We zitten massaal (verplicht) thuis. Voor de ene is dat de hemel, voor de andere de hel. Hier in het Westen is thuisblijven over het algemeen nochtans redelijk comfortabel. Ik behoor dan ook tot de eerste groep en vind het best leuk om wat extra tijd te ‘winnen’ die normaal volgepland is. Uiteraard zorgt de pandemie voor veel angst, verdriet en zorgen, maar zoals altijd probeer ik overal iets positiefs in te zien.
Eerst en vooral: maximum respect voor alle hulpverleners, winkelpersoneel, chauffeurs en anderen die niet thuiszitten, een tandje bijsteken en ervoor zorgen dat de essentiële zaken blijven draaien. Give thanks. En heel veel sterkte aan zij die iemand verloren zijn, mensen die zelf ziek zijn, en hun geliefden. <3
Door de maatregelen die regeringen treffen, zijn we verplicht onze automatisch piloot uit te schakelen. Alles wat we normaal vanzelfsprekend vinden, is (tijdelijk) anders. We moeten uit onze comfortzones stappen en beslissingen nemen over dingen waar we normaal niet over nadenken. Dat kan ongemakkelijk zijn, beangstigend en stresserend, maar zoals zoveel teachers zeggen: we kunnen de situatie niet veranderen, alleen hoe we er mee omgaan.
“Oh nee! Twee weken thuiszitten?! Dat zou ik echt niet willen. Ik word zot!” Het zijn de woorden van een vriendin en ze staan ver van de mijne. Er stonden de komende weken ook voor mij heel wat leuke dingen op de planning, zelfs een reis met Charlie, maar die moesten we uitstellen. Niet leuk natuurlijk, maar opeens heb ik een zee van tijd om bezig te zijn met andere dingen. Teksten waar ik aan wil werken, klusjes in huis, lange telefoontjes naar vriendinnen, zaadjes planten en plantjes verpotten, de kasten uitkuisen, uren praten met J, een boek uitlezen, yoga, al die receptjes uitproberen die al zo lang op een lijstje staan, uitgebreid in bad gaan en nog zoveel meer. Afhankelijk van wie je bent en hoe je gezin eruit ziet, zijn er eindeloos veel dingen die je thuis kan doen.
De tijd die we nu thuis (moeten) zitten, kunnen we naar mijn gevoel ook goed gebruiken om even tot rust te komen. Even stilstaan en kijken naar waar we mee bezig zijn. Als er weinig of geen externe prikkels zijn, is er tijd voor zelfreflectie. Voor sommigen een spiegel waar ze alle moeite voor doen om er niet in te kijken, maar het zou hen op lange termijn zo goed doen. Denk na over wat echt essentieel is, wat jij belangrijk vindt in het leven nu alle tierlantijntjes en schone schijn wegvallen. Waar word je gelukkig van? Wat is er echt van belang buiten familie, vrienden, gezondheid, een dak boven je hoofd, eten, water en gezondheid? Hebben we al de rest echt in zo’n overdreven mate nodig?
De pandemie is een reality check die duidelijk maakt dat we niet onsterfelijk zijn en dat niet alles zo permanent is als het lijkt. Ondanks alle miserie en uitdagingen die ons nog te wachten staan, heeft het naar mijn bescheiden mening nooit zin om te panikeren. We kunnen onszelf beschermen door gezond te leven en de voorschriften te volgen, maar het is ook belangrijk dat we accepteren wat we niet kunnen veranderen. Waar we wél altijd controle over hebben, is onze eigen geest, onze gedachten en hoe we reageren op situaties. We hebben zelf de keuze om te panikeren of rustig te blijven, om gefrustreerd te zijn omdat je thuis moet blijven of ervan te genieten.
Verzorg jezelf en elkaar goed, lieve lezer. <3
PS: De natuur is de grootste winnaar van heel dit verhaal. Hoe lang is het geleden dat er nog zo weinig CO₂-uitstoot was? Kunnen we op deze manier niet een beetje oefenen voor een andere soort maatschappij (lees er hier meer over), waar we gelukkiger zijn met minder?
Foto bovenaan: Ylanite Koppens (via Pixabay), give thanks <3
Pingback: Levenskracht – Onder de bomen