En toen waren we opeens in Portugal

Met een herstelde camper en vol goede moed vertrokken we uit Narbonne naar het westen. We reden een uur probleemloos over licht glooiende wegen, maar toen we de niet zo steile heuvel naar het pittoreske Fanjeaux opreden, werd de motor weer snikheet en raakten we maar net boven. Opnieuw gestrand dus, maar deze keer echt. Terug naar België wilden we niet, dus stelden we alles in het werk om verder te reizen naar Portugal. En dat is gelukt!

Ondanks de herstellingen kon onze oude camper de heuvels en valleien niet meer aan, laat staan de Pyreneeën en de bergen in Spanje en Portugal. Die realiteit aanvaarden was voor ons bikkelhard. We wilden zo graag verderreizen in ons huisje en nog zoveel zien! Natuurlijk wisten we dat we met een oudje rondreden, maar tot dan deed hij het heel goed. De expert die ter plaatse kwam bevestigde ook dat het zo niet verder kon. Hij zei dat er veel kosten aan zouden zijn en dat we dan nog geen zekerheid hadden dat we Portugal zouden halen. We waren gelukkig nog wel tot op een gratis camperplek geraakt aan de rand van het dorpje, met gratis water en omringd door natuur. Die eerste dag waren we echt in rouw. We moesten het laten bezinken en nadenken over wat onze opties waren. Daar stonden we dan, halverwege onze eindbestemming.

De volgende dag schoten we meteen in actie. Het enige wat we wilden, was doorreizen naar Portugal en een nieuw hoofdstuk beginnen. Daar hadden we drie dingen voor nodig: een manier om de camper daar te krijgen, een leuke plek om hem te zetten én vervoer voor onszelf en onze puppy Buju. Ik zette een bericht op Facebook en sprak al onze contacten aan. De reacties waren overweldigend, waarvoor oneindig veel dank! Alle berichten, telefoontjes en mails gaven me wel het gevoel weer op een kantoor te werken. Dat was heel vreemd na vier relaxte maanden… Maar na twee heeeeeeeeeeel spannende dagen was alles geregeld.

We vonden een Portugese firma die onze camper dezelfde week nog kon vervoeren, kwamen via vrienden in contact met een geweldige vrouw waar we hem mochten zetten in ruil voor tuinwerk en andere klussen én kregen hulp via Touring om zelf verder te reizen. Intussen leerden we nog een heel leuk Deens koppel kennen dat ook in een camper woont en enorm meeleefde met ons verhaal. We maakten mooie wandelingen met hen en ze kookten zelfs voor ons om wat werk uit handen te nemen. Superlief!

Vier dagen nadat we gestrand waren, kwamen ze de camper dus ophalen. Het voelde ontzettend vreemd om spullen in te pakken en ons huisje achter te laten. De chauffeur kreeg hem ook maar heel nipt op zijn lange vrachtwagen. Eigenlijk paste hij zelfs niet… Het duurde meer dan een uur om hem erop te krijgen. Ik kon er amper naar kijken. Ons huisje! Het was een kwestie van centimeters, letterlijk. De pinkers sneuvelden en er kwam een grote kras in onze zelfgeschilderde carrosserie, maar hij moest en zou naar Portugal gaan. Pas toen hij vastgesnoerd stond, durfden we vertrekken met de huurwagen die de verzekering regelde en die we de dag voordien al ophaalden in Toulouse. Gelukkig, want anders had heel het verhaal ons bijna dubbel zoveel gekost.

Daar gingen we dan, met een gloednieuwe wagen helemaal naar het westen van Frankrijk. We reden een prachtige route met zicht op de Pyreneeën en kwamen dezelfde dag nog aan in het noorden van Spanje, net voorbij San Sebastian. Daar was niets te merken van de hittegolf die de rest van het land teisterde. Zeventien graden en regen. Dat was lang geleden! We aten tapas, sliepen in een klein bergdorpje en vertrokken de volgende ochtend al vroeg naar het zuiden. Met de camper zouden de lange hellingen die we opreden nooit gelukt zijn, dat beseften we al snel. Veel mensen zeiden dat het ‘plat’ was daar, maar zij hebben die route duidelijk nog nooit met een oldtimer gereden. Zelfs de vrachtwagens hadden het vaak heel moeilijk. Op een bepaald moment klommen we tot boven de negenhonderd meter, om dan honderden kilometers boven de zeshonderd meter te blijven. Eindeloze velden en vlaktes, volle zon en dertig graden. Burgos, Valladolid, Salamanca. En dan Portugal!

Toen we de grens met ons nieuwe thuisland overstaken, voelde ik kriebels in mijn buik. Het was niet hoe ik het me had voorgesteld, zo snel door Spanje en met een huurwagen, maar we waren er wel geraakt. De Serra da Estrela doemde voor ons op, het landschap werd ruwer en groener. Er was amper iemand op de baan. We reden naar een mooie Quinta aan de oever van de Mondego en ploften uitgeput neer op het terras. Alles ging zo snel… Maar we waren wel in Portugal.

De huurwagen moest al voor de middag afgeleverd worden in Leiria, dus stonden we vroeg op en reden dwars door het land. Gelukkig was de route veel mooier dan die door Spanje de dag voordien. Geen eindeloze velden en vlaktes, wel beboste bergen en witte dorpjes. We hadden helaas geen tijd om te stoppen voor we in de stad aankwamen. Geen tijd? Dat waren we niet meer gewoon en vonden we ook niet fijn. Maar ja, het was nu zo. We leverden de huurwagen netjes op tijd af en stapten met onze bagage in een door de verzekering betaalde taxi. Dat voelde dan weer heel luxeus, tot de veel te snel rijdende taxichauffeur zijn telefoon bovenhaalde en niet meer wegstak tot hij ons veertig minuten later afzette op onze eindbestemming. Ik denk dat ik nog nooit zo blij ben geweest om uit een auto te stappen.

We werden opgewacht door een leuke Nederlandse vrouw die we intussen als vriendin beschouwen. Ze verwelkomde ons alsof we elkaar al jaren kenden en gaf ons meteen het gevoel thuis te komen. Na een intense week vol plannen en autorijden, waren we daar natuurlijk extra dankbaar voor. En wat een prachtig domein! Heerlijk tussen het groen, met ontelbare kleurrijke bloemen en een wondermooi uitzicht op de Serras de Aire e Candeeiros in de verte. Het was heet die dag, meer dan dertig graden, maar het briesje dat ons tegemoet waaide van over de oceaan zorgde voor de ideale verkoeling. Reggaevrienden die ons in contact brachten met onze gastvrouw en hier ook in de buurt wonen kwamen langs om ons welkom te heten en lekker iets te drinken. Ook zij spelen nu al een belangrijke rol in ons nieuwe leven. Ik voelde de spanning zo van me afglijden. Zodra het begon te schemeren, leken we in een jungle te zitten. Zingende cicades, brullende kikkers en een heleboel onbekende vogels vormen de nieuwe avondsoundtrack van ons leven.

Ons huisje zou normaal zaterdag arriveren, maar we kregen vrijdagavond bericht dat het pas maandagochtend zou zijn, en dat werd dan weer maandag late namiddag. Portugese tijd? We sliepen een paar dagen in een extra ruimte van onze gastvrouw en telden af tot we weer echt ’thuis’ zouden zijn. Het was zo fijn om ons oudje aan te zien komen! Ondertussen staat hij op een mooi plekje met zicht op de bergen, ons plekje, waar ook Buju zich meteen goed voelde. Hij heeft hier drie hondenvrienden waar het steeds beter mee klikt en loopt flink los tijdens de wandelingen en op het domein. Het is echt fantastisch om hem zo vrolijk en enthousiast te zien. Oké, hij vraagt ook veel aandacht en energie, maar we krijgen enorm veel liefde en plezier in de plaats. Ik zou het niet anders willen.

Bovenop onze privé-camping-met-een-view, krijgen we hier ook ontzettend veel hulp. Het is moeilijk te omschrijven hoe dankbaar we daarvoor zijn. Uiteindelijk zitten we in een ‘vreemd’ land, waar we nog helemaal moeten uitzoeken hoe alles werkt. Naast die praktische info, mogen we ook een auto lenen tot we zelf weer mobiel zijn en krijgen we regelmatig overheerlijk eten voorgeschoteld. Give thanks! In ruil voor al die goedheid dragen we ons steentje bij op het domein, altijd buiten. We leren ontzettend veel over de natuur en grond hier, de planten en de bossen die ons omringen. Perfecte voorbereiding voor wanneer we ons eigen stukje grond hebben, toch?

Heel het gedoe met de camper was een serieuze streep door onze rekening en ons energiepeil, maar daar blijven we niet lang bij stilstaan. Forward ever, zeggen we dan tegen elkaar. We gingen zelfs al naar de camara municipal om een NIF-nummer aan te vragen, een nummer dat je hier nodig hebt om een auto of huis te kopen, maar ook om een bankrekening te openen. We dachten dat het ingewikkeld zou zijn en lang zou duren, maar na tien minuten stonden we weer buiten in de zon. Euforie! Onze reis is vroeger geëindigd dan gepland, maar we zijn klaar voor het nieuwe hoofdstuk, een ander leven dat nu al begonnen is. Let’s go!