NaturesCure

Natuur als medicijn

B. gaf me een artikel uit de Financial Times. Op het zalmroze krantenpapier stonden geen beurscijfers en zakennieuws, maar een grote foto van prachtig bloesemende bomen. ‘Nature’s Cure’ stond erboven. Het essay dat rond de foto staat, gaat dieper in op hoe belangrijk onze band met de natuur is voor onze gezondheid. De inhoud is zo interessant, dat ik het echt wil delen. Het sluit mooi aan bij de blog die ik enkele maanden geleden publiceerde: ‘Bosbaden als medicijn’.

De schrijver van het artikel, Horatio Clare, vraagt zich af of de wereldwijde pandemie ons doet nadenken over en terug in contact zal brengen met de natuur. Het virus toont ook de kloof in gezondheid tussen zij die gemakkelijk toegang hebben tot de natuur, en zij die dat niet hebben. Clare gebruikt drie boeken als inspiratie voor zijn tekst. Ik heb ze zelf nog niet gelezen, maar ze klinken heel interessant. Het gaat om The Well Gardened Mind: Rediscovering Nature in the Modern World (Sue Stuart-Smith), The Natural Health Service: What the Great Outdoors Can Do for your Mind (Isabel Hardman)en Wild Child: Coming Home to Nature (Patrick Barkham). De feiten die Clare overneemt uit de boeken, spreken in ieder geval voor zich. Ik deel er graag enkele van, vertaald in mijn eigen woorden:  

“Stuart-Smith, een psychiater, situeert haar boek in een fascinerende overlapping tussen de nog steeds struikelende wetenschap van de psychologie en de oude kunst van het tuinieren. Nebuchadnezzar II bouwde de Hangende Tuinen van Babylon rond vijfhonderdtachig voor Christus, voor zijn vrouw Amytis, die smachtte naar heuvels. In 1812 stelde Benjamin Rush vast dat arme patiënten die werkten in de tuinen van gestichten, sneller herstelden dan de rijkere patiënten die binnen mochten blijven. In de jaren vijftig van de vorige eeuw begon men mentale ziektes met medicijnen te behandelen, een trend die veel patiënten en professionelen nu met achterdocht bekijken. Het aantal mensen met mentale problemen blijft dan ook stijgen. Gelukkig zijn tuinen terug van weggeweest.”

“Een Deense studie uit 2018 toonde aan dat tien weken tuinieren hetzelfde effect heeft als tien weken cognitieve gedragstherapie. Stuart-Smith bezoekt de gevangenis op Rikers Island in New York, waar achtduizend mensen opgesloten zitten, negentig procent zwart of van Latijns-Amerikaanse afkomst. Veertig procent van hen leidt aan mentale ziektes. Het percentage van recidivisme van vijfenzestig procent daalde naar tien tot vijftien procent bij de gevangenen die tuinierden. Soldaten in de loopgraven konden niet ontsnappen aan commotie en geweld, maar het creëren van kleine tuintjes bracht hen toch een beetje verlichting, ontdekte Stuart-Smith. Ze linkt het rechtstreeks aan de wetenschappelijke bewezen feiten: de vitamine D die we produceren door onze huid bloot te stellen aan zonlicht, geeft een boost aan ons serotoninegehalte. Door te bewegen komt er ook meer endorfine en dopamine. En dan zijn er nog de bacteriën die in de aarde zitten, mycobacterium vaccae. Tuiniers die ze inhaleren of binnenkrijgen via hun huid, verbeteren hun cognitieve functies en geheugen.”

“Barkham wijdt in zijn boek uit over onze microbiële relatie met de wereld. Hij citeert Finse studies waarin de bacteriën op de huid vergeleken werden. Er was helemaal geen verschil in hygiënische omstandigheden, maar zij die verder van landbouwgrond en natuur woonden, hadden minder weerstand tegen allergieën. Het verschil bleek niet te zitten in persoonlijke hygiëne, maar in de blootstelling aan biodiversiteit.”

“Men zegt soms dat er geen onweerlegbaar bewijs is dat tuinieren op lange termijn een positief resultaat kan geven bij mensen met mentale gezondheidsproblemen, maar de auteurs geven massa’s (persoonlijke) voorbeelden. Hardman vertelt bijvoorbeeld dat ze zichzelf heeft kunnen kalmeren van een paniekaanval door zich te focussen op het plukken van haar appels. Het methodisch plukken, werd een rustgevende routine. Op het einde voelde zowel de boom als zij zich lichter.”

“Stuart-Smith schrijft dat blootstelling aan natuurlijke schoonheid dezelfde beloningspaden stimuleert als wanneer we naar muziek luisteren of verliefd zijn. De geur van rozen en lavendel reduceert adrenaline en verhoogt serotonine. Ze omschrijft het planten van een bloembol als het plaatsen van een tijdbom voor hoop. In haar boek staan verschillende voorbeelden van tuinen die oorlogsveteranen genazen en heelden, en ook mensen die herstelden van een letsel of een inzinking. Het Oxford Textbook of Nature and Public Health schat dat voor elke pond die er uitgegeven wordt aan tuinen en tuintherapie, er vijf pond bespaard kan worden in verminderde zorgkosten.”

“Het meest alarmerende cijfer in The Well-Gardened Mind is dat Amerikanen gemiddeld drieënnegentig procent van hun tijd binnen of in een voertuig doorbrengen.”

“De drie boeken suggereren dat we een mooie kans hebben om onze relatie met de natuur te herstellen. De huidige crisis heeft helderheid gebracht. We wisten dat onze levensstijl isolerend was en dat onze mentale gezondheid achteruit ging. Nu zien we dat de natuurlijke wereld fundamenteel is voor genezing en geluk. De haast en stuwkracht van het verleden leken te eisen dat we onze natuurlijke middelen plunderden, terwijl we weinig aandacht gaven aan haar geschenken. Laat ons hopen dat er in de lente van 2020 een hernieuwde vriendschap begon te bloeien.”

We kunnen het niet genoeg herhalen: natuur kan ons helen, op zoveel verschillende vlakken. Ze geeft veel meer dan we vragen, alleen moeten we haar die kans geven. Trek het bos in. Plant zaadjes in je tuin, op je balkon of in een potje op de vensterbank. Wroet met je handen in de aarde. Zwem in meren en rivieren. Snuif de geur op van elke bloem die je ziet. Pluk vruchten. Integreer natuur in je werk. Spreek erover. Adem de helende lucht in. Laat je handen over de schors van een boom glijden. Loop een rondje door het park. Speel me (je) kinderen in de natuur. Je fysieke en mentale gezondheid wordt een stuk beter wanneer je de woonkamer inruilt voor de outdoors. En het is nog gratis ook. Enjoy!