Terwijl ik dit schrijf, lopen de temperaturen op tot bijna veertig graden. Voor de middag doen we wel wat, maar na de middag is de hitte echt verlammend en is schaduw onze beste vriend. Gelukkig is het niet altijd zo heet. De voorbije tijd leefden we wel in de zon, maar beleefden we ook ontzettend veel primeurs. We kregen ons eerste bezoek, werkten op het domein, kampeerden in onze pick-up en gingen voor het eerst naar een dub session in ons nieuwe thuisland. Het leven zoals het is: Portugal.
Mijn mama kwam op bezoek! We vlogen elkaar in de armen en waren onbeschrijflijk blij om zo dicht bij elkaar te zijn. Het voelde tegelijk bevreemdend en heel normaal om haar op te halen in Lissabon. De dagen die volgden, waren we toerist in eigen omgeving. We lunchten bij een vegetarisch restaurant aan de oceaan en aten pasta op het imposante plein van Alcobaça, wandelden met Buju door de bossen, bezochten het prachtige ommuurde Óbidos, aten de lekkerste pasteis de nata, hingen aan het zwembad van de quinta waar we logeren (zo dankbaar!) en als hoogtepunt bezochten we natuurlijk Terra do Rio, de plek waar we een thuis creëren.
Het voelde echt fijn om ons leven hier met haar te delen, om te laten zien waar we elke dag van genieten en te tonen waar we gaan wonen. Mijn mama was de eerste van onze geliefden die ons bezocht en zag dat het goed was. We praatten urenlang over alles wat we het voorbije half jaar niet via de telefoon bespraken en verwonderden ons over de schoonheid van Portugal. Tussendoor gingen we de oude pick-up ophalen die we kochten. Hij zal goed van pas komen bij het vervoeren van alles wat we nodig hebben om Terra do Rio om te toveren tot de plek waar we al zo lang van dromen.
De eerste werken
Nochtans is het domein nog niet van ons. We tekenen de akte pas officieel over enkele weken, maar de huidige eigenaar is heel sympathiek en zag er geen graten in dat we al aan de slag gingen. Leuk! Zoals beloofd, zorgde hij er ook voor dat iemand het hooi op het gigantische veld maaide en dat het voordien ontoegankelijke overwoekerde stuk over het riviertje volledig opgeruimd werd. Dat laatste was voor ons echt een spektakel: een man van rond de zeventig die met boomstammetjes en stenen een bruggetje bouwde, het riviertje overstak met zijn tractor en dan in enkele uren de metershoge bramen en rietstengels met de grond gelijk maakte. De bomen liet hij gelukkig staan, net als de extra waterput die opeens tevoorschijn kwam. Het was magisch om het stuk grond tevoorschijn te zien komen. Als we dat zelf moesten doen, dan had het ons dagen werk gekost.
Zelf ruimden we al een kleine week op in de ruïnes die op het domein staan en die we in een later stadium willen opknappen. Op de grond lag (en ligt op sommige plekken nog steeds) een halve meter dikke braamstruiken, kapotte dakpannen, ongeïdentificeerd roestig metaal, vermolmd hout en een donkere laag aarde die dertig jaar tijd had om zich te verzamelen en die we later dankbaar zullen gebruiken in de moestuin. We sorteerden alles op grote stapels en konden eindelijk al een stuk bewandelen zonder onze voeten om te slaan. Na de middag probeerden we de schaduw te volgen in plaats van in de felle zon te werken. Buju liep intussen vrij rond over het domein, maar bleef vooral bij ons in de buurt. Terwijl wij puften van de hitte, sliep hij in de koele schaduwhoekjes die we al vrijgemaakt hadden.
Net voor de temperaturen nog stegen, kampeerden we voor het eerst op ons eigen land, onder een zeiltje dat we over de bak van de pick-up hingen. We waren uitgeput, maar voldaan van een hele dag opruimen en sorteren. We hoopten de zon achter de heuvels te zien verdwijnen, maar een wolkenfront belemmerde het uitzicht. Dat is voor een volgende keer! Er daalde een diepe rust neer over de vallei, al bleven er wel nog een tijdje honden blaffen. Dat is iets wat we ook elke avond horen hier bij de quinta waar de camper voorlopig staat, en bij de reggaevrienden uit Nederland die we steeds beter leren kennen. Het hoort bij de soundtrack van Portugal, net zoals dat zo is in Jamaica.
Het spannende gevoel dat we daar gaan wonen (en de muggen!) zorgde ervoor dat ik lang wakker bleef liggen. Buju sliep wel de hele nacht door aan onze voeten, voor het eerst een nachtje buiten. Het was bijna een surrealistische ervaring om samen wakker te worden in de mistige vallei, om een kopje thee te drinken met zicht op de heuvels en te ontbijten met de kwetterende vogeltjes op de achtergrond. Binnenkort zijn we daar elke dag. We hebben ontelbare dromen, plannen en ideeën om er helemaal ons ding van te maken!
Dub, schrijven en hitte
Intussen waren er nog een heleboel primeurs in ons Portugese leven. Zo reden we een uurtje naar het zuiden om een memorabele dub session mee te maken op een afgelegen berg. Wat een locatie! Net zoals op andere plekken in de wereld voelden we meteen dat de reggae family overal gelijkaardig is, even warm en verwelkomend, op dezelfde golflengte. Het was heerlijk om een paar uurtjes samen te bewegen op de muziek waar we zo van houden. Eindelijk nog eens op een goede soundsystem! Zelfs Buju had het prima naar zijn zin met de andere honden die er waren. Veel van dit soort events zijn er nog niet in onze buurt, maar we kijken al uit naar de volgende keer.
Wat ik ook weer oppikte, is de manuscriptbegeleiding die ik zo graag doe. Het was best aanpassen om een tekst en auteur te begeleiden vanop een andere locatie. Het zicht op de weelderige natuur, onze puppy aan mijn voeten en de vele andere dingen die we konden doen, maakten het een heel andere situatie dan achter mijn bureau in België. Toch voelde het ontzettend goed. Ik hou ervan om anderen te helpen bij het schrijven van hun boeken. Het is ook de perfecte activiteit voor wanneer de temperaturen oplopen en het bijna ondoenbaar is om ‘s middags fysieke arbeid uit te voeren, zeker in de zon.
Over hitte gesproken: het wordt vandaag weer bijna veertig graden. De warmte zindert overal om ons heen en de eerste grote bosbranden zijn al een feit. Die volgt iedereen hier met argusogen op Fogos.pt, de website die gedetailleerde informatie verschaft over alles wat met branden te maken heeft. Wij schrikken van de vele brandlocaties, maar volgens de mensen die hier al lang wonen valt het nog heel goed mee. We hebben het geluk dat we met de camper voorlopig nog dichtbij de oceaan staan. Het is hier net iets frisser en er waait altijd een briesje. Waar wij gaan wonen, een half uur verder het binnenland in, is dat al een stuk minder. Wie nog meer naar het oosten trekt, komt in de kookpot terecht.
We leren er mee leven dat we ons ritme moeten omgooien en dat we onze werken anders moeten plannen. Klimaatwetenschappers voorspellen dat dit soort hittegolven er in de toekomst nog meer zullen zijn. En toch twijfelen we niet aan onze keuze. In de vallei koelt het ‘s avonds af, hangt er ‘s nachts vocht in de lucht en glinsteren de dauwdruppels ‘s morgens op het land. Er zijn amper eucalyptusbomen en veel inheemse exemplaren in de buurt. De moestuinen en fruitbomen van de buren zien er fantastisch uit. We kunnen niet wachten om zelf onze eerste zaadjes en planten in de grond te steken. Het is waar we het meest naar uitkijken. Soon come!
PS: De zonsondergangen doen me hier elke avond versteld staan. Die kleuren! Die mystieke mist! Wondermooi. Ook de prachtige bloemen en planten blijven me verbazen. Zoveel kleuren en geuren om te ontdekken. Zalig!
Foto bovenaan: stenen muur op Terra do Rio
Positief
Het doet me werkelijk zo veel plezier dat jullie je plekje gevonden hebben. Het geblaf van de honden was voor mij iets moeilijker om mee om te gaan. Niet zozeer het geluid zelf maar de gedachte dat er een hond in nood zou kunnen zijn. Het gaf me meer onrust dan rust. Het helpt ook niet, wetende dat men op het platteland anders omgaat met dieren. Maar blij dat jullie het in een ander opzicht kunnen bekijken.
Ik lees jullie graag weer…
Martine