Abundância

Cuca en ik vielen elkaar huilend in de armen. Bij mij stroomden de tranen omdat ik net afscheid had genomen van mijn lieve papa, bij haar omdat ze het verdriet voelde dat enkel ouders kennen waarvan de kinderen de wijde wereld intrekken (haar zoon woont nota bene in België!). ‘Cuca is er altijd voor jullie’, zei ze. Wat was ik voor de zoveelste keer onbeschrijflijk dankbaar dat zij onze buurvrouw is. Ik liet me stevig vastpakken, at de zelf geroosterde pompoenpitjes die ze me aanbood, daalde langs het weggetje af naar de vallei, gaf Buju een dikke knuffel en begon met een krop in de keel te wieden in de moestuin. Een paar uur later plukte ik letterlijk de vruchten van ons harde werk en toverde ze om tot een lekker diner. Na wekenlang bezoek te hebben, waren we voor het eerst in lange tijd nog eens alleen.

Maanden geleden wilde Jannick al een kampvuurkring bouwen. Dat leek me toen absoluut geen prioriteit, maar intussen ben ik er ontzettend blij mee. Rond een vuur zitten doen we als mensen al van in de oertijd. Vuur verbindt, versterkt en brengt verhalen naar boven. Veel van de waardevolle gesprekken die we voerden met bezoekers vonden daar plaats. Zo ging het de laatste avond ook met papa en Marleen. We blikten terug op de tien dagen dat ze hier waren, mijmerden over het leven, gaven kritiek op de maatschappij, filosofeerden over hoe het anders kan en pakten elkaar nog eens goed vast. De tijd was weer voorbij gevlogen. We wilden geen afscheid nemen, maar wisten dat het goed was.

In tegenstelling tot de vorige keer dat papa en Marleen hier waren, gingen wij deze keer amper mee op uitstap. Natuurlijk was het leuk om uitgebreid uit eten te gaan, Tomar te bezoeken, een prachtige boswandeling te maken en over de stranden van Nazaré en Foz do Arelho te lopen, maar wij zijn niet op vakantie. Dat lijkt misschien zo omdat we niet buitenshuis werken, maar als we zo zelfvoorzienend mogelijk willen leven, dan is het onderhouden en uitbreiden van onze boerderij ons ‘werk’. Daarnaast werk ik dagelijks ook een aantal uren voor de uitgeverij. Moesten we telkens mee vakantie nemen met alle bezoekers, dan zou er weinig gebeuren op Terra do Rio en zouden we nog steeds groenten moeten kopen.

Dat laatste doen we dus al een tijdje niet meer. Onze inspanningen worden (nu al!) beloond met een overvloed aan groenten en kruiden. Waar dat in de winter en vroege lente nogal eentonig was, halen we nu een grote variëteit aan lekkers uit de moestuin. Dat ik daar een aantal keer mee kon koken voor papa en Marleen vond ik hoogtepunten van hun verblijf. Couscoussalade, groentenmix met verse aardappeltjes en eigen geitenkaas, en pasta met groene roomsaus: de gerechten waren gevuld met kraakverse groenten, levensenergie en liefde.

De moestuin verandert dagelijks. Mijn ogen fonkelen wanneer ik de bloemen van ver zie dansen in de wind. Lila bolpapavers, purperen Bernagie, nachtblauwe korenbloemen, feloranje calendula en gigantische citroengele zonnebloemen. De lupine is nog aan het groeien en aan de overkant plantten we twee verschillende bougainvilles. Ook op de aardappelplanten staan nog zoetgeurende witte bloempjes, heel klein en fijn in vergelijking met de bombastische gele exemplaren die blijven verschijnen op de komkommer-, courgette-, pompoen-, en meloenplanten. Van die eerste twee oogsten we al dagelijks, de anderen liggen als koningen op hun bedden en groeien bijna zichtbaar. Als het goed gaat, dan hebben we binnenkort meer dan genoeg pompoenen en komen we om in de meloenen.

Alles groeit beter, sneller en mooier dan we ooit konden dromen. De kracht van liefde, goede zorgen en een zonnig klimaat geldt niet alleen voor mensen, maar ook voor de natuur. Er staan zoveel bladeren op de bladkolen dat we ze nooit allemaal op kunnen krijgen, de broccoli en spruiten komen er binnenkort aan. Van rode biet waren we vroeger geen grote fans, maar nu we het zelf kweken en er creatief mee zijn in de keuken vinden we het eigenlijk heel erg lekker. Dat de zoetere variëteit die we kozen (Chioggia) er vanbinnen ook nog eens heel mooi uitziet, is een leuke extra. De wit-roze streepjes lijken recht uit een kinderboek te komen. We hebben er zelfs extra gezaaid, gewoon omdat het kan. Op paprika’s en aubergines moeten we nog even wachten, maar de lange rijen uien duwen de kleigrond al uit elkaar om nog groter te worden. En aan de tomatenplanten hangen tientallen trossen groene prachtexemplaren. Bijna!

Honderd preitjes staan te blinken op rijtjes, nog meer zoete aardappelplanten beginnen hun lange armen uit te strekken en stilletjes aan de bedden te bedekken. Het planten van drie verschillende bonen brengt op: boterboontjes, prinsessenboontjes en klimbonen staan meerdere keren per week op het menu. We oogsten nu nog maar van één bed, maar op het tweede staan intussen al kleine plantjes en bij het derde bed zien we de zaailingen net bovenkomen. De basilicum, peterselie, tijm, rozemarijn, oregano, lavendel, munt, citroenmelisse en koriander zorgen voor een heerlijke geurmix waar we nooit genoeg van kunnen krijgen.

Ook de border staat vol (toekomstig) lekkers. Zachte pepertjes, chuchu en laurier om onze maaltijden nog meer op te smukken; gojibessen, aalbessen (dit jaar voor de vogels), blauwe bessen en frambozen vullen ons fruit verder aan. Ook de banaan passievruchten kregen daar een plekje. Nu zijn het nog kleine stekjes en eten we van het overdadige fruit van de buren, maar binnenkort hebben we onze eigen exemplaren. Aardbeien zijn er al weken, onze eerste perziken aan het boompje dat we in januari plantten hangen felrood te lonken. Bijna! Elke dag wandel ik traag langs de naar de hemel reikende erwtenplanten, vol bloemen en peulen. Het zijn mijn favorietjes in de tuin, de groenten waardoor ik verliefd werd op tuinieren. We eten ze als zoete snoepjes tussendoor, of plukken handenvol voor het avondeten.

Natuurlijk gingen we met papa en Marleen ook geregeld uit eten. We zochten speciaal restaurants uit waar ook iets vegetarisch op het menu staat, zodat ik me niet telkens tevreden moest stellen met salade en frieten. Gelukkig weten we intussen waar we in onze (verre) buurt terechtkunnen voor heerlijke maaltijden waarin planten centraal staan, al blijven het uitzonderingen. Mijn favoriete plek bij uitstek is in ieder geval Cocos Veggie e Tal, zowel voor het menu als de sfeer. Daarna volgen Cais da Praia, Pratu’s en zowat alle Indische restaurants in de buurt (en dat zijn er veel). We kunnen onze bezoekers niet genoeg bedanken voor de heerlijke traktaties en luxe die we onszelf amper gunnen.

Het landonderhoud is intens deze lente. Jannick maait urenlang om alles bij te houden en onkruid schiet wonderbaarlijk snel weer uit de grond. Op het einde van de dag zijn we fysiek vaak erg moe, maar ook voldaan. Het beste om het werk af te sluiten? Douchen onder de oude vijgenboom, met zicht op de moestuin en water dat lauw of zelfs warm is van de zon. Veel idyllischer kan het niet worden.

Zoals je leest, zijn we dus vooral buiten bezig. We doen waar we al jaren van dromen en genieten ervan. ‘En wat dan met het huis?’, vragen mensen geregeld. Het stond de laatste maanden laag op onze prioriteitenlijst, maar volgende week komt er weer schot in de zaak. De aannemer die we onder de arm nemen om het ingestorte dak te vervangen start normaal gezien maandag! Zodra hij klaar is, vliegen wij er binnen ook in. Al zal het landje en de moestuin toch altijd voorrang krijgen, en dat is helemaal zoals we het willen. Onze keuzes, ons leven, ons pad.

Foto bovenaan: een van de vele prachtige bolpapavers in de border van de moestuin.