Wie naar Portugal reist bezoekt meestal Lissabon, Porto en de Algarve. Nochtans ligt er in het centrum van het land nog een prachtige historische parel: Coimbra. De stad staat vooral bekend om haar indrukwekkende universiteit, maar ze heeft nog veel meer te bieden. Van architecturale hoogstandjes en de lekkerste olijven tot onbewoonde valleien en het meest magische bos waar ik ooit in mocht wandelen: hier zijn tien dingen die je wil beleven.
Buçaco Forest
Mata Nacional do Buçaco (UNESCO erfgoed) ligt een half uur buiten de stad, maar het staat met stip op nummer één bij mij. Het eeuwenoude feeërieke bos betoverde me meteen en houdt me nog steeds in de ban. Op het einde van de negentiende eeuw ruimde het oude klooster waar het rond lag plaats voor een paleis voor de koninklijke familie in Neo-manuelijnse stijl; gotisch op z’n Portugees, boordevol krullen en details. Momenteel doet het gebouw dienst als luxehotel, maar dat was niet de reden waarom we daar waren.
Met meer dan tweehonderdvijftig soorten bomen en struiken huisvest Buçaco een van de meest uitgebreide bomencollecties van Europa. Ik had voordien al foto’s gezien, maar de realiteit overtrof alle verwachtingen. In tegenstelling tot de vaak nette arboreta en botanische tuinen die ik al bezocht, is Buçaco nog een echt bos. De meeste bezoekers blijven rondhangen in de kleine cirkel rond het paleis en de sprookjesachtige watervaltrappen van de Fonte Fria die me deden denken aan Rivendell van Lord of the Rings, maar de echte magie bevond zich voor mij heel wat hoger op de heuvel. Daar kwamen we terecht onder kronkelende bomen waarvan de takken in de meest onverwachte richtingen draaiden. Het was er stil en de vochtige zoete boslucht gaf me een zalig gevoel.
Het leek alsof de tijd stil was blijven staan. Honderden jaren oud zijn de bomen, bedekt met een dikke laag prachtig mos; miniatuurbos. Het is een wereld op zichzelf waar ik dagenlang in zou kunnen verdwalen. Onderaan de heuvel staat een gigantische sequoia, die vond ik ook geweldig, maar het waren de kracht en betovering van het bijna ondoordringbare woud die me zo diep raakten. Ontroerd, enthousiast, verbaasd en gelukkig; fantastisch om op die plek te mogen wandelen. Alleen daarvoor is het al de moeite om naar Coimbra en omstreken te reizen.
Almedina
Kronkelende steile steegjes, indrukwekkende historische poorten en prachtige middeleeuwse trappen: de oude wijk rond de Torre de Almedina katapulteert je honderden jaren terug in de tijd. Heel de buurt ademt geschiedenis en het lijkt met momenten alsof je op een filmset rondloopt. Heerlijk om te verdwalen tussen klassieke cafeetjes waar maar een tiental mensen binnen kunnen, afgewisseld met originele restaurantjes waar maar vier of vijf tafeltjes staan. Ook al was het een heel zonnige zaterdag toen wij er waren en liepen er een paar groepen rond, echt druk werd het nooit in de straten.
Wie vanuit de Rua Ferreira Borges de trappen oploopt komt bovenaan uit bij Sé Velha, de oude kathedraal (die meer op een fort lijkt) en het bijbehorend klooster. In het straatje net daarvoor, aan de rechterkant vind je het piepkleine restaurantje Maria. Neem zeker even pauze om er een gigantisch glas versgeperst zoet sinaasappelsap te drinken en om de lekkere, kraakverse (vegetarische) gerechtjes te proeven.
De universiteit
Volg de steegjes en trappen naar boven en uiteindelijk kom je vanzelf uit bij de universiteit. Die torent hoog boven de stad uit en domineert de top van de heuvel. Waar je ook gaat of staat, de universiteit staat in Coimbra altijd centraal. Het is één van de oudste ter wereld en de originele gebouwen zijn nog steeds in gebruik. Momenteel studeren er zo’n twintigduizend studenten.
Het majestueuze binnenplein, de hoge toren en het voormalige paleis spreken tot de verbeelding. Met een combinatieticket krijg je ook toegang tot het wetenschappelijke en chemiedepartement van de universiteit; een verrassend mooie en wonderbare aanvulling. Wat een rijkdom en macht staan er tentoongesteld in de gebouwen! Het zijn stille maar duidelijke getuigen van de tijd waarin Portugal tientallen overzeese koloniën had, verspreid over de wereld. Gebouwd met bloed, zweet en tranen van anderen…
De studenten
Rond het centrale binnenplein en het oudste deel van de universiteit liggen nog een heleboel statische gebouwen. De studenten krijgen nog steeds les in de oude zalen en houden nog heel wat tradities in ere, waarvan de opvallendste de traditionele kledingdracht is (Praxe). Overal in de stad zie je netjes in het zwart geklede jongeren mét een zwarte cape. De vergelijking met Harry Potter is snel gemaakt. Het is niet voor niets dat JK Rowling in Portugal heel wat inspiratie vond voor haar magische boeken. Als je hen door de historische straten ziet lopen is de fantasiewereld heel dichtbij.
Doorheen de stad zie je gebouwen waar allerlei spullen en versieringen buiten hangen; fietsen, schoenen, knuffelberen en spandoeken. Het zijn de repúblicas, de eigenzinnige studentenhuizen waar in het verleden heel wat rebellie en anarchie ontstond. Leuk om te zien dat de jongeren die tradities in ere houden. Hopelijk blijven ze even kritisch als hun voorgangers. Er zijn heel wat protesten en nieuwe visies ontstaan in die kamers.
De bibliotheek
Eigenlijk hoort de barokke Joanina bibliotheek bij de universiteit, maar ze verdient een aparte vermelding. Het is namelijk één van de mooiste bibliotheken van Europa. Foto’s nemen mocht niet en we kregen maar tien minuten tijd in de ruimte, maar dat was genoeg om duizenden mentale kiekjes te maken. Van de vloer tot het monumentale plafond zijn de planken gevuld met unieke manuscripten en eeuwenoude teksten. Het glanzende hout en goud doen je mond openvallen van verbazing. Wat een vakmanschap en detail! Leuk weetje: ’s avonds zetten ze de ramen open zodat er vleermuizen in de ruimte kunnen. Die eten ongedierte en insecten op en zorgen zo voor een natuurlijk onderhoud van de boeken, echt een mooie symbiose.
Jardím Botanico
Als het kan, dan bezoek ik de botanische tuin van de steden waar ik kom. In Coimbra hoort die bij het departement botanie van de universiteit. Achter het gebouw loopt een aantrekkelijk groot stuk groen naar beneden. Er is een klassieke tuin, maar ik hield vooral van de mooie oude bomen en het bamboebos. Dat laatste is één van de grootste van Europa en torende hoog boven ons uit. Indrukwekkend! Terwijl ik onder de bomen liep stelde ik me voor hoe het zou zijn om dendrologie of botanie te studeren met zo’n prachtige tuin als klaslokaal. Moet heerlijk zijn, toch?
Het dakterras van Hotel Oslo
Hotel Oslo ligt aan de voet van het historische centrum, bijna aan de oever van de Mondego. Wij brachten er onze nachten door, maar het is ook de moeite om er even te stoppen voor een drankje op het dakterras. Je hebt er een majestueus uitzicht over de oude stad en de universiteit. Acht van de tien andere gasten zaten op hun gsm te tokkelen, terwijl er zoveel moois te zien is. Geniet op het terras van het mooie licht bij zonsondergang, of sluit er af met zicht op de prachtig verlichte stad.
Vegetarisch eten: Passeite – Taberna do Azeite & O Burrito
Portugal is nog steeds een land waar vooral vlees en vis op de kaart staan, maar net als in de rest van de wereld komen er stilletjes aan meer vegetarische alternatieven. In Coimbra gaat de eerste prijs daarvoor naar Passeite – Taberna do Azeite van de Nederlandse Marije. Zij verhuisde iets meer dan drie jaar geleden naar een boerderij buiten de stad en opende een restaurantje in het centrum. De naam verklapt al dat er hoofdzakelijk olijven op de kaart staan, afkomstig van haar eigen olijfgaard. Wij proefden tapenade en verschillende oliën met versgebakken brood, gegrilde groenten en gepofte aardappelen. We bestelden nog een bordje met een variëteit van olijven waarbij er geen eentje dezelfde kleur, grootte of smaak had. Heerlijke, pure smaken. Beter had het niet kunnen zijn.
Helemaal boven in de oude stad, verstopt in een hoekje, ligt het vegan restaurantje O Burrito. Online las ik alleen maar positieve reviews dus dat eten wou ik toch eens proeven. We kwamen terecht in een kleine, sobere ruimte met vijf tafeltjes. Op de kaart stonden zes burrito’s en drie voorgerechtjes. Na een kwartiertje kregen we onze ‘rol’ voorgeschoteld in een papiertje. Lijkt niet spectaculair, maar de smaken spraken voor zich. Fast Food, maar dan wel super gezond en een bom van smaak.
Extra tip: Bij de museumachtige winkel O Comur – Conserveira de Portugal verkopen ze niet alleen tientallen soorten ingeblikte vis, maar sinds kort ook een vegetarische versie met kikkererwten en wortel.
Het binnenland
Verlaten pleintjes en even lege straatjes. Eindeloze vergezichten. Diepe valleien en steeds hogere heuvels. De hoge toppen van de Serra da Estrela met sneeuw op de achtergrond. De tijd lijkt trager te gaan. Het binnenland van Portugal is dunbevolkt en er is zo goed als geen industrie. Prachtige omgeving, al wordt ze nog steeds sterk getekend door de bosbranden van 2017. Zo ver je kan kijken zijn er de mistroostige zwarte stokken die naar de hemel rijken, de verkoolde stammen van de overal aanwezige eucalyptusbomen. Heerlijke geur, dat wel, maar ook ontzettend brandbaar. De natuur herstelt zichzelf en toont fier haar nieuwe kleurenpalet. Overal staan olijfbomen, appelsienen en citroenen. Het is een prachtige streek om te bezoeken en tot rust te komen. Om te genieten van het mooie weer, eindeloze wandelingen te maken of met de fiets over de heuvels te racen.
De mensen
Ode aan de Portugezen en hun eeuwige glimlach en hulp. In het centrum van de stad spreken de meeste mensen behoorlijk Engels, maar zodra je daarbuiten gaat spreek je best een mondje Portugees. Ondanks de taalbarrière kwamen we alleen maar vriendelijke mensen tegen. Van piepjong tot stokoud. Heel fijn om gezellige gesprekjes te voeren en meer te weten te komen over het land, de stad en haar bewoners.
Give thanks for life
Obrigada a minha queria mãe. Estave fantástico! <3
Pingback: Familytime aan de westkust! – Onder de bomen