Wie regelmatig het nieuws of sociale media checkt, wordt overspoeld met (tegenstrijdige) informatie. Je kan uren blijven scrollen en nog steeds nieuwe berichten, filmpjes en meningen tegenkomen. Handig, om een totaalbeeld te krijgen en jezelf te informeren. Maar om het allemaal te begrijpen, verwerken en er je eigen, gegronde mening rond te vormen, kan je er soms beter even afstand van nemen. Mijn ideale manier om mijn hoofd even tot rust te brengen en mijn gedachtestroom te kalmeren, is de natuur induiken. Van boswandeling, tot minimoestuin.
Ze zijn overal: nieuwe berichten over het klimaat, frauduleuze bedrijfsleiders, racisme (klik hier voor een recente blog daarover) en nog veel meer. Ik scrol erdoor en klik op dingen die me interesseren, maar op een bepaald moment stop ik ermee. Mijn hoofd zit dan zo vol met informatie dat mijn lichaam er gespannen van wordt. Ontelbare gedachten tuimelen over elkaar heen. Ik argumenteer met mezelf over wat ik gelezen, gehoord of gezien heb, maar doe het allemaal aan een veel te hoog tempo. Tot ik mezelf een halt toeroep. Tot de input stopt.
Zodra ik door de achterdeur ons tuintje inloop, komt er ruimte. Ik focus me op het geluid van de hommels en bijen die zich massaal tegoed doen aan stuifmeel. Ik adem de frisse lucht in en geniet van de warme zonnestralen op mijn huid. De planten staan de blinken. Frisgroene erwtenpeulen staan op barsten, blozende frambozen verleiden me tot een handje vol, piepkleine groene tomaten hangen aan volmaakte trossen aan hun planten, het gewicht van de boontjes doet de stengel ombuigen, de auberginebladeren zijn zo groot als een hoofdkussen, de sla staat er kleurig en krullerig bij, de klimbonen hebben het afdak al lang bereikt en de komkommers draaien hun sierlijke krullen rond het strakgespannen touw.
Een briesje waait de frons van mijn voorhoofd. Ik ontspan mijn kaken en adem. De tientallen berichten die ik de voorbije uren zag, beginnen een geheel te vormen. Sommige dingen zijn al bijna vergeten, anderen zitten nu al stevig verankerd. De feiten maken veel minder uit dan het grotere geheel. Wat willen we uiteindelijk bereiken? Eenheid en gelijkheid, toch? Ik herinner mezelf aan wat een geweldige vriendin zei: “De sleutel tot unity bestaat uit compassie en liefde.” Ze heeft gelijk. Handelen vanuit compassie en liefde is zoveel beter dan vanuit haat en angst.
Unity. Je voelt het wanneer je de natuur observeert en beseft dat je er deel van uitmaakt. Deel van het grotere geheel. Iedereen is verbonden. Alles is verbonden. Ik voel het wanneer ik een hommel stuntelig zie landen op een delicate klaproos, wanneer ik een knapperig boontje dankbaar rechtstreeks van de plant in mijn mond steek en wanneer ik met mijn handen in de geurige aarde plantjes verpot met een beetje van onze eigen tuincompost. Zelfs kijken naar gehate slakken en bladluizen kan me een gevoel van eenheid geven. Al kan dat snel omdraaien naar frustratie wanneer ze alle sla opeten of de courgetteplant bestormen. Working on it!
Het is zo belangrijk om de input af en toe te stoppen, schermen en internet achter ons te laten, ons af te sluiten, naar binnen te keren en naar onszelf te kijken. De natuur kan helpen om daar ruimte voor te creëren. Bosbaden is een wetenschappelijk bewezen manier om tot rust te komen en je gezondheid te bevorderen. Uit eigen ervaring kan dat volgens mij ook (of toch deels) in je eigen (moes)tuin. Zelfs gewoon een plantje verzorgen op je terras kan goed doen, toch? Gun jezelf af en toe wat tijd om te verwerken, je mening te vormen en ruimte te maken in je hoofd. Natuurmeditatie en -inspiratie vind je overal. Het kan je alleen maar helpen om tot jezelf te komen en van daaruit te reageren, en te leven.
PS: Voor kerst kreeg ik van de liefde van mijn leven een abonnement bij het CSA bloemenplukveld van Grondkleur. Mijn wekelijkse uitstap om een boeket te plukken, is een natuurmeditatiemoment bij uitstek. Heerlijk om met mijn emmertje over het kleurrijke veld te lopen!
Foto bovenaan: één van de vele kerstomatenplanten in ons tuintje.