Van de droge flanken van de Mont Ventoux reden we naar de zilte Camargue, waar een geweldige vriend ons opzocht en Buju zijn eerste (honden)vriend maakte. We brachten heerlijke dagen door met zicht op zee, moeras of wijngaarden en reden daarna verder om twee andere vrienden op te wachten. Aan de rand van het Parc naturel régional de la Narbonnaise en Méditerranée wandelden we over betoverende heuvels en vaarden met de kano over een brak meer. En toen vielen we voor het eerst echt in panne met onze oldtimer. Gestrand tussen bos en zee.
Eén van onze beste vrienden gaf onlangs zijn kantoorbaan op om uit te zoeken wat hij écht wil doen met de rest van zijn leven. Daar kunnen we natuurlijk alleen maar achter staan. Zijn eerste trip was een uitgebreide reis naar een dubfestival in Spanje. Of we het leuk zouden vinden om een paar dagen samen door te brengen in Zuid-Frankrijk? Uiteraard! We spraken af in de Camargue, de streek van de witte paarden, grote stieren en lichtroze flamingo’s. Hij sliep in een huisje op de kleine camping waar wij een plekje huurden met de camper. Nice! Buju blafte de eerste avond de longen uit zijn lijf tegen de ietwat gereserveerde hond van T, maar de volgende ochtend was hij vooral ontzettend blij om hem te zien. We waren trots dat hij zijn eerste hondenvriend maakte en genoten van hun interactie.
We wandelden langs de zeedijk in Saintes-Maries-de-la-Mer, bekend als bedevaartsoord van twee Maria’s en de zwarte Sara, de patrones van de zigeuners. Onder begeleiding van een stevige wind liepen we door de bevreemdende moerasvlakten met voor ons ontelbare onbekende vogels maar vooral honderden flamingo’s. Het landschap deed met denken aan het boek ‘Waar de rivierkreeften zingen’ van Delia Owens. ’s Avonds aten we lekkere gegrilde groene asperges die daar overal te koop waren.
We bezochten ook Aigues-Mortes (letterlijk: ‘dode wateren’), net naast de felroze zoutvlakten. De volledige ommuurde stad lijkt recht uit een film te komen. Indrukwekkend, maar ook gebouwd als uitvalsbasis van de kruistochten toen het nog rechtstreeks aan de zee lag. Er staat nog steeds een standbeeld van koning Louis IX. De geschiedenis is dus verre van mooi. En eerlijk? We hadden intussen al een heleboel mooiere stadjes gezien die een stuk minder druk en veel authentieker waren. Geef ons maar de desolate bergen en stille bossen. Uiteindelijk maakte het me ook niet uit waar we heen gingen. Het samenzijn was zoveel belangrijker.
Op vraag van onze vriend reden we ook een middag naar Nîmes, de stad met enorm veel Romeinse restanten. Voor ons hoeven grote steden niet echt meer, we houden niet van de drukte en hebben er geen nood meer aan, maar met de vriend werd het toch een fijne dag. Dat kwam vooral door Le Jardin de la Fontaine, het majestueuze park aan de rand van de stad waar we het meeste van de tijd doorbrachten. We maakten nog een rondje rond Les Arènes, dronken iets fris onder de platanen en kwamen een half uur later opgelucht aan op de rustige camping. Het waren de gesprekken die we daar voerden die mij het meest bijblijven, en de wandelingen door de eindeloze wijngaarden. Elke avond overspoelde de zonsondergang het landschap met zachtroze over lila tot dieppaars. Onvergetelijk.
We namen afscheid met een krop in de keel. De vriend reed verder naar Spanje. Ik voelde kriebels in mijn buik toen ik eraan dacht om zelf nog eens een avondje te dubben, maar ik ruil dat gevoel (voorlopig) graag in voor mijn eigen selectie op een idyllisch plekje. Keuzes maken!
Met één dag tussen kwamen er nog twee dierbare vrienden op bezoek, dat kwam zo uit met hun vakantiedagen. We sliepen dus een gratis nachtje aan een rustige abdij en reden dan verder naar de rand van het Parc naturel régional de la Narbonnaise en Méditerranée. We kozen de kleinste en groenste camping uit tussen de overdaad aan vakantieverblijven aan de kust. Het voornaamste was dat we hier bezoek kregen van de vrienden met wie we door Ijsland trokken en naar Londen zeilden, Zeeland ontdekten en zoveel andere uren, dagen en nachten mee doorbrachten. Gelijkgestemde zielen die na de zomer ook hun leven omgooien om op hun eigen wereldzeilreis te vertrekken. Zij beleven nu min of meer wat wij een half jaar geleden voelden. Het was heel speciaal om samen te zijn in deze levensfase. Ik ben zo benieuwd naar hun avontuur!
We bevonden ons opnieuw tussen zee, moerasland en zoutwinning, maar kregen er deze keer ook magnifieke rotspartijen, klaterende riviertjes en mystieke valleien bovenop. En een massa agressieve muggen! Met onze vrienden wandelden we langs gigantische meren en door oude bossen. Jannick was jarig (hoera!) en dat vierden we met een dag waarop hij volledig mocht beslissen wat we zouden doen. Het werd een verjaardag om nooit te vergeten. We zagen grotwoningen, de tuin van een heremiet en bloemen die tot onze verbeelding spraken. Boven op de berg rustten we uit bij de Chapelle Notre Dame des Auzils, met een wondermooi vergezicht over het natuurpark, het strand en de zee die feilloos overging in de horizon.
Toen het nog warmer werd, trokken we naar een brak meer en bliezen we de kano op die ze meebrachten, om daarna te eten met zicht op de jachthaven. Onze zeilvrienden, altijd verbonden met het water. Al was het eten dat de kapitein op onze campinggrill klaarmaakte eigenlijk een stuk beter. Délicieux! Bedankt lieverds, om helemaal naar hier te rijden zodat we een klein stukje samen konden reizen. Altijd verbonden.
En toen… De dag voor we wilden vertrekken, controleerden Jannick en G nog eens alles onder de motorkap. Het was snel duidelijk dat er iets niet klopte: de koelvloeistof was zo goed als leeg en er drupte iets op het gras. Een minuut later bleek dat de koelslang serieus gebarsten was, een scheur erin! G stelde ons meteen gerust. Het was een simpel onderdeel en geen groot mechanisch probleem. Maar, we konden zo niet verder. Het was zaterdagavond, dus er leken weinig opties te zijn, tot ik me herinnerde dat we betaald hadden voor wegenhulp. Hoera!
Omdat we op een mooie plek stonden en het weekend moeilijker lag, spraken we af dat er maandagochtend pas iemand zou komen kijken. In de app zag ik een takelwagentje staan en kreeg er koude rillingen van. Ik wilde niet getakeld worden! Gelukkig was daar geen sprake van toen de sympathieke man ter plaatse kwam. Hij bevestigde onze ‘diagnose’ en belde meteen naar zijn overste om het stuk te bestellen. Maximum twee dagen wachten, dan komt hij het installeren en kunnen we weer verder. Als kers op de taart zei hij dat onze camper een oerdegelijke motor heeft. Oef!
Ook al wisten we dat het waarschijnlijk wel te herstellen viel, toch kwam het even hard aan dat er iets mis was met ons huisje op wielen. Onze eerste echte panne sinds we vetrokken zijn, maar gelukkig wel op een gezellige camping tussen bos en zee. Het had ook ergens langs de autostrade kunnen zijn, of in the middle of nowhere. Wachten door te wandelen en zwemmen op een plek waar anderen hun jaarlijkse vakantie doorbrengen is geen straf. De extra campingkosten nemen we er dan wel bij. Als alles goed gaat, kunnen we na de herstelling met een gerust hart verder. We hebben best nog wat kilometers te gaan voor we in Portugal arriveren. Ons nieuwe thuisland lonkt.
En Buju? Die ging overal met ons mee. Hij ontdekte voor het eerst de zee, rustte uit in de koelte van stadsmuren en eeuwenoude bomen, knuffelde met tientallen mensen, proefde bananen en courgettes, genoot van een appeltje, blafte tegen elke hond die hij kon zien en maakte zelfs een succesvol tochtje met de kano. Hij luistert elke dag beter en geniet natuurlijk van alle aandacht die hij krijgt. Al kan hij soms ook even veranderen in een monstertje dat bijt in alles wat op zijn pad komt. Na twee maanden samen kunnen we ons onze reis in ieder geval niet meer zonder hem voorstellen.
PS: De isolatiematten die Jannick maakte om de koude buiten te houden, gebruiken we intussen al een tijdje om de warmte onder controle te houden. In de zon wordt de camper al snel een sauna. Lang leve schaduwplekken!
Volg onze zeilvrienden via @sailingelburro.
Meer foto’s van ons? Check @projectnaturalmystic.
Foto bovenaan: Parc naturel régional de la Narbonnaise en Méditerranée
Pingback: Zonnige winterdagen in Portugal – Onder de bomen