Bijna tien jaar geleden startte Jannick als voltijds PAB-assistent bij Jorrit. Zelf ben ik al vier jaar deeltijds aan de slag bij Charlotte. PAB staat voor Persoonlijk Assistentie Budget, het budget van de overheid waarmee mensen met een handicap zorg kunnen inkopen. Eén van de opties is het aannemen van iemand die je bijstaat in het dagelijks leven. Nu Jannick en ik naar Portugal trekken, zijn Jorrit en Charlotte op zoek naar nieuwe assistenten.
We halen beiden veel voldoening uit onze jobs en zijn heel blij dat we ze zoveel jaren konden doen. Voor mij was het na Kantoor Kafka een enorme verademing om te voelen dat werk ook zó kon zijn. Die carrièreswitch maakte het leven zoveel lichter… Het is heel fijn om mooie mensen te helpen volwaardig deel uit te maken van de maatschappij en de beste versie van zichzelf te zijn. Je maakt integraal onderdeel uit van hun leven en beleeft het van heel dichtbij. Door in een familiale omgeving te werken, ontstaat er een heel andere relatie dan op de meeste werkvloeren. Onze werkgevers werden veel meer dan dat. Uit zulke nauwe samenwerkingen groeien bijna vanzelf waardevolle vriendschappen.
Hoe een PAB-job er in de praktijk uitziet, is bij elke budgethouder anders. Jorrit gaat bijvoorbeeld voltijds naar school, zit in het laatste jaar Grieks-Wiskunde en wil volgend jaar een medische richting studeren aan de universiteit. Charlotte werkt deeltijds, maakt graag uitstappen en heeft heel wat plannen. En anderen vullen hun dagen misschien met kunst, natuur, vrijwilligerswerk of Netflix. Het komt erop neer dat je iemand fysiek bijstaat bij alles wat hij of zij doet. “Zij het hoofd, wij de handen”, zeggen we soms. Als assistent bepaal je niet wat er gebeurt, maar voer je uit wat er gevraagd wordt. In de praktijk verloopt dat natuurlijk minder zwart-wit. Zowel Jorrit als Charlotte waarderen het echt dat we zelf ideeën aanbrengen en altijd klaarstaan om klankborden te zijn voor hun bedenkingen, plannen en veronderstellingen. Het zou maar saai zijn als het éénrichtingsverkeer was…
Bij mij begon het allemaal toen ik Charlotte’s oproep zag voor iemand die haar kon helpen met het schrijven van haar eindwerk. Mijn voormalige buurvrouw sprak me er dezelfde week over aan. Ze was bevriend met haar en zei dat het wel eens zou kunnen klikken. We wisten al snel dat ze gelijk had. Ik startte enkele dagen later en ging niet meer weg. Samen doorliepen we het masterjaar Toegepaste Economische Wetenschappen (TEW) en zwoegden we op de vele taken en het lange eindwerk, mét indrukwekkend resultaat! We kampeerden bij vier graden in de Ardennen, gingen samen twee weken op taalcursus naar Malta en deden vrijwilligerswerk. Begin 2020 solliciteerde Charlotte voor haar eerste job en kreeg die ook. Sindsdien werk ik ook mee aan haar onderzoekswerk voor Odisee Hogeschool. Superboeiend! Door twee assistenten te hebben die haar fysiek ondersteunen, kan Charlotte haar job perfect uitvoeren.
De mijlpalen waren natuurlijk fantastisch om mee te maken, maar het zijn de dagelijkse kleinere dingen die de PAB-job elke keer weer fijn maken. We hadden de voorbije jaren heel veel gesprekken over de belangrijke dingen in het leven, maakten ontzettend veel wandelingen, reden door onbekende dorpjes, shopten in gezellige boetiekjes, aten ijsjes, gingen zwemmen bij de tante, zaten te genieten op terrasjes, liepen verloren in steden en schoven aan tafel voor memorabele etentjes. Foodies? Check! Onlangs trokken we samen naar Amsterdam, als een soort van ‘laatste grote trip voor je vertrekt’. Het was een heerlijke samenloop van alles wat we graag doen. We kennen elkaar goed genoeg om dat te weten en maakten er drie dagen van waar we zelf gelukkig van werden. Thanks Charlie.
Ik ben heel trots op de evolutie die Charlotte de laatste jaren doormaakte en die ik van zo dichtbij mocht volgen. Tegelijk beseft ze denk ik veel te weinig hoeveel ik van haar heb geleerd over mezelf en anderen. En over Aziatisch koken. Echt waar! Charlotte is de koningin van het relativeren. Humor is altijd aanwezig en een moeilijk moment duurt nooit lang. Nuchter, no-drama-at-all. Het gebeurde regelmatig dat ik al op voorhand over iets begon te stressen, terwijl zij haar rustige zelf bleef en altijd een oplossing vond. En op de momenten dat zij even geen uitweg zag, werkte mijn creatieve en planmatige brein overuren en raakten we er toch uit. Haar ongelooflijk positieve levenshouding inspireert veel meer mensen dan ze zelf beseft. Charlotte beleeft het tegenovergestelde van zelfmedelijden. Waar anderen zien wat niet (meer) kan, ziet zij wat wél kan. En dat is iets waar we allemaal veel van kunnen leren. Duiken, skydiven, paragliden, jetski, kamperen, boswandelingen, fuiven en festivals: het kan allemaal, als je het maar wil en er moeite voor doet. Niets komt vanzelf. Je moet het heft zelf in handen nemen.
Wanneer mensen ons voor het eerst samen zien, vragen ze soms of we zussen zijn. Dezelfde generatie, een dik pak bruin haar en blauwe ogen: het zou kunnen natuurlijk. Het is altijd een beetje raar om dan te zeggen dat ik gewoon haar assistent ben, terwijl het al lang als een andere relatie voelt. “Assistent, maar intussen ook een vriendin”, zeg ik nu meestal. Ik kan me niet voorstellen dat we ons sterke contact zouden verbreken omdat we geen werknemer-werkgeversrelatie meer hebben. De band is daar al veel te hecht voor.
Het was en is een eer voor Jannick en ik om deze mooie mensen bij te staan in hun dagelijks leven. We hopen dat ze met plezier terugkijken op onze periodes samen, en dat ze natuurlijk geweldige nieuwe assistenten vinden om ons te vervangen. Hun opleiding of ervaring doet er weinig toe, het moet vooral goed klikken. Ik hoop met heel mijn hart dat ze snel een goede match vinden.
Je kan de vacatures van Jorrit en Charlotte vinden op de website van VDAB:
PS: Als alles goed gaat, willen we (een deel van) ons toekomstig stekje toegankelijk maken voor rolstoelgebruikers. Charlotte heeft alvast een pinky promise gedaan met een ex-assistente en vriendin om ons te komen opzoeken. Ik kijk er nu al naar uit.
Foto bovenaan: Charlotte & ik in Malta.
Pingback: Nog twee maanden – Onder de bomen
Pingback: De laatste week in ons huis – Onder de bomen
Pingback: Herenigd met Charlotte – Onder de bomen