Na twee gezellige weken bij onze vriend in de Lot begon het te kriebelen om verder te trekken. We reden een klein uurtje naar het zuidoosten en kwamen terecht in de prachtige heuvels en valleien van de Aveyron en de Tarn. Hier zijn zoveel mooie dorpjes en natuur dat we amper kunnen kiezen. De voorbije dagen bleven we staan aan Lac Pareloup, en dat heeft een goede reden: we hebben een ongelooflijk schattige puppy aan boord!
We doken over de kam van de heuvel waar het dal zich als in een sprookje voor ons uitstrekte. De Gorges de l’Aveyron, de imposante Roc d’Anglars die de vallei overtorent en het pittoreske Saint-Antonin-Noble-Val op het laagste punt. We dropten de camper op de daarvoor voorziene plek en trokken eropuit. Onder het dorpje bleken kanaaltjes te lopen die vroeger de molens en andere machines aandreven. Ingenieus! We dwaalden door de kleine straatjes en verloren ons in de geschiedenis. We wandelden ook naar en op de Roc d’Anglars. Stevig tochtje! Bovenaan zagen we de start van de klimroutes en via ferrata. Helaas nog gesloten, anders hadden we het zeker overwogen.
Ook Cordes sur Ciel blijft ons bij. In de eerste plaats omwille van de unieke en prachtige ligging die ineens ook de sprookjesachtige naam verklaart. Het dorpje ligt op het puntje van steile heuvel. Bij mistig weer torent het boven heel de omgeving uit. Het is een bastion waarvan we ons afvroegen wie het ooit in zijn hoofd zou halen het te willen veroveren. Dubbele stadsmuren, robuuste poorten, smalle steegjes en een belachelijk percentage aan hellingsgraad. We liepen over de middeleeuwse kasseien de heuvel op. Kuitenbijter! Het leek alsof we teruggingen in de tijd. Moderne gebouwen zijn er niet in Cordes, en zelfs amper modernere spullen. De kleine zaakjes zijn gevuld met kunstateliers en artisanale producten. Aanrader! Of toch buiten het seizoen…
Wat we minder aanraden is de grotere stad Albi, tenzij voor de ongeëvenaarde schilderingen in de gigantische kathedraal. De autoritaire en sobere buitenkant deed ons absoluut niet vermoeden dat er zoveel schoonheid achter de gevel zat. Het diepe paarsblauw van lapis lazuli kleurt het indrukwekkende plafond dat gevuld is met ontelbare gedetailleerde schilderingen van Italiaanse renaissanceschilders. Het is één van de weinige plekken waar ze bewaard zijn gebleven. Ook de muren spraken tot onze verbeelding, van vloer tot plafond gevuld met nog meer schilderingen, deels in perfect 3D. We zouden er bijna christelijk van worden! De rest van de stad vonden we minder gezellig. Natuurlijk is de oudste brug van Frankrijk, over de Tarn, heel imposant, maar daar stopte het voor ons. Ik hoopte het nog goed te maken met lunch bij het vegetarische restaurant (echt waar!) Robinson, maar die waren op congé annuel. Geen reden om in Albi te overnachten, dus reden we een kwartiertje verder en zaten meteen weer in het groen.
Op een klein charmant domein met vijver vonden we een plekje onder de bomen. Leuke extra: we kwamen voor het eerst mede-nomaden tegen en stonden naast elkaar! Superfijn om ervaringen uit te wisselen en kampeerders tegen te komen die nog niet op pensioen zijn. Het was ook daar dat we na lang praten en overwegen de knoop doorhakten om een puppy te zoeken. We wilden allebei al lang een hond. In onze hoofden moesten we daar mee wachten tot we een vaste stek hadden, maar toen we zagen hoeveel medekampeerders rondreisden met een hond raakten we er steeds meer van overtuigd dat het best fijn zou zijn om hem/haar nu al mee te nemen tijdens onze reis. We hebben alle tijd van de wereld om bezig te zijn met een pup. Hij zal nooit alleen zijn en kan continu nieuwe dingen ontdekken.
We praatten er een laatste keer over met onze buren die het gezelschap hadden van de vier jaar oude border collie Iko. Prachtdier! Ze tipten ons leboncoin, de tweedehandswebsite van Frankrijk, en het bleek al snel dat we in de perfecte regio zaten voor border collie pups. Hun ouders werken meestal met schapen op de grote boerderijen waar ze wonen. Slim, energiek, lief, loyaal en het formaat dat we zochten: check!
Vanaf het eerste moment dat we hem zagen, waren we verkocht. Buju (toen nog zonder naam) kwam meteen op ons afgelopen om geknuffeld te worden. Wat een schattig wezentje! Wat een mooi dier! Het unieke zwart-wit-grijze patroon van zijn vacht heeft zelfs een naam: blue merle. Hij werd geboren in de hooischuur en groeide samen met zijn twee broertjes op in de veilige omgeving van de boerderij. Tien weken en vol leven en liefde! We dachten dat hij de eerste dagen bij ons wat onwennig zou zijn, maar hij doet het ontzettend goed. Hij is heel braaf, kent zijn naam al een beetje, gaat zijn speeltje en stokjes halen, lijkt al zindelijk te zijn en is een gigantisch knuffelmonster. Ja, hij bijt soms op dingen die daar niet voor dienen, maar dat is het dan ook. Voor verveling of probleemgedrag is er amper ruimte. Wij zijn altijd bij hem om aandacht te geven of iets aan/af te leren. Hij is nooit alleen en zal dat ook nooit zijn. Heerlijk!
Genieten van de natuur en het leven deden we al, maar nu Buju er is gaat dat zelfs nog makkelijker. ‘In het moment zijn’ is helemaal geen opgave of moeite meer. En zoals een vriendin zei: “Alles is leuker met een hondje erbij!”.
Foto bovenaan: Saint-Antonin-Noble-Val in de Gorges de l’Aveyron, getrokken vanop de Roc d’Anglars.
Voor zij die het nog niet wisten: meer foto’s via @projectnaturalmystic!
Super ! Zo leuk die nieuwe compagnon…
Prachtig uw verhalen .geniet van jullie trips .
Bedankt!
Super we reizen in gedachten mee. Ps leuke naam voor jullie reisgezel