Het voelt nog een beetje surreëel, maar iets meer dan een week geleden verhuisden we naar ons eigen landje. We wennen elke dag meer aan de rustige vallei waarin we ons vestigden. Off grid, zonder voorzieningen, maar wel op onze manier. De eerste zaden en planten zitten al in de grond, we maken prachtige wandelingen in onze eigen buurt, krijgen onbetaalbaar advies van de buren, startten de eerste bouwwerken en genieten van de herfstkleuren die opduiken, ondanks de regen. Het plattelandsleven bevalt ons nu al, en het zal alleen maar beter worden.
Op een mistige ochtend reden we onze oude camper na vijf maanden stilstand opnieuw op een vrachtwagen. We namen afscheid van de lieve, geweldige mensen waar we zo lang mochten wonen en stapten vol enthousiasme in de auto om naar ons nieuwe leven te rijden. Helaas sloeg de stemming snel om. Nog geen twee minuten na vertrek raakte het dak van de camper een laaghangende tak en zagen we onze koepel eraf vliegen. Paniek! Dat was het dak van ons huisje! Het zette de toon voor de rest van de rit … Een uur pure spanning terwijl we over smalle, bochtige baantjes reden, onder laaghangende kabels en bomen die maar net hoog genoeg kwamen.
Het laatste stukje reed Jannick zelf, ik volgde met de auto en Buju. Intussen had de mist plaatsgemaakt voor een prachtig blauwe hemel en volle zon. Pas toen ik de camper achteraan het vervallen boerderijtje zag staan, voelde ik mijn spieren een beetje ontspannen, al duurde het nog uren voor we écht op ons gemak waren. Jannick schoot meteen in actie om de koepel te repareren, eerst provisoir en enkele dagen later definitief. De stressrit hakte er diep in. Het was maanden geleden dat we zo’n spanning ervoeren. Ik besefte dat ik dat gevoel voor ons vertrek veel vaker had, die lichamelijke kenmerken van stress, dat volle hoofd. Tijdens de uren en dagen die volgden, ebde het allemaal naar de achtergrond, tot het weer volledig weg was. Dat is een van de redenen waarom we dit doen, het rustigere, tragere leven.
De eerste avond gingen we op ontdekking in de rest van de vallei en vonden we meteen een mooi pad dat ons langs boomgaarden en eeuwenoude kurkeiken leidde, over het kabbelende riviertje dat ook langs ons landje stroomt, omkaderd door rozenbottels, vijgen, vergeten appelbomen en olijven. Ik werd er euforisch van! We werden ook nog eens getrakteerd op een wondermooie zonsondergang en een diepe rust die neerdaalde, zowel over de vallei als over ons. WE DID IT! We wonen op ons eigen landje, omringd door de natuur, prikkelarm, samen! We zijn zo trots op elkaar! Vijf jaar na onze eerste plannen, doen we het echt.
De eerste dagen
We vlogen er meteen in. Na een deugddoende nacht maakten we aan de zuidkant van het huis een plekje vrij om onze kleine plantjes te zetten, zowel de boompjes die we al verzamelden als de zaadjes die we in bakjes zaaiden: erwten, rapen, snijbiet en bonen. Je ziet waar onze prioriteiten liggen … En met de stijgende voedselprijzen is dat nog minder gek. Om hen water te geven ‘putten’ we voor het eerst water uit onze eigen waterput. Primeur! Na de middag kwam er een grote vrachtwagen af het weggetje gedenderd om de bestelde watervaten, compost, stenen en pallets te leveren. Eén van die vaten maakten we al schoon en vulde onze sympathieke buurman meteen met water uit zijn put. Zo kunnen we toch al even verder. Tot we zelf een pomp- en filtersysteem hebben, mogen we ook drinkwater bij onze lieve buren halen. We kunnen hen niet genoeg bedanken voor hun gastvrijheid.
En toen vielen de eerste van veel voorspelde regendruppels. De voorbije dagen werkten we tussen de buien door: compostbak maken, buitentafel timmeren, enkele bomen snoeien, waslijntje hangen, verder metsen aan het oneindige elektriciteitsmuurtje, een zeil spannen over een ruïne om extra droge opslagruimte te hebben, structuur bouwen voor het afdakje voor de camper en de directe omgeving van ons huisje braamvrij maken. We zouden het liefst van al heel de tijd hier blijven, maar af en toe rijden we weg om materiaal of eten te halen. Of groentezaden die ze per kilo verkopen! Als alles goed gaat, zal dat steeds minder worden. Zo zelfvoorzienend mogelijk leven, dat is het doel. We drinken in ieder geval al thee van de munt die in overvloed aanwezig is, en aten overheerlijke soep met jonge brandneteltjes. Roeien met de riemen die je hebt, toch?
Escola do campo
De buurvrouw riep me vanuit de boomgaard: ‘NATAAAACHA! Queres frutas?’ Ik liep naar haar toe en ze duwde een emmer appels in mijn hand. Ze had van haar zoon gehoord dat we graag een grote moestuin willen en veel gaan aanplanten deze winter, en bood enthousiast aan om te helpen. Haar hele leven speelt zich af op de velden en onder de bomen van deze vallei: een betere leerschool kunnen we niet vinden.
De dag nadien stond haar zoon dan ook voor de deur (of beter gezegd: op het veld) met zijn tractor. Het stuk dat wij uitkozen voor de moestuin zou goed zijn voor de zomer, maar veel te nat en koud in de winter. Op bevel van buurvrouw kwam hij dus een stuk naast het huis fijnmaken dat wél geschikt is om nu te planten en zaaien. Niet onze eerste keuze, maar we vertrouwen op hun kennis en stemden natuurlijk toe. Het zou gek zijn om beginnersfouten te maken als dat niet nodig is. Een paar uur later stond het vrouwtje er zelf met zakjes zaad. In tegenstelling tot onze strakke rijtjes en het fijne zand, zaaide zij uit de losse pols op de ruwe kleigrond. Als een zaaifee, zei Jannick, en hij heeft gelijk. Ze deed het met elegantie en overtuiging, zoals ze dat al haar hele leven doet.
De rest van de namiddag gingen we op stap met onze nieuwe lerares. Gekscherend zei ze dat we haar leerlingen waren in de Escola do campo, maar dat zijn we ook! Ze nam ons mee naar haar met onkruid overwoekerde moestuin, waar honderden kleurrijke bonen hingen, tientallen verborgen tomaten, grote paprika’s en nog grotere komkommers. Toen we de vruchten niet meer konden dragen (ze stond erop ze aan ons te geven), deed ze haar trui uit om als draagzak te gebruiken. We waren overdonderd door wat ze ons gaf, en vooral vertelde. Wat een kennis! Fantastisch ook hoe ze zoveel moeite deed (en doet) om goed te articuleren en alles uit te leggen in het Portugees. Geen enkel boek is beter dan haar (levens)lessen. De wijze vrouw nam ons ook mee naar de olijfgaard, waar haar man begonnen was met oogsten. We hielpen een tijdje door de olijven met blote handen van de takken de plukken en praatten over de bomen en olie.
Ik genoot enorm van de grapjes die onze buurvrouw maakte, de gevatheid waarmee ze dingen vertelde en de gastvrijheid die ze uitstraalde. Wat een prachtmens om in de buurt te hebben. Tussendoor vroeg ze of we toevallig vegetarisch eten, een onverwachte vraag voor een land en regio waar dat allesbehalve ‘normaal’ is. Maar zij vond er niks vreemd aan: ‘Er zijn toch veel jonge mensen die geen vlees eten?’ Zelf gaat ze enkel naar de supermarkt voor producten die ze niet kan kweken. Groenten, fruit, zuivel en vlees komen allemaal van haar eigen boerderij. Ik kan niet wachten om nog meer van haar te leren. Ze is nu al een gigantische inspiratie en hulp. En dan kwam ze gisteren ook nog een stevige maaltijdsoep brengen!
Die late namiddag ging het van miezer naar een lichte bui tot stortregen. Buurvrouw vond dat we het huis moesten beschermen door een zeil te hangen over het gat in het dak. Ze had natuurlijk gelijk, maar wij zagen het niet als prioriteit omdat het al jaren zo was en er deze winter normaal een nieuw exemplaar zal komen. Maar door haar was het geregeld nog voor we het doorhadden. Ze belde haar zoon, stuurde ons met nog meer appels naar beneden en zei dat hij er meteen aankwam met een groot zeil. In de gietende regen hingen we dat met z’n drieën over het dak. Zo krijg je wel een band met je buurman! Het klikt ook echt met hem. We praatten in simpel Portugees over de moestuin en water, maar ook over de geweldige trektochten die hij al maakte met zijn mooie paard. Misschien wordt hij nog wel een echte vriend?
We zaaien en planten (kooltjes, sla!) verder in onze nieuwe wintermoestuin (ik was vergeten hoe hard ik genoot van dat levensproces!), verwerken de massa groenten die we kregen, bouwen verder aan onze eerste projecten en nestelen ons stilletjes aan in ons nieuwe leven. Farmerlife van Collieman speelt al de hele week in mijn hoofd. Modder maakt (tijdelijk) onderdeel uit van ons leven, maar de temperaturen blijven zacht en de natuur snakte naar water na de maandenlange droogte. Zonder regen zouden we niet in zo’n vruchtbare streek wonen. Ook Buju geniet elke dag van de nieuwe geuren en paadjes. Vrolijk springt hij door het hoge gras, zoekt stokken om mee te spelen, ziet de roofvogels die elke middag boven de vallei cirkelen en kijkt verbaasd naar de starende schapen. Hij voelt zich steeds meer thuis op ons eigen landje, net als wij.
Foto bovenaan: de avondview van onze nieuwe thuis <3
Hoi dappere Natacha & Jannick,
ik krijg er tranen van in m’n ogen terwijl ik dit lees. PROFICIAT!
Ik ben blij dat jullie “thuis” zijn en dat jullie al zulke lieve buren hebben. En ik hoop dat de winter niet al te streng zal zijn.
Geniet van jullie nieuwe leven, van de tuinwerken, van de bouwwerken, van de prachtige landschappen en van elkaar!
Liefs, Ingrid (zus van Lucia die zo onder de indruk was van jullie!).
Heerlijk.
Terwijl ik dit lees komt al het mooie van Portugal plots weer heel dichtbij. Wanneer je met het juiste bezig bent, komt alles goed! Jullie zijn met het juiste bezig, bewonderenswaardig en zo puur!😉
Dankbaarheid is een rijkdom! 🙏
Warme groeten, Lucia
Bedankt voor je mooie woorden Lucia. En hopelijk tot binnenkort!
Ai, wij waren niet op het juiste moment daar, bedenk ik me nu, na het lezen van deze blog. 🙂
In iedere geval wij mochten meesnoepen van die lekker appeltjes van de buren.
Jullie doen dat. super goed. Daag.
Hey Kris,
Hihi, beetje onverwacht op de dag van de verhuis, maar het was dan ook maar een blitsbezoekje ;).
Hopelijk volgende keer langer!