Even dicht bij 40 als bij 18

Sommige mensen houden niet van verjaren, maar ik vind het (voorlopig) nog heerlijk om mijn leven te vieren. Om even stil te staan bij wat ik al gedaan heb en aan het doen ben. Reflectie en dankbaarheid over het dagelijks bestaan. Ouder worden. En nu het laatste jaar met een twee vooraan in het cijfer. Er zijn mensen die alleen nog maar bij de gedachte een halve paniekaanval krijgen, maar ik vind het helemaal niet erg. Ouder, en wijzer.

In mijn vriendengroep hebben altijd al mensen van de meest uiteenlopende leeftijden gezeten. De jaren op hun teller spelen voor mij geen enkele rol. En omdat ik meestal bij de jongsten in de groep was, en nog steeds ben, lijkt ouder worden ook minder erg. Ook al zei iemand onlangs: “Nu zit je even dicht bij veertig als bij achttien!” Alsof het leven nu zou stoppen, terwijl ik het tegendeel overal in mijn omgeving zie. Zelf voel ik het ook. In essentie ben ik nog dezelfde persoon als tien jaar geleden, maar tegelijk ben ik ook zoveel veranderd. Ten goede.

Minder naïef, al geef ik mensen nog steeds snel mijn vertrouwen. Rustiger. Meer mezelf zijn en weten wat ik wil, en wat niet. Volgens mijn eigen waarden en normen leven, ook al begrijpt niet iedereen dat. Intuïtief voelen wat goed voor me is. Het maakt het leven niet per se gemakkelijker, maar wel veel waardevoller. Ik haal er veel meer voldoening uit. Waar ik als kind soms het idee had dat de tijd te traag ging, lijkt elke seconde nu waardevol. Te snel gaat hij niet, toch niet als je zelf bepaalt hoe je hem invult. Ik ben veel liever achtentwintig dan achttien.

De laatste jaren waren een professionele rollercoaster, maar ik bleef zoeken tot ik vond wat me momenteel gelukkig maakt. Niet door weg te kwijnen in zelfmedelijden, maar door te blijven gaan en door te zetten. Het resultaat gaf me opnieuw vertrouwen in het leven. Als je iets echt, vanuit je hart en ziel wil, dan kan je het ook bereiken. Maar het komt niet vanzelf, je moet er voor werken. Blijven gaan. Dat las ik al in ontelbare boeken en hoorde ik van verschillende leraren, maar het was pas toen ik het zelf deed dat ik voelde wat het betekende. Ik creëer stap voor stap mijn eigen realiteit.

Gelukkig zie ik veel vrienden dezelfde keuzes maken. Ook zij zijn in zichzelf gaan zoeken en bouwen aan hun eigen werkelijkheid. De ene trekt de wereld rond van project naar project, de andere woont in Jamaica, iemand zei haar job op na zestien jaar en werd zelfstandige, nog iemand anders geeft binnenkort haar ontslag en trekt zich voor een paar maanden terug in de natuur, twee verschillende mensen gaan in een Tiny House wonen, eentje trekt door Nieuw-Zeeland en blijft daar misschien wel wonen, twee van onze beste vrienden vertrekken over drie jaar met hun zeilboot zonder eindbestemming en de rest werkt hier aan een balans tussen de drukke maatschappij en de wondere wereld waar ze van willen genieten. Niet zagen en klagen. Ook al voel je je niet goed. Als je iets kan veranderen aan je situatie dan doe je er iets aan. Het leven zit vol met ups & downs, maar je kiest zelf hoe je er op reageert.

Ook wij zijn nog niet op onze eindbestemming aangekomen, dat voel ik. Ook al wonen we ondertussen in ons gezellige, bijna afgewerkte huis, en zijn we allebei heel tevreden met onze jobs. De natuur roept. De ratrace duwt weg. Waar het leven ons zal brengen zal enkel de toekomst kunnen uitwijzen. Stap voor stap. Elke dag opnieuw voelen waar je echt gelukkig van wordt. Geen ondoordachte keuzes, wel bewust een ander pad inslaan. Alleen wijzelf weten hoe we het maximum uit ons leven kunnen halen.

Een pagina vol mijmeringen, in de week van mijn verjaardag. Gelukkig met waar het leven me tot nu toe gebracht heeft en dankbaar voor de geweldige mensen waarmee ik het mag delen. Een astrologe vertelde me ooit dat de meeste watermannen hun eigen pad volgen. Of dat nu klopt of niet, ik moet zeggen dat het bij mij wel van toepassing is. Net zoals bij een aantal andere watermannen die ik ken. Er valt een gigantische last van je schouders als je de verwachtingen van de buitenwereld naast je neer legt en zelf keuzes maakt, puur vanuit je diepliggende drijfveren. Na negenentwintig jaar op deze wereld, is dat de een van de meest waardevolle lessen die ik tot nu toe mocht leren. Om het met een quote van Albert Schweitzer te zeggen: “Success is not the key to happiness, happiness is the key to success. If you love what you are doing, you will be successful.”

PS: Ook een gelukkige verjaardag aan mijn blog, die deze maand een jaar bestaat. En aan lieve Lieve, die de dag na mij verjaarde. We missen je nog steeds.

Foto: Het arboretum in Rendeux. Onder de bomen, waar ideeën en gedachten ontstaan.