadam. Zo jong, zo sterk, zo getalenteerd, zo inspirerend, zo lief.

De dood maakt deel uit van het leven, maar die uitspraak maakt verdriet niet minder zwaar en verlies niet minder erg. Liesje was een voorbeeld op zoveel vlakken en zal dat ook nog na haar vertrek blijven. Bedankt voor alle mooie momenten, de moed waarmee je taboes bleef doorbreken, de kracht waarmee je in het leven stond en het eeuwige relativeren. Voor altijd een koningin.

Heel veel liefde voor haar familie en haar altijd ondersteunende man en kinderen. Voor lieve Lies kwamen ze altijd en overal op de eerste plaats.