Forward Ever: persoonlijke lessen uit het voorbije jaar

Het einde van het jaar staat voor mij symbool aan het afronden van projecten, reflectie en tot rust komen. Iets nieuws starten is voor januari. Ik denk in december veel na over wat ik het voorbij jaar gedaan heb en waar ik de komende tijd naartoe wil. Over het algemeen ben ik best tevreden over waar ik nu sta, nog maar een paar maanden voor mijn dertigste verjaardag. Eigenlijk hoef ik mijn verwachtingen niet hoger te leggen, maar laat dat nu net één van de lessen zijn waar ik het meeste mee worstel.

Twee leuke jobs waar ik elke dag blij van word en voldoening uit haal, al tien jaar een geweldige man aan mijn zijde waar ik nog veel meer van hou dan vroeger, omringd door liefdevolle vrienden en familie waarvoor ik door het vuur zou gaan, met de vrijheid om mijn agenda grotendeels zelf te plannen en te genieten van wat de (natuur)wereld ons te bieden heeft. Elke dag opnieuw ben ik dankbaar voor al het moois dat zich in mijn (persoonlijke) leven openbaart. Elke dag kus ik mijn pollekes voor de kansen die ik krijg, en voor het geluk dat ik voel.

De lat hoeft niet telkens hoger

En toch zijn er ook veel dagen waarop ik mijn successen niet vier, hoe groot of klein ze ook zijn. Het lijkt vaak alsof het voor mezelf nooit goed genoeg is. Van zodra ik over de lat spring leg ik ze gewoon een heel stuk hoger. Er is altijd dat sluimerende gevoel dat ik meer had moeten doen. Méér artikels publiceren, méér interviews inleveren. Nog sneller antwoorden op e-mails en nog meer tijd investeren dan ik al doe. Had ik al een boek moeten schrijven?

Terwijl ik dit schrijf klinkt mijn zelfopgelegde druk banaal en onnodig. Jaren geleden had ik toch al besloten dat ‘druk zijn’ geen imago was dat ik mezelf wou aanmeten? Ik koos er net bewust voor om twee (redelijk stressvrije) dingen te doen die ik graag doe, en bereik daardoor eigenlijk veel meer dan ik een jaar geleden had kunnen dromen. De stress van de onzichtbare slavendrijver is nergens voor nodig, dus ik neem me voor om hem zoveel mogelijk te elimineren.

Het hoeft niet altijd perfect te zijn. Elke minuut willen invullen met iets nuttigs is vermoeiend, terwijl niets doen net is wat ik soms nodig heb. Er is altijd iets te doen, maar daarom hoeft dat niet nu, op dit moment. Daarin is mijn liefste J de beste leermeester. Als hij geen zin heeft in iets, dan doet hij gewoon iets anders

Jouw energie is niet de mijne

Dat veel uiteenlopende dingen en mensen me raken maakt me tot de persoon die ik ben, maar ik draag al die grote en kleine zorgen met me mee. Alsof ze allemaal even belangrijk zijn en ik er verantwoordelijkheid voor draag. Klinkt misschien alsof ik mijn eigen rol veel te belangrijk vind, maar het zijn vooral de anderen waar ik me zorgen over maak. Nochtans hoef ik hun verdriet en boosheid niet zelf te voelen om toch empathisch te kunnen zijn… De liefdevolle man van mijn leven geeft me al tien jaar lessen in loslaten, maar toch blijft het een werkpunt op lange termijn.

Het is vaak niet mijn eigen energie die zwaar op me drukt, maar die van anderen. Ik wil me er bewust van zijn dat ik me daar achteraf van kan loskoppelen. Ik wil ze laten afvloeien en voelen wat er echt in me omgaat. Alleen zo zal ik zelf genoeg energie blijven hebben om naar anderen te luisteren en hen te helpen.

Plannen zijn niet heilig

Als iets niet volgens mijn planning gaat dan loopt het vaak nog mis. Ook al probeer ik daar al een paar jaar bewust aan te werken. In de eerste plaats gaan er ontelbare alarmbellen af in mijn hoofd en voel ik spanning tintelen tot in het topje van mijn kleine teen. Soms kan ik het daar bij houden, maar vaak komt mijn vaak irrationele reactie op het wijzigen van plannen er uit voor ik het door heb. Nog terwijl ik reageer besef ik meestal dat het nergens voor nodig is… De volgende stap is om het van bij het begin al niet tot die spanning te laten komen. Plannen veranderen en zijn flexibel. In bijna alle gevallen zijn er helemaal geen serieuze gevolgen als er iets wijzigt. Waarom voelt het dan (even) alsof de hemel op mijn hoofd zal vallen?

Mijn voornemen om meer flexibel te zijn (go with the flow, zoals het heet) geldt zowel voor afspraken met anderen als met mezelf. In tegenstelling tot een paar jaar geleden plan ik mijn agenda al lang niet meer stampvol en ben ik heel blij met de gaten zonder verplichtingen. Maar wat er wél instaat, lijkt soms heilig te zijn. Het voelt dan alsof ik er niets meer aan mag of kan wijzigen, terwijl dat vaak veel beter is dan vasthouden aan de planning, gewoon omdat ze er is.

Verdwijnen onder de bomen geeft energie

Ik maakte met het afgelopen jaar meer zorgen dan ooit over het klimaatprobleem en het bijbehorende non-beleid. Urenlang sprak ik met gelijkgezinden over wat we moeten doen om meer steentjes bij te dragen en de verandering te versnellen. Weken aan een stuk voelde ik me slecht nadat de VN de alarmklok luidde en er amper reactie op kwam. Het lijkt soms vechten tegen de bierkaai, tot je weer hoop krijgt door het zien en horen van miljoenen gelijkgestemden wereldwijd.

Wanneer het zoveelste negatieve nieuws me bereikt verdwijn ik het liefst voor een tijdje onder de bomen. Daar kan ik herbronnen, tot rust komen en opnieuw voelen waarom ik ben wie ik ben, wat me drijft en wat ik neer wil zetten. Los van alle (digitale) technologie krijg ik meer energie dan met woorden te omschrijven valt. Meer onder de bomen zijn, is zeker een van mijn voornemens voor 2019.

Met dank aan iedereen die me het afgelopen jaar inspireerde, op welke manier dan ook.

Ik wens iedereen een jaar vol liefde, gezondheid, inzichten en plezier!

Blessings & love,
Natacha