Drie dagen onder de bomen met Charlie (en vijftien anderen)

Anderhalf jaar, zo lang werk ik deeltijds als PAB-assistente voor Charlie. Meestal ben ik overdag bij haar, maar midden april brachten we drie dagen samen door in de Ardennen. Niet in een comfortabel hotel, maar kamperend op een prachtige wei in een vallei. We wisten op voorhand niet of alles wel vlot zou verlopen, maar door een goede voorbereiding en de fantastische vibes oversteeg de uitstap alle verwachtingen.

Een tijdje geleden vroeg een jongerenbegeleider of Charlotte haar verhaal (check haar blog!) wou vertellen voor een groep jongeren die het niet gemakkelijk hebben thuis en/of op school. Top idee! Toen we elkaar zagen om alles te bespreken zei hij dat hij nog een gek idee had: zou het niet geweldig zijn dat Charlie mee kon gaan op back-to-basic kampeertrip? Charlie moest er amper over nadenken, zei direct ja en vroeg tot mijn vreugde of ik mee wou gaan. Kamperen met een toffe groep in de Ardennen? Natuurlijk wou ik mee!

De langverwachte eerste nacht

Op het kampterrein aangekomen leek het alsof wij altijd al deel uitmaakten van de groep, ook al hadden we nog maar een deel van hen op voorhand ontmoet. De jongeren stelden zich meteen open, echt prachtig. Het leek drie dagen lang alsof we op kamp waren met de jeugdbeweging. Ze hielpen ons met het opzetten van de grote tent (onze villa!) en leken het perfect normaal te vinden dat Charlie daar rondreed met haar elektrische rolstoel. ’s Avonds aan het kampvuur sprak een van de meisjes al uit dat ze het super cool vond dat zij daar was. Ik kon haar alleen maar gelijk geven en keek met een grote glimlach naar Charlie. Wat was ik trots en gelukkig dat ze deze uitdaging was aangegaan.

We hadden ons goed voorbereid, maar alles zou afhangen van de vraag of we Charlie warm genoeg konden houden op een koude lentenacht. De rest van de groep kon allerlei activiteiten doen, rondlopen om zich warm te houden en ’s nachts in een bolletje kruipen, maar dat gold niet voor haar. Sommige mensen thuis geloofden niet dat het zou lukken en dachten dat we de eerste avond al naar huis zouden rijden, helemaal verkleumd, maar dat was zonder ons warmteplan gerekend.

Het kampvuur brandde snel nadat we aankwamen en zorgde tot lang na middernacht voor meer dan voldoende warmte, maar in de tent was het maar een paar graden boven nul. Op Charlie’s dikke luchtmatras legde ik een isolerend warmtedeken (zo een zilver-gouden knisperend dun ding), daarop een fleece dekentje, dan Charlie zelf, drie warmwaterkruiken verspreid over haar lichaam, een dikke donzen slaapzak, twee fleecedekentjes en een sjaal. Rond haar hoofd drapeerde ik een nog wollen trui. De volgende ochtend klaagden een aantal jongeren over de koude, maar Charlie had het nog steeds lekker warm. We stonden op met het vrolijke gezang van tientallen vogeltjes. Het was gelukt! Die nacht voelde als een gigantische overwinning.

De avond valt over het kampterrein in Dourbes en de hemel klaart helemaal op. <3.

De kracht van de verbinding (en het vuur)

We trokken met z’n allen naar Fondry de Chiens, een grote zinkput met rotsen en grotten die recht uit Jurassic Park lijkt te komen. Met een elektrische rolstoel lijkt het niet vanzelfsprekend om daar te komen, maar iedereen hielp met takken aan de kant te gooien en het beste pad aan te wijzen. Prachtplek, al kwam er jammer genoeg iemand van een andere groep ten val waardoor we ons spel niet konden spelen. In ruil zagen we wel een spectaculaire reddingsactie met touwen, extra speciaal voor mij omdat mijn lieve J net die opleiding tot (GRIMP) redder achter de rug heeft. Het meisje bleek er achteraf gelukkig enkel een gekwetst been aan over te houden.

Het paintballen lieten we aan ons voorbij gaan, maar we hadden een onvergetelijke avond aan het kampvuur. De gesprekken gingen veel dieper dan ik had verwacht. Vuur brengt een oerinstinct naar boven om verhalen te vertellen en dingen te delen. We praatten over series en muziek, maar ook over thuissituaties, angsten en dromen. Vijf keer vroeg iemand waarom ik vegetarisch eet, en ik vond het helemaal niet erg om er opnieuw op te antwoorden. (Lees deze blog voor meer info daarover.)

Een aantal jongeren zeiden tegen Charlie hoeveel respect ze wel niet hadden voor haar, en voor het feit dat zij daar zat terwijl dat helemaal niet vanzelfsprekend was. We hadden het over het creëren van je eigen geluk, de wet van de aantrekking, je eigen pad volgen en de relativiteit van succes. Over problemen die de jongeren hadden met hun ouders en school, en wat ze zo graag willen doen in hun leven. Twee jongens vertelden dat ze te voet uit Afghanistan naar België waren gekomen. Een andere vond het een totaal schizofrene gedachte dat hij als soldaat de grenzen moest bewaken tegen die twee lieve gasten. Reality check…

Het belang van dit soort gesprekken is onbetaalbaar en ontzettend waardevol voor de maatschappij. Door een veilige, warme omgeving te creëren in een prachtig stukje natuur kreeg iedereen de mogelijkheid om zich open te stellen. Er werden visies gedeeld en herzien. Onze groep bestond uit een heel gevarieerd gezelschap, maar toch voelden we dat we in essentie hetzelfde waren. Klinkt allemaal heel serieus, maar we lachten ons ook een breuk met elkaars verhalen en gekke opmerkingen. Bedankt voor alle hilarische momenten!

Give thanks for life

Sommige mensen zien alleen waar deze jongeren falen. Ze passen misschien niet helemaal in het perfecte rijtje, maar wij weten dat het daar niet om draait. Wij zagen een overvloed aan mooie eigenschappen. Wie iemand verantwoordelijkheid en respect toont, krijg heel veel terug. Er is geen ogenblik geweest waarop Charlie of ik ons buitenstaanders voelden.

Ontelbare lofbetuigingen aan de begeleiders. Hun werk is van onschatbare waarde. Bedankt dat wij mee mochten en dat jullie alles in het werk stelden om Charlie bij de activiteiten te betrekken. Bedankt voor de liefde en aandacht die jullie besteden aan onze jongeren. Dat drie van hen op het einde hun dankbaarheid uitspraken naar een begeleider toe gaf me een krop in de keel. Het was ontroerend om te horen wat hij voor hen betekent.

Het is alleen maar samen dat we dit hebben kunnen doen. We zijn naast het platgetreden pad gegaan (letterlijk) en zijn back to basics gaan kamperen met Charlie, iets waar maar weinig mensen met haar beperking zich aan durven wagen op kille aprildagen met koude en klamme nachten. Bedankt dat ik mee mocht Charlie, en voor het vertrouwen in mij. Give thanks for life.