Ze is af! Dé thesis! En ondertussen is Charlotte (check haar blog) afgestudeerd als master in de toegepaste economische wetenschappen. Ik mocht haar de voorbije maanden assisteren bij het schrijven van haar masterproef en vond het bijna even spannend als zijzelf. Het duurde niet lang voor we onze flow vonden en we werkten gestaag verder. ‘De adoptie van mobile devices en hun apps bij mensen met een beperkte arm-handfunctie’, zo luidt de titel. Zij zorgde voor de research en de input, ik typte alles uit en samen maakten we er een mooi geheel van. Ik ontdekte dat er duizenden onderzoeken bestaan over het adopteren van technologie en leerde dat er ontzettend veel modellen bestaan om die dingen te analyseren. Maar wat ik vooral onthoud zijn de gesprekken met de respondenten, de grenzen waar ze tegen opbotsen en de creatieve oplossingen die ze er voor vinden.
Charlotte heeft de thesis veel vervloekt. Meer dan een half jaar gaf ze zowat al haar andere activiteiten op om zich op haar masterproef te kunnen focussen. Door tientallen artikels te lezen in academisch Engels kwam ze al snel te weten dat er amper onderzoek wordt gedaan naar de manier waarop mensen met een beperking omgaan met smartphones en hun apps. En al zeker niet naar zij die een beperkte arm-handfunctie hebben, zoals zijzelf. Wat hieronder volgt is gebaseerd op de resultaten van haar onderzoek.
De resultaten
Swipen, (dubbel) klikken, scrollen, spreiden en een foto maken; voor de meesten onder ons zijn het automatische bewegingen waar we niet over nadenken. Maar dat is helemaal anders voor zij die hun armen en handen niet (volledig) kunnen gebruiken. Zij moeten noodgedwongen bepaalde toestellen en apps links laten liggen. Omdat de drukknop te veel kracht vereist, omdat je met twee vingers tegelijk moet kunnen bewegen of omdat de spraaktechnologie niet goed werkt. Die laatste bestaat al lang, maar heeft net als de meeste (hulp)systemen nog te veel nadelen. Of het werkt gewoon helemaal niet. Er wordt ook niet veel geld in het onderzoek gestoken. De doelgroep die de producten zou afnemen is relatief klein en heeft in tegenstelling tot andere industrieën geen machtige en rijke lobbygroep achter zich staan.
Nochtans zijn mensen met een beperking net een groep die extra voordeel zouden kunnen halen uit smartphones en hun apps, en in het verlengde alle technologie. Denk maar aan de toenemende rol van domotica in huis, het inroepen van noodhulp, het zelfstandig uitvoeren van bankzaken, sociaal contact (digitaal) onderhouden en het uitvoeren van werk op afstand. Volgens recent onderzoek (niet dat van Charlotte) bestaat er een risico dat er daardoor net meer isolatie komt, maar ook dat er geen twijfel is dat smartphones mensen met een (chronische) beperking mobieler kunnen maken en zo de levenskwaliteit verbeteren. Wachten op de industrie doen de meeste respondenten niet meer. Ze nemen zoveel mogelijk het heft in eigen handen. Door een gsm te hacken om die volledig via de spraakbesturing te kunnen gebruiken, door zelf een handvat te maken om dat ding vast te houden of zelfs door hem te bedienen met hun tong. Foto’s nemen kon bijna niemand.
We did it!
De getuigenissen deden me meer dan ooit stilstaan bij mijn eigen vanzelfsprekende, mobiele bestaan. Charlotte en ik spraken uren aan een stuk over wat er gezegd werd en redeneerden tot we er uit kwamen. En dat ging dan alleen nog maar over smartphones en apps… niet over andere, belangrijkere beperkingen in het leven. Het was boeiend om mee in die wereld te duiken, maar ook ik was opgelucht toen het titanenwerk eindelijk ingediend was. Een week later werd Charlotte verwacht op school om haar thesis te verdedigen, al bleek dat maar een formaliteit te zijn. Haar promotor en assessor waren diep onder de indruk van haar onderzoek en beloonden haar met een even indrukwekkend score. Ik voelde opluchting, voldoening, plezier en fierheid tegelijk. We en ik keken elkaar met een grote glimlach aan: we hebben het gedaan!
Nu Charlotte haar diploma als master in de toegepaste economische wetenschappen op zak heeft begint er een nieuw hoofdstuk in haar leven. Ze weet nog niet goed hoe ze dat wil invullen, maar dat is volgens mij niet erg. Al heeft ze wel tientallen plannen en zou ze liefst halftijds werken. (Een job? Iemand? : ) ). Charlotte is een doorzetter en heeft massa’s potentieel. Met haar mentaliteit ben ik er in ieder geval van overtuigd dat het goed komt. She’s just a girl who decided to go for it.
PS: Klik hier om Charlotte’s blog te lezen over haar ervaringen als student. Je kan haar daar ook contacteren als je meer wil weten over het onderzoek.
PS2: Klik hier om meer te weten te komen over de job als PAB-assistent, vanuit de ervaring van mijn geweldige J. Zelf assisteer ik Charlotte ondertussen bijna een jaar, en ik zou het niet meer anders willen.
Prachtig <3
Pingback: Met Charlie naar Malta – Onder de bomen
Pingback: Gezocht: leuke PAB-assistenten – Onder de bomen