Over extra handen, kilo’s bonen en verse kaas

De voorbije weken woonden we met drie op ons landje. Dat was niet alleen gezellig, maar zorgde er ook voor dat we veel gedaan kregen op korte tijd. We werkten de moestuin verder af, oogstten een tiental kilo tuinbonen, ruimden een stapel hout, zand, klei en dakpannen op, verzorgden de bloemen, groenten en het fruit, hakten hout, wandelden uren met Buju en praatten nog meer. Als kers op de taart begonnen we samen onze eerste verse kaas te maken met de geitenmelk van de buren. Hoera!

Terwijl ik dit schrijf, zit een van onze dierbaarste vriendinnen tegenover me in de camper de tekening voor onze kachel te maken. Na zes jaar aan de andere kant van de wereld te wonen is ze een paar maanden in Europa. Ze besloot meer dan twee weken mee te draaien op ons landje en in ons leven. Geweldig! Als eerste logeerde ze bij ons in plaats van in een B&B in de buurt, gewoon in een tentje, met enkel een composttoilet en een beperkte hoeveelheid water. Back to basics, al hadden we dat zelf nog amper door na zo lang in de camper en een half jaar hier. Uitstapjes deden we bijna niet. Net als wij, wilde zij liefst op ons landje zijn, met haar handen in de aarde werken, onze lievelingsmuziek luisteren, wandelen en praten. Heerlijk. We zijn haar eeuwig dankbaar.

De tuinboonplanten begonnen geel te worden en traag naar de grond te zakken. Er hingen nog honderden peulen aan. We hadden duidelijk te lang gewacht met oogsten. Begrijp me niet verkeerd, we aten de laatste weken bijna dagelijks iets waar de bonen in verwerkt waren en gaven kilo’s weg, maar het bleef te veel. We hadden meer gespreid kunnen zaaien, of vroeger beginnen oogsten zodat we ook al van de jonge peultjes konden genieten. Lesje geleerd. Al gingen ze zeker niet verloren. Ik pekelde een deel, maakte er een grote pot met boterham beleg van én een zevental kilo ligt te drogen, om later te eten en als zaad voor het najaar. De planten gebruiken we als mulch voor in de moestuin.

Wie mijn blogs geregeld leest, weet dat we prioriteit geven aan het kweken van groenten en fruit. Samen met onze geliefde gaste onderhielden we wat er al was en maakten de laatste vijf groentebedden zaai- of plantklaar. We plantten onder andere tachtig preitjes, extra broccoli en honderd zoete aardappelplantjes. De zon doet haar werk fantastisch, maar we moeten wel zelf het water voorzien, want het is al weken (te) droog. De zware gieters trainen onze armspieren. Ik bekijk het als een moment om elke plant even individueel te bekijken en aandacht te geven. Het riviertje is nog maar enkele centimeters diep, maar gelukkig vult de waterput snel bij.

De eerste bloemen staan al op de pompoen-, aardappel-, courgette-, komkommer-, tomaten- en meloenplanten. De erwten klommen op het hek, vormden hun delicate bloempjes en de eerste peulen die we later deze week kunnen plukken. De uien zijn groter dan degenen die we in de winkel kochten, we aten de eerste prei, de bietjes zijn klaar en we kunnen elke maaltijd aanvullen met verschillende soorten salade, rucola, gouden calendula, nachtblauwe bernagie, oregano, rozemarijn, tijm, salie, peterselie en massa’s basilicum. Onbeschrijflijk gevoel om zoveel uit de tuin te eten. We hadden nooit verwacht dat we zo snel zoveel eetbare planten zouden verzorgen, zien groeien en zelfs al oogsten. Al durf ik nog niet te vroeg victorie te kraaien; de hete droge zomer moet nog komen.

Momenteel is er een overdaad aan geuren en kleuren. We genieten intens van de Portugese tuinen, velden, boomgaarden en bossen vol uitbundige bloemen. Soms als een waterval over een muurtje, dan weer wild, hoog en slank, dansend in de wind. De overdaad aan geuren en kleuren trekt zich door naar ons landje. Naast alle eetbare planten, brachten we ook heel wat bloemen mee naar huis. Een deel kochten we op de markt, anderen bij de lokale plantenwinkel en de meesten komen uit stekken van vrienden. Lantana’s, gladiolen, dahlia’s, nog meer zonnebloemen en een heleboel onbekende kunstwerkjes: hun felle kleuren en wonderlijke vormen maken elke dag nog beter.

Vorige week zei de buurvrouw tijdens de zaterdagse lunch dat er elke dag drie geiten gemolken moesten worden, maar dat het door de artrose in haar handen erg moeilijk en pijnlijk was. Of wij het zagen zitten om te helpen? Natuurlijk! Eindelijk konden we eens iets terugdoen voor de vrouw die ons onder haar vleugels nam en al zoveel hielp en leerde. Bovendien wilden we het graag doen en experimenteren met de melk. Zo gezegd, zo gedaan. De laatste week gaan we elke dag melken. De buurman of -vrouw houdt de geit vast, een van ons de poot zodat ze niet stampt en de andere melkt.

De buren zeiden dat ze de melk niet nodig hadden en stonden erop dat wij ze meenamen. Intussen drinkt Jannick dus koffie met (gekookte) geitenmelk, maar eten we vooral de beste verse kaas die we ooit proefden. En dat zonder stremsel! We vonden een recept waar we enkel (appel)azijn voor nodig hadden. Het ging veel vlotter en makkelijker dan we dachten. En het is zo lekker! De voorbije dagen experimenteerde Jannick met verse kruiden en toverde het ene na het andere pareltje op tafel. Met goedkeuring van de buren! Het voelt geweldig om het proces van het begin tot het einde zelf te doen. Onwaarschijnlijk veel beter dan kaas uit de winkel, in kwaliteit en gevoel.

We werkten hard de laatste weken, maar genoten ook van het leven en elkaar. Buju verbaast onze elke dag door zijn wonderbaarlijke evolutie van puppy naar de geweldige jonge hond die hij nu is. Hij zorgt voor eindeloos veel extra plezier en liefde. We vierden vriendschap en de verjaardag van de liefde van mijn leven. Een dag zonder iets te doen! Maar wel met een uitgebreide douche bij de lieve mensen waar we afgelopen jaar bijna een half jaar mochten wonen met de camper. Dat is al een feest op zich zo lang we nog niet in het huis wonen. We vulden het aan met uitgebreide zoete en hartige hapjes, zijn favoriete muziek en een uitgelaten en ontspannen tijd op eigen terrein. Want waarom zouden we ergens anders willen zijn? Toen de zon onderging gaf de natuur haar verjaardagscadeau: pirilampos, vuurvliegjes. De meest magische en tot de verbeelding sprekende wezens die hier leven.

Ook de komende weken en maanden verwachten we nog verschillende bezoekers. De meesten om vakantie te vieren en te ontspannen in plaats van mee te werken, maar ook dan zien we hen ontzettend graag komen. We beleven elke seconde met onze geliefden heel bewust. Als extraatje zien ze onze omgeving en ons landje door andere ogen die vaak opmerken wat wij intussen vanzelfsprekend vinden. Ze motiveren ons, brengen inspiratie en vooral massa’s liefde. Give thanks.