Felblauwe hemel, dansende zwaluwen, witte bloempjes die ons veld sieren, helder water in de waterput, wondermooie aardekleuren, wuivende populieren, tsjirpende vogeltjes, wilde pruimen, bedwelmende muntgeur en een onbeschrijflijke rust. Dat is wat ik ervoer toen ik onlangs over ons domein liep. De pracht en macht van de natuur drongen diep door. Daar doen we het voor.
De start van het nieuwe hoofdstuk in ons leven brengt heel wat met zich mee: een nieuwe taal onder knie krijgen, massa’s administratie regelen, geliefden fysiek missen, oneindig veel plannen én hard werken om alles te realiseren. Soms verliezen we ons in dingen die we ‘moeten’ doen en voelt het alsof we steeds weer productief moeten zijn, maar het is de natuur die ons terug naar de realiteit brengt. We zijn niet helemaal naar Portugal gekomen om in een (deze keer zelfverzonnen) ratrace terecht te komen.
En toch moeten we onszelf daar dagelijks aan herinneren. Vanuit België namen we blijkbaar de gewoonte over om tijd zo efficiënt mogelijk in te plannen. Pas toen we merkten dat we echt moe werden, zetten we een stapje terug om stil te staan bij waar we mee bezig waren. Ons levensproject, daar werken we aan. Er zal altijd wel iets te doen zijn, dus waarom zouden we onszelf zo afjagen en altijd meer en sneller willen? Onze reggaevrienden ter plaatse herinnerden ons eraan dat we er ons hele leven tijd voor hebben. Dat besef drong de laatste weken echt door en zorgde voor een vertraging die we met plezier omarmen. Minder haast en spoed, dat doet ons zo goed.
Nu pas beginnen we echt te genieten van het domein dat we kochten en de omgeving die erbij hoort. We nemen tijd om de natuur te verkennen, struinen rustig rond en plukken munt om heerlijke thee mee te maken. We filosoferen en dromen over de mogelijkheden, zonder ze meteen uit te willen voeren. Momenteel logeren we nog bij de fantastische mensen die ons en onze camper in mei met open armen verwelkomden. We hebben het hier heel goed, maar we kijken er even hard naar uit om binnenkort op ons eigen landje te gaan wonen. Eerst nog wat dingen regelen! Maar dat het een paar weken langer duurt dan we eerst wilden, daar maken we ons niet meer druk in. Opluchting.
We genieten weer meer van de dagelijkse wandelingen met onze snel groeiende pup Buju. Die ontdekt de wereld op alle mogelijke manieren, doet ons lachen en ons geduld verliezen, maar brengt ons vooral terug naar de mooie wereld waar we in leven. De zeemist die hier soms hangt geeft de bossen en de oceaan een mysterieus kantje, het zonlicht dat door de bladeren filtert is magnifiek. Hagedissen, slangen, konijnen en vogels ritselen weg tussen de bladeren. We staan even stil, genieten van het uitzicht, snuiven de heerlijke geuren op, stappen door en zijn dankbaar voor de verplichte dagelijkse rust- en natuurmomenten. De spectaculaire zonsondergangen krijgen we er zomaar bovenop.
De wandelingen in onze directe omgeving staan los van de tochtjes die we daarnaast nog maken. Zo volgden we vorige week een pad dat ons over fenomenale kliffen bracht, langs oude piepende windmolentjes en een kapel met een adembenemend uitzicht over de oceaan. We voelden ons weer helemaal terug op vakantie en konden amper bevatten dat we hier in de buurt (gaan) wonen. Nog meer indruk maakte het oeroude feeërieke bos dat we bezochten op tien minuten van ons eigen landje. Kronkelende bomen hebben zich daar verweven tot een schitterend raadselachtig woud, vol verborgen paden en bronnetjes. Het is maar liefst 267 hectare groot. Aan de rand plukten we zoete paarse druiven van verwaarloosde ranken en gaven Buju een gevallen appeltje uit de boomgaard. (Vindt hij heerlijk!) Ik kan niet wachten om de rest te ontdekken. Er is zoveel moois te zien in onze nieuwe omgeving, we moeten er alleen tijd voor maken om het te beleven.
En toch is er naast die schoonheid ook een bitterharde realiteit. Terwijl ik dit schrijf, zie ik de rook in de verte achter de heuvels komen, ook al komt die van vijftig kilometer verder. De zoveelste brand in ons nieuwe land. Ook dat is de kracht van de natuur, al ligt de oorzaak helaas meestal bij mensen, zowel opzettelijk als uit nalatigheid. Bosbranden zijn hier dagelijkse kost in de zomer, maar de langdurige droogte en verzengende hitte (vooral in het binnenland) zorgen voor extra moeilijke omstandigheden. We zitten midden in de klimaatcrisis, net als de rest van de wereld. Onze harten bloeden voor al wat verloren gaat … De biodiversiteit, huizen, bossen en dromen. Tienduizenden hectare gingen de afgelopen maanden al in vlammen op. De horrorbeelden van Vila Real, Ourém, Chaves en de Serra da Estrela zijn beangstigend echt. Brandweerlieden van over het hele land vechten dag en nacht tegen de gigantische vuurzeeën. Respect!
Ook Jannick zal binnenkort weer een van die helden zijn. Zodra we iets of wat comfortabel op ons eigen landje wonen, meldt hij zich aan. Hij staat te popelen om te helpen en kan haast niet wachten om erin te vliegen. Een brandweerman in hart en nieren. Gerust zal ik nooit zijn wanneer hij vertrekt, maar ik kan er alleen maar waardering voor hebben en hem steunen. Het is tenslotte een van de nobelste dingen die je kan doen: mensen, dieren en de natuur redden die we zo liefhebben. Laat ons hopen dat we het natuurschoon zo lang mogelijk kunnen beschermen en bewaren. Het is de essentie van ons bestaan.
Mooi Natacha!
We kunnen heel veel van jullie leren!
Dankjewel!
Liefs uit een toch ook mooi stukske België!
Ingrid.
Fantastisch hoe jullie het evenwicht zoeken tussen het mooiste maar ook het bikkelharde van de wereld.
Prachtig uw verhalen leef er helemaal met mee . LIEVE in de hemel zal er helemaal gelukkig mee zijn ! Dank u Rob
Prachtig bericht om hier te lezen, bedankt Rob.
Lieveke zou het inderdaad ook heerlijk vinden. <3