Een jaar in de camper: even evalueren

Tijdens de laatste weken van het jaar laat ik mijn gedachten altijd over dat voorbije jaar dwalen. Ik mijmer over wat ik allemaal gedaan heb, of niet, en hoe ik me voelde. Dat 2022 een speciaal jaar was, is een understatement. Het is misschien wel het meest bepalende en memorabele jaar van mijn leven tot nu toe. We verhuisden naar een oude camper, reisden bijna een half jaar door Frankrijk, adopteerden een puppy, arriveerden noodgedwongen veel vroeger dan gepland in Portugal en vonden daar de heerlijke plek die we nu thuis noemen. Even evalueren.

Toen we nog in het huis in Kontich woonden, dachten we dat de verhuis naar de camper een gigantische impact zou hebben op ons. We zouden ineens klein wonen, in een oud voertuig, met weinig spullen en zonder luxe. Maar nu we erop terugkijken, blijkt dat het helemaal niet zo moeilijk of vreemd was. We planden het al zo lang, en het voelde gewoon helemaal juist. Buiten het bed dat te kort is voor lange Jannick, wonen we nog altijd heel graag in ons huisje op wielen, ook al staat het nu op zijn eindbestemming. Het is thuis geworden, van ons. Zuinig zijn met water en elektriciteit is vanzelfsprekend geworden. We bewegen met z’n drieën (Buju kwam erbij!) om en rond elkaar heen alsof het nooit anders geweest is.

We reden van Nederland via de Ardennen naar Frankrijk om daar kriskras door het land te trekken. Onderweg bezochten we vrienden en familie, wandelden we door betoverende bossen, staken onze voeten in ijskoude riviertjes, reden en stapten door wondermooie landschappen, genoten van stilte die we voordien nog niet kenden, bezochten idyllische dorpjes, zagen schitterende sterrenhemels en kregen een krop in de keel van ontroering. Maar bovenal genoten we van ultieme vrijheid. Geen verplichtingen, geen deadlines, geen verwachtingen. Elke dag bepaalden we zelf wat we wilden doen en waar we heen gingen. Er zijn geen woorden die dat gevoel kunnen beschrijven. De reis zal me voor altijd bijblijven. Ik denk nog vaak terug aan de mooie mensen die we ontmoetten en die ons inspireerden,de prachtige plekken waar we mochten zijn en overnachten. Te veel om op te noemen, al staan velen in de vorige blogs. Ik kan het iedereen alleen maar aanraden om minstens een paar maanden in vrijheid rond te reizen. Feed your soul.

Het plan was om nog een aantal maanden verder te reizen, het noorden van Spanje te ontdekken en dan verder af te zakken naar Portugal, maar dat was zonder onze oude camper gerekend. Na verschillende technische problemen, hoofdzakelijk met het koelsysteem, strandde hij tussen Toulouse en de Pyreneeën. Ons doel was altijd al Portugal, dus lieten we hem naar daar verplaatsen en reden we zelf met een huurauto (via de reisverzekering) naar ons nieuwe thuisland. Omdat we daar niet konden rondreizen, moesten we ineens beslissen waar we ons huisje wilden zetten. Ons kompas was al jaren gericht op het binnenland, in de buurt van de Serra da Estrela, maar we volgden ons buikgevoel en lieten de camper naar de westkust brengen, een uur boven Lissabon, naar mensen die we niet kenden. Achteraf bekeken was het de beste keuze die we konden maken. We zijn de vrienden die ons in contact brachten en onze geweldige gastvrouw eeuwig dankbaar voor alles wat ze voor ons deden en nog steeds doen.

Terra do Rio

We brachten een heerlijke zomer door op een steenworp van de oceaan. Terwijl een zeebries daar nog voor verkoeling zorgde, werd het verschroeiend heet op de plekken waar we dachten te willen wonen. De ene na de andere brand raasde over de eindeloze (eucalyptus)bossen en slokte alles op. Op het nieuws zagen we dat mensen niet meer functioneerden door de hitte, in de verte zagen we gigantische rookpluimen in de verder felblauwe hemel. Vreselijk. Online bekeken we duizenden stukken grond en ruïnes, maximum een uur rijden van de kust. Na nog maar een paar weken zoeken, vonden we Terra do Rio, de plek waar wonen en die we thuis noemen, waar geen branden in de buurt waren deze zomer, op een half uurtje van de oceaan, aan de voet van een natuurpark, tussen heuvels en valleien.

We hadden nooit verwacht dat we al zo ver zouden staan en het zo normaal zouden vinden om hier te wonen. Voor ons vertrek dachten we dat we nu pas op zoek zouden gaan naar onze nieuwe thuis, begin 2023. Het voelt soms nog steeds bizar dat we ons stuk grond met oud boerderijtje al in juli kochten en sindsdien al ontzettend veel gedaan hebben. De camper is nog steeds ons huisje, maar intussen knappen we rustig het huis op dat dertig jaar leeg heeft gestaan, plantten we al meer dan twintig bomen, staan er tientallen bloemen en planten op het domein, hebben we een grote wintermoestuin waar we al weken sla, raapstelen en rapen uit eten, plukken we fruit bij de mensen in de buurt, horen we ons riviertje razen, hebben we een warme band met de lieve buren, eten de lekkerste doces, wandelen urenlang in de prachtige vallei, doen onze boodschappen met zicht op de bergen, voeren hakkelend maar vol vertrouwen gesprekken in het Portugees en voelen ons hier steeds meer thuis. Elke dag een beetje meer.

Wij

Het voorbije jaar was niet alleen een unieke ervaring door wat we deden, maar ook door hoe die dingen ons veranderden. Vrijheid, ruimte, natuur en tijd zijn nog krachtiger dan ik dacht en ooit eerder ervoer. Ze veranderen je geest en ziel. Er is meer spontaniteit en flow. Mijn vertrouwen in mezelf en het leven zijn enorm gegroeid. Ik weet beter dan ooit wat ik wel en niet wil, en handel en gedraag me daar ook naar. Er is meer innerlijke rust. Dat mijn agenda grotendeels leeg en zelf in te vullen is, heeft daar veel mee te maken. Heerlijk om nog veel meer mezelf te zijn en te worden. Het bevestigt alleen maar dat het de juiste keuze was en is.

Ook als koppel zijn we enorm gegroeid. We wisten natuurlijk dat het goed zat, anders zouden we deze reis en levensveranderende keuze niet gemaakt hebben, maar door het voorbije jaar samen te beleven, is dat ontelbare keren bevestigd. We zijn bijna vierentwintig uur per dag samen, zeven dagen per week. Uiteraard hebben we af en toe wel eens onenigheid of irriteert de ene de andere, maar het allergrootste deel van de tijd vinden we het nog steeds geweldig samen. Liefde is er in overvloed. We kennen elkaar door en door, weten wat onze zwaktes en sterktes zijn, spelen erop in en bouwen samen aan het leven waar we al zo lang van droomden, in goede en slechte tijden. Samen maken we het leven zoveel mooier.

En dat is dan nog zonder onze enthousiaste Buju gerekend. Wat hadden we het onderschat om een (border collie) puppy te adopteren! Vanaf de eerste dag eiste hij veel meer aandacht en opvoeding dan we verwacht hadden. Ja, we hebben soms afgezien met hem, maar tegelijk had hij onze harten al lang gestolen en kunnen we ons geen leven meer voorstellen zonder de kwispelstaart. Hij leerde (en leert) ons om rustig te blijven op momenten dat hij in overdrive gaat, verplicht ons om te spelen en wandelen wanneer we soms gewoon door willen gaan en blijven werken (valkuil die we kennen), doet ons elke dag meerdere keren lachen en geeft eindeloos veel onvoorwaardelijke liefde. Die knuffels! Die blikken! Hij hoort bij ons en is een geweldige kameraad in ons leven.

Soms hervallen we nog in oude gewoontes. We jagen onszelf af, maken veel te strakke planningen, willen te veel tegelijk en kleden ons veel te warm aan als het grijs weer is buiten. Regelmatig heb ik nog het gevoel dat elke seconde nuttig ingevuld moet worden, zelfs tijdens de rustige en trage avonden die we al een jaar mogen beleven, terwijl dat net een van de dingen is die ik niet meer wilde. We vervloekten de regen van de afgelopen maanden, omdat we zogezegd niet verder konden werken, maar tegelijk deden we zoveel dat we verplicht rust moesten inbouwen omdat onze handen pijn deden en er bleinen op verschenen. We moesten een stapje terugzetten, evalueren en zelf zien hoe hard we werken en wat we allemaal manifesteren. Er mag meer ruimte zijn voor rust en genieten. We mogen onszelf eraan herinneren om trots te zijn op waar we staan, wat we doen en wie we zijn. Ik ben benieuwd hoe wij en ons landje nog verder zullen evolueren.

PS: Het enige wat ik regelmatig mis, zijn onze geliefden. Videobellen helpt, maar het is toch niet hetzelfde. Mijn hart doet soms pijn als ik eraan denk dat we niet samen kunnen zijn. En toch zijn ze er toch altijd een beetje bij, of zo voelt dat toch voor mij. Bedankt voor jullie fantastische adviezen, eeuwige steun en grenzeloze liefde die we tot hier kunnen voelen.

Meer foto’s: @projectnaturalmystic