Wij Vergeten-Je-Nietjes

Lieve V,

We waren nog niet gaan zitten of het kwam eruit. Je zat al zes maanden thuis. Het woord zelf kon je niet uitspreken, maar de dokters gaven je afgelopen zomer nog maar een half jaar te leven. Diagnose: terminaal. De wereld zakte weg onder je voeten. Niks was nog belangrijk, en tegelijk was alles dat wel. Ziekenhuisopnames. Bestraling. Chemo. Medicatie. Therapie. Je kwam in een mallemolen terecht en besloot om te vechten. Om bij die twee procent te horen die het wel overwinnen. Om de uitzondering te zijn.

Zes maanden. Zo kort voorspelden ze dat je nog zou leven. Je had dezelfde periode nodig voor je er over kon praten. Je twijfelde: alle behandelingen volgen en blijven hopen op genezing of een nieuwe oplossing vanuit de wetenschap, of alles stopzetten en allerlei dingen gaan doen die je nog graag wou doen. Op vakantie gaan. In een luchtballon vliegen. Skydiven. In tranen dronken we thee aan mijn keukentafel. In tranen lachten we om de vreemdste reacties die je de laatste maanden kreeg.

We hadden het er over; hoe je boos was dat het jou moest overkomen, maar dat je tegelijk ook besefte dat het geen zin had om een schuldige te zoeken en jezelf de grond in te boren. Het was nu zo, en het enige wat je kon doen was het accepteren en er tegelijk zo lang mogelijk tegen strijden. Uiteindelijk stelden we ons voor dat jouw ziel, moest je dit leven verlaten, misschien dringend ergens anders nodig was. Ergens waar ze heel veel nood hadden aan jouw vrolijke en positieve zelf.   

Dat moment kwam sneller dan verwacht. Vijf dagen nadat we elkaar zagen kreeg ik een sms van jouw lieve D om te zeggen dat hij je die dag moest afgeven. Het was te veel. Je lichaam kon het niet meer verdragen. Ik weet hoe graag jullie elkaar zien en kan me niet voorstellen hoeveel pijn hij voelt. Nog voor ik op mijn stoel neerplofte stroomden de tranen uit mijn ogen. V. Lieve V.

Je vertelde me dat je zelf een deel van je afscheidsceremonie had gepland. Morbide, vond je dat, maar noodzakelijk. Wel, V, jouw uitvaart was de mooiste die ik me kon voorstellen. Vol krachtige boodschappen rond visualisatie, positiviteit, dromen verwezenlijken, bewustzijn en natuur. Jij wist waar de klepel hing. De teksten en jouw stralende glimlach op de foto’s hebben me heel diep geraakt en ontroerd. Wat een kracht en moed om die inzichten zelfs na je vertrek nog te blijven verspreiden. Zo mooi en puur.

Jouw tuin was je eigen paradijs hier op aarde. Telkens weer anders en gevuld met prachtige kleuren en geuren. Op het einde van de ceremonie kregen we een klein doosje mee naar huis met zaadjes. Vergeet-Me-Nietjes. Wat een prachtige manier om in leven te blijven. Ik heb ze dezelfde dag gezaaid en ondertussen komen de eerste blaadjes uit de aarde. Met veel liefde zal ik ze verzorgen, denkend aan jou.

Surrealistisch en tegelijk bikkelharde reality check. Zo snel kan het gaan. Zo weinig garanties zijn er voor de toekomst. Afscheid, ondanks jouw vastberadenheid om te blijven. Ik koester onze vriendschap en ons laatste gesprek, en zal de inzichten die je met me deelde nooit vergeten, net als jouw liefde, kracht en doorzettingsvermogen. Het ga je goed, lieve V, waar je ook mag zijn. Wij Vergeten-Je-Nietjes. <3

PS: In de verpakking van de zaadjes bleek een briefje te zitten waarmee je nog een laatste boodschap aan ons meegaf. Prachtig…

Your mind is a garden

Think of your mind as a garden today.
What kind of thoughts do you want to plant there?
Let those thoughts be of light, beauty, peace and happiness.
Nurture those thoughts with love.
Now let them grow and fill you experience!