É de minha livre vontade casar com …

Ja hoor, je hebt het goed geïnterpreteerd of vertaald: we zijn getrouwd! Zonder feest, maar wel met heel veel liefde. Mijn mama was erbij, en toch niet helemaal. Cuca gaf ons op dezelfde dag kippen cadeau, het verbluffend stevige dak ligt er bijna op én de moestuin doet het nog steeds geweldig. Ik kan alleen maar dankbaar zijn en intens blij met alle goedheid, pracht en liefde die op ons pad komen.

Na veertien en een half jaar zijn we nu dus ook op papier een koppel. Een bevestiging van onze liefde en trouw, al is het voor ons vooral een formaliteit. Veel tamtam of een groot feest wilden we niet. Toch trokken we onze mooiste kleding aan, maakten we foto’s waarop we stralen, liepen de hele dag rond met een grote glimlach en voelden de liefde stromen. Mama was erbij (yay!), maar helaas niet bij de korte ceremonie bij de burgerlijke stand. Ze bleef buiten wachten met Buju. Door de hitte (in de camper) en de werken aan het huis konden we hem niet alleen laten en was zij dus dogsitter van dienst. Ik vond het zo vervelend voor haar … Sorry mams!

De rest van de dag brachten we wel heerlijk ontspannen samen door. We aten salade en ijscoupes in Alcobaça, genoten thuis van het mooie weer en reden ‘s avonds naar ons favoriete restaurant met zicht op de oceaan en de mooiste zonsondergang. Mijn lange jurk hield ik aan. Gewoon omdat het kon en ik het best fijn vond om eens af te wisselen met de oude jeans, shortjes en versleten shirts die ik meestal draag op ons landje. We vierden ons samenzijn en eeuwige liefde; wat er was, is en en nog zal komen. ‘O meu marido’, mag ik de man van mijn leven nu met trots noemen. Mijn man.

Gemiste oproep van Cuca. Ik belde terug en begreep dat ze bewoners had voor ons kippenpaleis. Toen ik vroeg of ze bij haar waren, moest ze lachen. ‘Nee, ze zitten in júllie hok, met water en eten!’ Zonder pauze vervolgde ze: ‘Wanneer zijn jullie thuis om ze te zien?’ Toen ik zei dat we een uurtje later zouden trouwen en dat we ons aan het klaarmaken waren bij mama was ze eerst verontwaardigd dat ik het niet op voorhand gezegd had en meteen daarna ontroerd met een stortvloed aan warme woorden en zegeningen. We moesten lachen omdat ze net vandaag de kippen (en een haan!) gebracht had en zo onbewust een trouwcadeau gaf. Dat zullen we nooit vergeten. Het is nu al superleuk om hen rond te zien scharrelen en hun schattige geluidjes te horen. En we kijken natuurlijk uit naar onze eerste eigen eitjes!

Een ander cadeau is dat het dak bijna af is en zoveel steviger en mooier is dan verwacht. Het is het enige waar we een aannemer voor onder de arm namen. We besloten al redelijk snel dat het te moeilijk en gevaarlijk was om met ons tweeën een ingestort dak te vervangen. Via Cuca kwamen we in contact met een man en zijn zonen met prijs, kwaliteit en timing die te goed leken om waar te zijn. En toch overtroffen ze zichzelf nog. Met grote machines en klein handgereedschap, degelijk materiaal en vakmanschap, verstevigden ze het oude gebouw met gewapend beton, metsten nieuwe kaarsrechte punten en een prachtig typisch Portugees dakrandje met bogen. De structuur is steviger dan ooit, het hout kaarsrecht en perfect in elkaar passend. Nu enkel de pannen nog en het is klaar!

In de moestuin gaat het nog steeds even fantastisch. In de vorige blogs kan je er alles over lezen. Deze week gaven we kilo’s komkommers (zelfs een keertje elf op een dag!), courgettes, pepertjes, uien, bonen, bladkool, basilicum en een heleboel andere kruiden weg. We oogstten zestig dikke lookbollen (zo lekker!), aten de eerste zongerijpte tomaatjes en smulden van onze uitzonderlijk zoete perziken; de allereerste vruchten van de bomen die we afgelopen winter geplant hebben. Hoera!

De zomer komt eraan. We verwachten hete en droge maanden. Het riviertje is nog maar een triest bodempje (net als vorig jaar toen we hier voor het eerst kwamen). Gelukkig heeft het vorige week nog een beetje geregend. Onze waterputten vullen zich nog altijd aan een tempo van honderd liter per uur en we vangen de overloop zov­eel mogelijk op en vullen er vaten van duizend liter mee. Dat lijkt veel, maar als we de jonge bomen water geven, hebben we al zevenhonderd liter nodig en zijn we drieënhalf uur bezig. De moestuin na drie hete dagen eens goed water geven, vraagt bijna vijfhonderd liter. Deze zomer zal de test zijn voor de putten. Gemeentewater hebben we niet, dus als het op is, is het op. De grootste geruststelling kwam (weer) van onze buren: als we niet toekomen, kunnen we altijd water van hen krijgen. We zijn benieuwd en klaar om onze planten en dieren veilig door de hitte te loodsen. Fijne zomer!

Foto bovenaan: wilde chicorei die de vallei momenteel zacht paars kleurt.