Levenskracht

Op mijn pols staat een ankh (of anch) getatoeëerd, het oude Egyptische symbool voor leven, kracht en de combinatie van die twee: levenskracht, levensenergie, net wat we in deze tijden nodig hebben. Of dat is toch één van de meest aanvaarde betekenissen. Mijn favoriete teken heeft er nog veel meer.

De vorm van de ankh combineert het leven in onze wereld op één niveau (de rechte armen) en dat van de bovenwereld (de lus). Die ronde afwerking van het ‘levenskruis’ symboliseert ook de ronde zon, haar cyclus en het leven dat ze geeft. Priesters geloofden dat de lus het einddoel was van ons bestaan: leven zonder vast te hangen aan een menselijke vorm. Eens je in die cirkel terechtkwam, kon je tot in de eeuwigheid leven.

Later werd de ankh ook een symbool om je werkelijke zelf te zien. Wanneer je door het oog van de lus kijkt, zou je kunnen zien wie iemand echt is, zowel het lichaam als de ziel. Door een ankh te dragen gaven oude Egyptenaren aan dat ze verbonden waren met de goden, met het hogere. Ook voor alchemisten was het een belangrijk teken. Zij zagen het als een sleutel voor de verbinding met de natuur.

Wie de ankh even Googelt, ziet meteen dat er nog talloze andere verklaringen zijn. Het letterlijke woord betekent naast leven bijvoorbeeld ook nog zweren en spiegel. Anderen zien er de balans in tussen het mannelijke en vrouwelijke. Zelf vind ik het belangrijk om er je eigen betekenis en kracht in te vinden.

Mijn ankh herinnert me eraan dat we vol (levens)kracht zitten die ons veel verder kan brengen dan we vermoeden. Het betekent voor mij dankbaar zijn voor het cadeau van het leven en wat er elke dag op me afkomt, bewust zoveel mogelijk uit het leven halen, genieten van de blessings die er zijn, de realiteit niet als vanzelfsprekend beschouwen, beseffen dat niets voor altijd is en begrijpen dat we deel uitmaken van een groter geheel.

De lus symboliseert de zon, het licht waar ik zoveel mogelijk voor probeer te kiezen. Op moeilijke momenten gebeurt het regelmatig dat ik over mijn pols wrijf om aan mezelf even te bevestigen dat vergankelijkheid deel is van het leven, dat het belangrijk is om kritisch en aandachtig te kijken naar wat we doen met onze tijd en dat ik van het leven mag houden. Sommigen noemen het symbool zelfs The Key of Life. Vooral vrouwen voelen zich aangetrokken tot de vredige, beschermende energie die de ankh uitstraalt.

In Coronatijden valt de ankh op mijn pols me harder op dan anders. Het symbool brengt me rust, acceptatie en energie. Deze periode brengt drastische veranderingen waar we zelf niet voor kiezen. Het vraagt levenskracht om er positief mee om te (blijven) gaan. We moeten sommige luxes opgeven en zijn verplicht om onze familie en vrienden fysiek te missen. Via een scherm praten kan natuurlijk, maar ik verlang er nu al naar om iedereen stevig vast te pakken en tegen me aan te drukken. Ik heb het grote geluk dat ik samenwoon met de liefde van mijn leven, en stuur dagelijks liefde en energie naar vrienden, familie, kennissen en anderen die zich momenteel eenzaam, bang of verdrietig voelen.

De wereld ziet er anders uit dan een maand geleden. We kunnen niet anders dan het accepteren. Zelf schipper ik tussen bezorgdheid en hoop, weerstand en acceptatie, plannen maken of enkel focussen op vandaag. Ik merk dat ik nu al veel bewuster omga met de tijd die me gegeven is. Vroegere zorgen of frustraties lijken ineens heel banaal en relatief.

Natuurlijk hang ik ook wel eens in de zetel naar een serie te kijken, maar ik vind vooral rust en troost in diepgaande gesprekken met mijn geliefden, yoga, het knuffelen en spelen met onze katten, het ontdekken (en opeten!) van nieuwe plantaardige recepten (check deze ultimate vegan lasagne!), tuinieren en meeslepende verhalen (in boekvorm). De muziek waar ik het meest van hou, is toepasselijker dan ooit. Give thanks for roots reggae music. Ik geniet van de videocalls met vrienden en ben helemaal enthousiast over de wekelijkse yogasessie die we vanaf nu samen online doen. Klinkt misschien gek, maar het voelt heerlijk om het tegelijk met anderen te doen, zeker als je die oprecht graag ziet. Het nieuws lees ik bewust maar één of twee keer per dag. ‘Coronavrije’ avonden zijn standaard in ons huis, inclusief de lichte terechtwijzing als er toch iemand over begint.

‘Alles wat je aandacht geeft groeit’, zeggen ze, en dat ervaar ik ook zo. Het is belangrijk om op de hoogte te zijn van wat er gebeurt en wat de maatregelen zijn, maar je hoeft er niet constant mee bezig te zijn. Soms overspoelt de gezondheidscrisis heel mijn hoofd, maak ik me zorgen en verschijnt er ineens een doemscenario, maar dan probeer ik mijn geest bewust af te leiden. Angst en bezorgdheid zijn goede alarmsignalen, maar ze leiden uiteindelijk nergens toe. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar als je probeert er even los van te komen, als is het maar een paar minuten, voel je zelf het verschil.

Geniet van elke dag. Leef. Heb lief. Gun jezelf levenskracht en energie.
Ons leven is vergankelijk en blijft niet eeuwig duren, dus kies bewust wat je met elk moment wil doen, ook al is het verplicht thuis of in je eigen buurt.

Om het met de typisch afsluitende woorden van de oude Egyptenaren te zeggen: Ankh! Wda! Snb!, of Leven! Kracht! Gezondheid!

PS: Heb je het moeilijk met de maatregelen, lees hier dan de blog over thuisblijven.

Foto bovenaan: Barthwo via Pixabay