De laatste week in ons huis

Over een week verhuizen we naar onze camper. Een week! Dat betekent dat onze dagen gevuld zijn met klussen in de camper, papierwerk regelen, ontzettend veel zakken, bakken, kisten en dozen inpakken en vooral afscheid nemen van spullen, dieren en mensen. We proberen te genieten, al is dat in deze transitieperiode niet altijd even makkelijk.  

Een groot deel van onze spullen staat al in de opslag bij geweldige vrienden, de rest vertrekt volgende week. We maken dagelijks zoveel keuzes: vuilbak, kringloopwinkel, vrienden of opslag. Alles wat we in handen krijgen, wordt kritisch geëvalueerd. Ontspullen. Marie Kondo zou trots op ons zijn. Het huis raakt leeg en wordt steeds onpersoonlijker. We voelen beiden dat het tijd wordt om te verhuizen naar de camper, die nu veel gezelliger en ‘van ons’ voelt dan het huis. En natuurlijk ook door alles wat dat voor ons betekent: vrijheid, natuur, traag reizen en uiteindelijk een plekje zoeken op het platteland van Portugal.

We zijn ons heel bewust van de transitie waarin we zitten. Vorige week namen we afscheid van onze PAB-cliënten waar we zo graag bij gewerkt hebben, maar echt tijd om dat te laten doordringen is er nog niet geweest. We moeten inderdaad niet meer uit huis gaan werken, maar elke dag is van ’s morgens tot ’s avonds gevuld met dingen in functie van de verhuis. Ik kijk er enorm naar uit om de laatste spullen hier buiten te krijgen. Tijd voor de volgende levensfase. We kijken er zo naar uit om wakker te worden met zicht op een prachtig bos, heuvels, valleien of alle drie tegelijk.

De voorbereidingen van ons vertrek brengen naast de praktische kant ook heel wat emoties naar boven. Terwijl we door het huis lopen met allerlei spullen, nemen we met tranen in de ogen en heel veel knuffels al afscheid van onze allerliefste katten. Bitty krijgt een (tijdelijke) nieuwe thuis bij een prachtig gezin met twee ontzettend lieve meisjes die al maanden staan te popelen om onze zwarte panter in huis te nemen. Ze maakten tekeningen voor hem en bouwden een krabpaal. Én hij komt terecht in een grote tuin met daarnaast nog meer tuinen en een gigantisch veld. Ik weet zeker dat hij het naar zijn zin zal hebben, maar mijn hart breekt als ik eraan aan denk dat we hem volgende week ‘overdragen’. Wat het nog droever maakt, is dat we deze week nog afscheid nemen van onze oude, en jammer genoeg ook zieke, Sensi. We kunnen haar niet langer laten lijden… Afscheid hoort bij het leven, maar dat van onze beste maatjes valt toch heel zwaar.

Half januari zullen we ook afscheid nemen van onze oh zo dierbare vrienden en familie. We wilden een groot afscheidsfeest geven met kampvuren en reggae all night long, maar om de gekende redenen mag dat niet doorgaan. Het wordt afscheid in intieme kring, in de hoop dat we de anderen in de toekomst nog zullen zien. Alleen al denken aan afscheid nemen van een aantal mensen geeft me al een krop in de keel. Het is misschien wel het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan. Gelukkig weet ik dat de banden voor altijd blijven bestaan.

Dit zijn de vreemdste feestdagen van mijn leven. We vieren kerst zaterdag bij mijn grootmoeder, helaas voor het eerst zonder mijn grootvader. Pauzemoment, nodig om zoveel redenen. Maar voor de rest doen we gewoon door. De rust halen we na nieuwjaar dubbel en dik in. Ik kan niet beschrijven hoeveel er door mijn hoofd draait. Om deze periode echt te beschrijven heb ik nog heel wat pagina’s nodig. Maar mijn buikgevoel zegt dat dit de beste keuze is die we konden maken. Ik voel de vrijheid en blijheid tintelen door heel mijn lichaam. Spontane vreugdedansjes terwijl we al onze platen nog eens beluisteren? Check! Check! Check!

Terwijl ik dit schrijf, besef ik dat het waarschijnlijk de laatste blog zal zijn vanuit het huis in Kontich. Het is de plek waar ik mezelf écht leerde kennen, waar ik begon met (professioneel) schrijven, waar ik mijn eerste twee boeken neerpende en letterlijk álle vorige blogs die op deze website verschenen. In deze keuken voerden we ontzettend veel waardevolle gesprekken met vrienden en genoten we tot diep in de nacht van elkaars gezelschap. Dit huis is waar Jannick en ik beseften hoe sterk we samen staan, nog veel meer naar elkaar toegroeiden en de plannen smeedden voor wat we nu gaan doen, of beter: aan het doen zijn. We houden ontelbare mooie herinneringen over aan onze tijd hier. Maar we zijn er ook klaar mee. Klaar om afscheid te nemen. Klaar voor iets helemaal anders. Klaar om te doen wat we écht willen.

Oneindig veel dank aan en liefde voor onze (helden)vrienden en familie die ons fysiek en/of mentaal steunen. We zien jullie zo graag! Weet dat dit absoluut geen einde van ons gedeelde verhaal is. Jullie weten wie jullie zijn. <3

Aan iedereen: Bedankt om mijn blogs te lezen. Jullie weten niet wat het voor me betekent dat anderen er tijd voor nemen in hun drukke bestaan. Ik wens jullie heerlijke feestdagen en een jaar vol licht, liefde, natuur en rust.

Volg onze reis via @Projectnaturalmystic.

Foto bovenaan: ons nieuwe huisje, ’s avonds tijdens het gezamenlijke klusweekend met @sailingelburro, getrokken door Julie C..