Een maand in de camper

We wonen nu een maand in ons huisje op wielen. Weliswaar vooral op de oprit van mijn vader, maar toch. De voorbije weken waren wel drukker dan we gehoopt hadden. Massa’s administratie, heel wat dagen (lees: weken) extra kluswerk aan de camper en emotioneel afscheid van vrienden en familie. Het besef dat we vrij zijn zinkt langzaam in, elke dag een beetje meer. We voelen ons steeds beter en realiseren ons dagelijks hoe dankbaar we zijn. Vreugdedansje!  

Wie ons een beetje gevolgd heeft, weet dat we onze oldtimer camper het afgelopen jaar eigenhandig gerenoveerd hebben tot het gezellige huisje waar we nu in wonen. De weken voor het vertrek uit ons huis deden we nog de ene klus na de andere om zo afgewerkt mogelijk te verhuizen. Maar er bleef toch nog een serieuze lijst over en we wilden na de eerste (ijskoude) dagen zeker nog upgrades doen op het vlak van warmtemanagement. De eerste weken na de verhuis waren dan ook nog steeds druk, met een lijst die eindeloos leek, maar uiteindelijk zijn we er geraakt. Of toch op een paar kleine dingetjes na. Soon come.

Wat wel meteen heel goed voelde, was wonen in de camper. Nochtans verwachtte ik dat het een serieuze aanpassing zou zijn na zo lang in een rijhuis te wonen, maar het tegenovergestelde was waar. Eten, slapen, leven in de camper voelde vanaf de eerste minuut helemaal juist. Ik voel me ontspannen en goed in onze cocon. Alles dichtbij, gezellig, comfortabel en helemaal van ons. Mensen nodigen ons uit om binnen te slapen, maar wij weten beter. We sliepen nog nergens zo goed als hier in ons compacte huisje. Lange leve tiny living!  

Hier, dat is waar we onze camper parkeren. Waar dat ook is, we hebben ons huisje bij! De vier weken bij papa stonden we wel tussen de haag en het huis, maar zelfs daar voelden we ons al goed. Het zonlicht dat door de vele ramen en koepels naar binnen valt en ’s morgens mooie tekeningen maakte op het hout, het getik van de regen op het dak, de vogeltjes in de oude beuk verderop, de fluitketel die heet water aankondigt (en dus thee!), mijn eeuwige verwondering rond ons zonne-energiesysteem, de natuurkleuren, de soberheid, de olielamp, de planten die we kregen van geliefden, het geluid van de wind, het simpele leven.

De tijd bij papa was de ideale transitieperiode. We werden warm ontvangen, wandelden samen door de velden, aten heerlijke maaltijden, luisterden uren aan een stuk naar reggae en voerden alle gesprekken die nog gevoerd moesten worden. Het afscheid viel me zwaar, net als dat van onze dierbare vrienden twee weken voordien. Veel tranen, maar nog meer warmte, trots, geluk en tonnen liefde. We spraken allemaal uit hoe belangrijk we zijn voor elkaar en hoe graag we elkaar zien. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor de prachtige mensen die ons omringen, een warm hart toedragen en zo voelbaar steunen. Give thanks for life and love. <3 Moesten we onze geliefden kunnen meenemen, we zouden het meteen doen. Ik kijk er nu al naar uit jullie in de toekomst te ontvangen in Portugal.

Intussen zijn we begonnen aan onze laatste familiebezoekjes voor we traag afzakken naar het zuiden. We genieten enorm van de tijd die we samen doorbrengen en trekken de Belgische bossen in. Onder de bomen, waar ik het liefst ben. Heerlijk om tijd te hebben om te wandelen, stil te staan bij onbekende blaadjes of stammen, te blijven hangen voor een praatje, te lezen aan de kachel en ’s avonds thee te drinken bij het licht van de olielamp. We worden wakker met zicht op groen en de hemel. Het weer en de omgeving bepalen grotendeels wat we doen. De spanning in mijn spieren is gezakt, er komt ruimte in mijn hoofd en bestaan. Magnifiek.

Het voelt nog steeds wat onwerkelijk dat dit nu echt ons leven is, net als de dag waarop we de akte voor de verkoop van het huis tekenden bij de notaris. En toch voelt het tegelijk heel normaal, alsof het nooit anders geweest is en altijd zo moest zijn. Het is echt, we voelen het, en het voelt enorm goed. Ik ben heel benieuwd waar we de komende weken, maanden en jaren terecht zullen komen. Ready for the road!

PS: Papa zei tegen Jannick dat hij me met een gerust hart met hem kon ‘meegeven’. Ik voelde tranen opwellen. Hij weet hoe goed Jannick voor me is en hoe geweldig we het samen hebben. Sinds we in de camper wonen wordt dat alleen maar bevestigd. Alleen met hem wil ik deze (levens)reis maken. Eindeloze liefde.

PS2: Dit was de eerste blog vanuit de camper! Dat gaat dus even vlot aan ons tafeltje als achter een bureau in een huis 😉.

Foto bovenaan: eerste keer koken in de camper!