Begin juni ging ik als PAB-assistente twee weken met Charlie naar Malta, waar ze een cursus Engels volgde. Het werd een avontuur dat ik nooit zal vergeten, met enige obstakels, maar vooral met onvergetelijke herinneringen, tonnen humor en prachtige mensen.
We wisten niet goed wat te verwachten van Malta, maar wel dat er zon, zee, strand en veel geschiedenis was. Dat het na Hongkong de drukst bevolkte plek ter wereld is en dat er amper groen groeit, wisten we niet. Het stond in schril contrast met Valletta en Mdina, de prachtige oude steden die we bezochten. En de azuurblauwe zee, die altijd wel ergens te zien was.
Het is nooit vanzelfsprekend om met een (elektrische) rolstoel op vakantie te gaan. Charlie wist dat al, ik heb het meer dan ooit mee beleefd. Je moet creatief en flexibel zijn, extra tijd rekenen en nergens vanuit gaan. En er zijn veel activiteiten die je moet overslaan omdat de locatie onbereikbaar is. Gelukkig bleef Charlie net als ik niet lang stilstaan bij tegenslagen en gingen we altijd snel op zoek naar een oplossing.
Twee weken waren we dus samen op stap, met halverwege een heel welkom bezoek van Charlie’s mama, bobo en mijn allerliefste J. Charlie begeleiden tijdens de reis was heel leuk, maar door haar drukke planning was het tegelijk vermoeiend om er constant voor haar te zijn. Elke handeling duurt natuurlijk ook langer wanneer je ze dubbel voor iemand anders moet doen. Ik was dankbaar dat K en S het een weekend overnamen, en genoot enorm van de liefde en de rust die J met zich meebracht. En het was natuurlijk heerlijk om een stukje van de ervaring met hem te delen.
Het hotel
Logeren deden Charlie en ik in een mooi hotel op het puntje van het schiereiland in Saint-Julian’s. We hoopten op zeezicht, maar de toegankelijke kamers bleken uit te kijken op de parking en het hotel ernaast. Al kon je wel een streepje zee zien als je naar links keek. Always look on the bright side, zo zijn we, allebei. De kamer was een beetje verouderd, maar ze was wel volledig uitgerust met de hulpmiddelen die we besteld hadden. Oef.
We aten een paar keer in het hotel. Tot mijn verbazing hadden ze een apart vegetarisch en vegan menu met een vijftiental volwaardige gerechten. Waaw! In Malta staan er over het algemeen al veel meer vegan en vegetarische dingen (beste sushi ooit!) op de kaart dan bij ons, maar dit was meer keuze dan ik in heel lange tijd had gehad. Ik ging onder andere voor de Beyond Meat Burger, een nieuwe burger die eigenlijk gericht is op vleeseters die toch bewuster willen consumeren. Zowel de smaak als de structuur leken verdacht veel op die van beefburgers. Binnenkort heeft niemand nog een excuus om dieren te eten.
We aten ontelbare olijven en kilo’s tomaten. De Italiaanse keuken was altijd dichtbij. Elke dag op restaurant was leuk voor een tijdje, maar ik was achteraf toch blij om zelf terug aan de slag te kunnen gaan met de groenten uit de tuin. Ik miste niet alleen de man die ze verzorgde, maar ook ons kleine groene paradijs. En de bomen natuurlijk. Want die waren nergens te bekennen op het droge stuk rots dat Malta eigenlijk is.
Saint-Julian’s (inclusief PatserParadise)
Het kleine strand van Saint-Julian’s is omringd door hoogbouw en feestgelegenheden. Een plek waar ik nooit op vakantie zou gaan, en Charlie ook niet. Overal toeristen. Overal drukte. Jammer dat de school net in dat stuk lag, waar zelfs veel Maltezen niet graag komen. Al zijn de meeste studenten en toeristen daar net heel blij mee natuurlijk, tussen de ontelbare clubs en bars.
PatserParadise, zo noemden J en ik de feestwijk in het hart van Saint-Julian’s. Het deed me denken aan het MTV programma Geordie Shore. De sfeer en de mensen lagen me helemaal niet, en ik bleef er liefst weg. ’s Nachts een kakafonie van allerlei muziekstijlen (behalve de mijne) en luidruchtige, dronken mensen bij elkaar. Overdag de weeë geur van het bier, de cocktails en de lichamen van de vorige nacht. Niet mijn place to be dus. Maar we moesten er bijna dagelijks door om ergens te geraken.
Met J vond ik een kilometer verderop een supertoffe reggaebar in een steegje met trappen: Jah Ruulz at Juulz. Reggae en de mensen die er naar luisteren zijn over de hele wereld hetzelfde, dat merkten we al na vijf minuten. Ik genoot van de muziek en het gezelschap. Natural Mystic. Totaal anders dan PatserParadise.
De school
Charlie kreeg een niveau toegewezen dat net iets hoger lag dan ze zelf dacht aan te kunnen, maar mij leek het de perfecte uitdaging. Ze had elke dag les, afwisselend in de voormiddag (9u40 tot 14u) en de namiddag (tot 13u10 17u30). We waren heel blij om te horen van de anciens (die al maanden in Malta zaten, can you believe it?) dat we bij de twee beste leerkrachten terechtgekomen waren. En dat waren ze inderdaad. Mega meevaller! Net als de medestudenten, waar we al snel een aantal gelijkgestemden onder vonden.
De lessen waren op hoog niveau, met heel veel interactie. Topmethode!
De ene week was het thema ethics, de andere social issues. Met mensen
van over heel de wereld zorgde dat voor boeiende gesprekken en discussies over veganisme,
politiek, migratie en social media.
Het schoolgebouw zelf was volledig toegankelijk, tot de lift het na een paar
dagen begaf. Charlie zat vast op de derde verdieping (niet in de lift) en werd
na twee uur gered door vier stevige brandweermannen, die met veel moeite ook
haar zware rolstoel via de trap naar beneden brachten.
Oh ja, de airco stond vaak zo koud dat Charlie’s arm verkrampte zodat ze tegen de avond nog amper haar rolstoel kon besturen. Eén keer was het zo erg dat ze vroeg of ik het over wou nemen, op haar schoot… Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar het was gemeend. Al lachend reden we door het donker naar het hotel. Ik vroeg me af wat voorbijrijdende auto’s zouden denken, maar Charlie trok zich er niets van aan. Ik zal het nooit vergeten!
Na anderhalve week deed Charlie de finale test op haar laptop en ze was geslaagd! Ik was super fier. We hadden tegen elkaar ook enkel in het Engels gesproken (ja, ook ’s nachts) en ik hoorde elke dag hoe haar uitspraak en zinsbouw verbeterde. Great work Charlie!
Na de schooluren waren er nog heel wat activiteiten waar Charlie aan meedeed. We gingen naar de Network Drink, de karaoke (niet mijn ding), de ‘Cheese & Wine night’ en ‘English through songs’ (bleek tot mijn frustratie met maar één popsong te zijn voor het hele uur).
Cultuur: Valletta en Mdina
Op een klein uurtje van PatserParadise ligt Valletta, de hoofdstad van het kleine land. Charlie en ik deden de eerste dag al een boottour in de omgeving. Het kleurrijke houten schip zag er heel aantrekkelijk uit, maar was eigenlijk niet toegankelijk voor (elektrische) rolstoelen. Vijf sterke mannen wilden het toch proberen en in combinatie met Charlie’s draagbare ramp – hadden we wel vaker nodig, net als de vriendelijke Maltezen die haar een duwtje gaven – kregen we haar uiteindelijk aan boord. Nice! Het was zalig om van op het water naar de verstevigde stad met al haar forten te kijken.
Met J ging ik via de ferry naar Valletta, waar we afspraken met de anderen, door de indrukwekkende stad dwaalden en de Upper Barrakka Gardens bezochten. We vonden er de weinige bomen in de omgeving, en een postkaartwaardig uitzicht over de baai en de Middellandse Zee. De stad doet je denken aan vervlogen oorlogstijden, maar tegelijk hangt er een heel ontspannen sfeer. Overal zijn verborgen hoekjes, pleintjes en straatjes om te ontdekken. Als afsluiter van de vakantie gingen we in met een aantal nieuwe vrienden naar het historische Teatru Rjal voor de openingsavond van het Valletta Film Festival. De Finse film Aurora werd nog beter door de open hemel en het warme briesje. Topavond!
De oude hoofdstad van Malta vond ik nog mooier dan de huidige: Mdina. Prachtig bewaard en recht uit vervlogen tijden. Het was koeler in de zandkleurige steegjes die uitkwamen op idyllische binnenpleintjes. De enige drukke locatie was de poort waar een scène opgenomen werd van Game of Thrones. Van op het uitkijkpunt van de ommuurde stad zagen we de weinige ‘lege’ stukken van Malta, gevuld met dorre veldjes. Langs de kust is een dikke strook volledig volgebouwd. Echt mooi konden we het landschap buiten deze historische stad niet noemen.
Zwemmen
Volgens het reisagentschap zou er in het hotel een speciale lift zijn om Charlie in het zwembad te laten, maar die bleek er nooit te zijn geweest… We losten het na heel wat gepraat dan maar zelf op door Charlie’s verpleger te bellen, die er twintig minuten later stond. Hero of the day! (En nog veel meer. De stevige dertiger kon Charlie optillen als een pluimpje en liet ons per dag beslissen hoe laat hij moest komen. Super flexibel). Samen heften we haar op een luchtmatras in het verder lege zoutwaterzwembad aan de rand van de zee. Het voelde als een geweldige overwinning dat ze toch kon dobberen in de zon.
De dag nadien stond er een meeting gepland met de sales manager van het hotel en een man die een bedrijf met ambulances heeft. Hun oplossing was dat we twee van zijn mannen mochten inschakelen als we wilden zwemmen. Nice safe 😉. Op vraag van Charlie gooiden ze haar in het zwembad, hielden haar onder water en zetten haar in de jacuzzi. Ze verschoten van en lachten met haar durf, maar ze deden het allemaal. Thanks guys! Ik werd gelukkig van Charlie’s glunderende ogen.
Toen de mama van Charlie, bobo en J er waren was het natuurlijk gemakkelijk. We hieven haar vlot op de matras en konden samen dobberen. Zalig vakantiegevoel met zicht op zee, en de tientallen boten vol toeristen die elke dag passeerden. Met J ging ik ook zwemmen aan het rotsstrand van Sliema, het naburige dorp. We vonden een plekje op de rotsen, met onze rug naar de spuuglelijke hoogbouw, en doken in het zilte water. Vijf minuten later liep J eruit, gestoken door twaalf kwallen. Gelukkig reageerde hij er niet hard op, maar echt leuk was het natuurlijk niet.
Het ‘toegankelijke’ strand
De voorlaatste dag hadden Charlie en ik ook tijd gemaakt om te gaan zwemmen in de zee, op een plek waar een lift staat voor rolstoelgebruikers. Ik had er meerdere keren over gebeld met het Rode Kruis en alles zou in orde zijn. Charlie zou kunnen zwemmen en er waren geen kwallen. Na veertig minuten stappen door de zinderende hitte kwamen we aan bij het ‘toegankelijke’ strand. Ik zag meteen dat de lift op de hoek van een puntige rots stond, net waar het water veel woeliger was dan op andere plekken, en waar je niet kon staan. De begeleider had er nog nooit mee gewerkt en wist van niets.
Vier life guards later vroegen ze of Charlie kon zwemmen. Ik zuchtte en antwoordde geïrriteerd dat ze uiteraard niet kon zwemmen… Dan zou ze niet in die rolstoel zitten. Charlie bleef haar eeuwig rustige zelf terwijl ik me druk maakte in de zoveelste ontoegankelijke situatie. Uiteindelijk zeiden ze dat het niet ging als ze niet kon zwemmen, en besloten we om zelf wel een oplossing te vinden. Met de hulp van een lieve medestudent geraakten we met de rolstoel op een rotsstrand een eindje verder. We hieven Charlie op haar luchtmatras en dobberden met haar in het azuurblauwe en verfrissende water van de zee. Dat ik mijn rug zwaar overbelast had nam ik erbij, het was eindelijk gelukt om samen in de zee te zwemmen. Als we het zelf doen, doen we het beter.
Achter de hoek was nog een speciale schommel voor rolstoelen die we natuurlijk niet konden laten passeren. De lach op Charlie’s gezicht was onbetaalbaar. We bleven nog uren plakken op een terrasje met twee geweldige mensen, en uiteindelijk werd het een superleuke dag.
Charlie & me
Het was heel gezellig om met Charlie op stap te gaan, ook al lag het tempo van de activiteiten erg hoog, net als de temperatuur (met een hoogtepunt van achtendertig graden!). Ik besefte dat ze in het dagelijks leven niet altijd de kans heeft om zoveel te doen en gunde het haar om alles uit deze ervaring te halen. Ik was daar voor en dankzij haar, dus zij mocht kiezen wat we deden. Ik wou dat zij kon genieten van twee weken vrijheid.
Meestal lag Charlie pas rond middernacht in bed, nadat ik haar daar met de belachelijk onhandige en veel te kleine lift ingekregen had. Pas als ik zelf in bed lag voelde ik de drukte van de dag nazinderen. Ik bleef nog even lezen en viel dan als een blok in slaap. Tijd voor mezelf was even geen prioriteit. Pas toen J er was genoot ik er intens van om gewoon met hem op het terras te zitten. Dankje mama en bobo om het even over te nemen. Jullie zijn geweldig.
Charlie zei dat ze het gewend is dat dingen soms moeilijk gaan, en dat je er niets aan kan veranderen. Ik moest vaak denken aan de vele uitdagingen waarmee ze geconfronteerd wordt. Vaste uren voor verpleging, drempels, trappen, wachten, onbestaande liften, ontoegankelijke plekken en teleurstellingen. En toch hoor ik haar nooit klagen en blijft ze zo enorm positief. Respect! Je bent een bron van inspiratie.
Ik ben zó onbeschrijflijk blij dat alles gelukt is! Charlie is heel leuk gezelschap, een topvrouw, daar bestaat geen twijfel over. We waren een goed team van creatieve doorzetters en zijn elkaar niet beu geraakt, iets wat niet vanzelfsprekend is als je zo intensief samenleeft. Het was vermoeiend, maar het deed me ontzettend veel plezier om Charlie die reis, opleiding en ervaring te kunnen geven. Het was een geweldige ervaring, give thanks. Ik zou het zeker opnieuw doen voor haar. Al hoop ik dan toch op een andere locatie, want naar Malta wil ik niet meteen terug. 😉
Lees hier mijn blog over kamperen met Charlie en over het afwerken van Charlie’s thesis.
Pingback: Zomermoestuin – Onder de bomen