Een jaar op ons landje

Op vrijdag dertien oktober wonen we een jaar op ons landje, op Terra do Rio. De tijd is voorbij gevlogen, maar tegelijk ging hij heel traag. Er gebeurde zoveel dit jaar! We leerden de meest fascinerende dingen en legden de basis van wat er in onze hoofden fantastisch uitziet. We beleefden twaalf maanden vol nieuwigheden, experimenten en mijlpalen. Hier willen we blijven en ons leven verder uitbouwen, dat weten we zeker.

De eerste weken en maanden waren verre van gemakkelijk. We moesten alles nog uitzoeken, het land leren kennen en prioriteiten stellen. Tegelijk werden de dagen meteen veel korter en begon het absurd veel te regenen. We spraken urenlang over wat we eerst wilden doen. Een van onze grote doelen is zo zelfvoorzienend mogelijk leven. Dat was waar we al jaren naar uitkeken en wat ons grotendeels inspireerde en motiveerde om te verhuizen. De moestuin en fruitbomen kwamen dus op de eerste plaats, het huis als er tijd over was. Welke tijd?! We hebben nooit eerder zoveel verschillende dingen op een jaar gedaan en geleerd. Terugkijkend, zou ik weinig anders doen.

In het voorjaar kenden we Terra do Rio al wat beter, werden de dagen langer en creëerden we vanzelf een soort routine voor de basistaken. Zo hadden we al snel door dat grassen en (on)kruiden hier bijna het hele jaar door aan een rotvaart de lucht inschieten, dat hakken in pure kleigrond zowel droog als nat erg zwaar is en water geven in de zomer een serieuze opgave kan zijn. We wisten waar we drinkwater konden halen en ontdekten met Buju de paadjes in de vallei. Sommige periodes werkten we veel te hard en waren ‘s avonds doodmoe, op andere dagen beseften we weer dat niets moest, dat we die druk zelf verzonnen en dat we ervoor mochten kiezen om af en toe onproductief te zijn, ook al was er nog zoveel werk.

Klimaat

We startten ons leven hier dus met natte en koude maanden, maar kregen daarna een schijnbaar eeuwige zomer cadeau. Heel wat groenten konden al veel vroeger gezaaid en geplant worden dan we gewoon waren uit België. Ze groeiden sneller, gaven meer vruchten en bleven langer staan. Ondanks dat we elke dag bezig zijn, hebben we toch vaak een vakantiegevoel. Zeker op het einde van de dag, wanneer we tijdens golden hour van het uitzicht genieten. De zuiderse planten dragen daar natuurlijk ook aan bij. Oleanders, olijfbomen en zelfs bananenplanten sieren de tuinen en velden in onze omgeving. Opstaan en weten dat je de rest van de dag in topje en shortje kan rondlopen vind ik geweldig. Het blijft ook een heel luxueus gevoel om maar een half uurtje te moeten rijden naar de majestueuze Atlantische Oceaan en de grootste zoutwaterlagune van Europa. De perfecte plekken om af te koelen op de heetste dagen of van de zon te genieten in de zachte tussenseizoenen.

Bomen

Het eerste wat we vorig najaar deden, was tientallen bomen planten. Aan de randen van ons domein stonden weliswaar oude(re) steen- en kurkeiken, populieren, een kerselaar en wilde pruimen, maar het overgrote deel van Terra do Rio was leeg. We wilden zo snel mogelijk ons eigen fruit en wisten dat het nog een tijdje zou duren voor de jonge boompjes vruchten zouden dragen (al bewees de kleine perzikboom ons ongelijk door twaalf prachtig exemplaren te produceren). De bomen wilden we ook om schaduw te creëren, voor de esthetische kant van ons landje en natuurlijk omdat we er zoveel van houden. Bijna een jaar na het planten blijf ik me verbazen hoe hard ze gegroeid zijn. Van de meer dan veertig exemplaren hebben een vijftal het niet gehaald en de perzikboompjes hebben krulziekte, maar de rest floreerde. Aan de citrusboompjes hangen zelfs al citroenen en mandarijntjes! De komende weken staat er weer een serieuze plantactie op het programma, met deze keer vooral een heleboel olijfbomen, notenbomen en nog wat sierbomen die we heel graag willen. Yay!

Moestuin

2023 zou ons testjaar worden om te zien wat goed groeide en bloeide, maar onze moestuin overtrof alle verwachtingen. Alles wat we zaaiden en plantten lukte, behalve de spinazie en broccoli in hoogzomer. Dat hadden we natuurlijk kunnen weten. In de lente legden we de grote zomermoestuin aan waar we in augustus de laatste zaden in de grond staken. Intussen is de wintermoestuin opgestart. Er groeien al bietjes, raapstelen, rapen, bonen, kolen en uien. De snijbiet, broccoli, bloemkool en look zullen snel volgen. En dat terwijl we nog volop oogsten van de zomergroenten. Luxe! We gaven tientallen kilo’s weg aan vrienden en kennissen die het op een bepaald moment zelfs gênant vonden dat ze het allemaal gratis mochten meenemen. Testjaar, zeiden we dan. Vanaf volgende lente willen we groentepakketten aanbieden en mogen we uien, look en zoete aardappelen leveren aan ons favoriete restaurantje. We hadden nooit durven dromen dat het zo vlot zou gaan en kunnen alleen maar hopen dat het zo verder gaat.

Wildernis

Toen we Terra do Rio kochten, had de vorige eigenaar het domein laten leegmaken met een graafmachine. Trouwe lezers herinneren zich misschien nog dat we vorige zomer wekenlang bezig waren met het opruimen en sorteren van de bijna een meter hoge laag dakpannen, bramen en aarde die in en rond de gebouwen lag. Daarnaast was er nog een volledig overwoekerd stuk met verborgen vijgen- en pruimenbomen, en natuurlijk ons riviertje. Die laatste zagen we maar op een paar kleine stukjes, voor de rest was hij volledig verstopt door riet en meterslange vingerdikke bramenstengels. Eind juli besloot ik er werk van te maken en de volgende maand zakte ik urenlang af in de bedding om alles meter per meter op te ruimen en daarna te sorteren om te composteren. En of dat de moeite waard was! Ons landje kreeg ineens veel meer cachet en kwam tot leven, zeker toen er enkele weken geleden even wat regen viel en er een stroompje ontstond. We kijken ernaar uit om het riviertje deze winter in volle glorie over ons landje te zien vloeien.

Dieren

We houden allebei van dieren, maar hadden vroeger nooit de mogelijkheid om meer dan katten te houden. Buju kwam natuurlijk al mee tijdens onze reis met de camper, en toen we hier kwamen, kriebelde het om de beestenboel uit te breiden. Voorlopig is dat enkel met kippen, een haan, eenden en onze gevonden kitten Ziggy. In de toekomst willen we daar liefst een tweede hond en geiten bij. Die laatsten mochten we in het voorjaar melken bij de buren en dat mondde uit in de lekkerste verse kaas die we ooit aten, met eigen kruiden. Dat er zoveel dieren in onze omgeving zijn, maakt me ook erg gelukkig. Elke dag zien we paarden, schapen en geiten grazen in de weien. Een zoveelste plezier van hier te wonen.

Huis

Natuurlijk willen we niet eeuwig in de camper wonen. Tussen het opbouwen van ons zelfvoorzienend leven door, proberen we dus ook stilletjesaan het huis op te knappen. Al kreeg de waterput voorrang, want die wilden we heel de zomer veilig kunnen gebruiken. Elke keer als ik de gerestaureerde put zie, krijg ik een glimp van hoe het huis zal zijn. Prachtig! We ruimden de dertig jaar leegstaande gebouwen op, maakten het hoofdhuis veilig, staken er al het grootste deel van de (gerecycleerde) ramen in, voegden een klein stukje van de stapelstenen en lieten er een prachtig dak op leggen. Jannick schilderde al een deel van de nieuwe punten en is bezig met het laatste grote raam. Voor het einde van het jaar willen we ook beginnen aan de betonnen basis voor de vloer, zodat we in het voorjaar verder kunnen met de keuken en badkamer. Na de camper zal het huis voor ons als een paleis voelen.

Taal

De eerste maanden in Portugal verstond ik enkel wat basiszinnetjes en moest ik alle registers in mijn brein opentrekken om een simpel gesprekje te voeren. Stotterend en stamelend probeerde ik duidelijk te maken wat ik nodig had of wilde. Dat zorgde soms voor verwarring, maar ook voor hilarische momenten. Intussen kunnen we ons best goed redden in het Portugees. Het maakt me niet meer nerveus om gesprekken aan te gaan, als mensen rustig praten kan ik ze verstaan en we maken soms zelfs al grapjes. Dat het zo vlot gaat met de taal hebben we niet te danken aan boeken of apps; wel aan de geduldige en lieve Portugezen die we hier ontmoeten en opvallend veel moeite doen om ons te helpen. Ik kijk er echt naar uit om me nog beter te leren uitdrukken en nuances te gebruiken. En ik vind het oprecht leuk om een nieuwe taal te leren. Vamos!

Business

Ik startte mijn eenmanszaak voor mijn schrijfactiviteiten al eind vorig jaar; Jannick is nu bezig met die uitgebreide administratie, want hij krijgt steeds meer vragen om hoge bomen te snoeien, tuinwerk te doen of een specifieke klus uit te voeren. Wie hem kent, weet dat hij thuis is in veel ambachten en in mijn ogen zowat alles kan. Held. We hebben absoluut geen ambitie om voltijds te werken, maar er moet natuurlijk wel wat geld binnenkomen, hoe zelfvoorzienend we ook proberen te zijn. Het liefst van al zouden we dat geld verdienen met wat we produceren op ons landje, maar zo lang dat nog niet uitgebreid genoeg is, vormt dit een prima alternatief. Doen wat je graag doet en daar voldoende geld mee verdienen om de kosten te dekken is absoluut geen straf. We kopen geen dingen die we niet echt nodig hebben en de basisuitgaves zijn hier sowieso maar een fractie van toen we nog in Kontich woonden, zeker nu de moestuinen op volle toeren draaien en de kippen ons elke dag van eitjes voorzien.

Mensen

Wat ik het meeste mis uit België, zijn onze geliefden. Gelukkig komen ze geregeld op vakantie naar ons nieuwe thuisland en plannen we vaak lange videogesprekken. Sommige vriendschappen verwaterden, anderen leefden op als nooit tevoren. Het werd duidelijk wie voor ons echt belangrijk is, en wij voor hen. Ook hier leerden we het laatste jaar al best veel leuke en interessante mensen kennen. De meesten zou ik klasseren als kennissen, maar een handvol noem ik nu al vrienden. En dat voelt goed. We zien elkaar niet vaak, maar brengen wel heerlijke uren door samen, delen kennis, fruit en groenten, en weten van elkaar dat we er zijn. Sinds enkele maanden gebeurt het ook geregeld dat er mensen naar ons wuiven wanneer we van ons landje naar het dorp rijden. Ik had nooit verwacht dat ik dat zo fijn zou vinden. We worden ook op die manier deel van het geheel.

Wij

De evolutie die we als personen en koppel meemaakten is bijna niet in woorden te vatten. We zijn in sneltempo gegroeid en opengebloeid. Door de uitdagingen die op ons pad komen, worden we bijna gedwongen om heel geregeld uit onze comfortzones te stappen en onze breinen tot het maximum te gebruiken om iets te begrijpen of uit te zoeken. We voelen veel meer vertrouwen in ons kunnen, zijn en het leven. 2023 was ook het jaar waarin we officieel man en vrouw werden. Niet dat we voordien twijfelden aan onze relatie, maar het maakt een aantal praktische zaken toch wat makkelijker. Dit levensproject samen stap voor stap uitvoeren is niet altijd vanzelfsprekend, maar het bevestigt wat we al wisten: dit is wat we willen doen, met elkaar. Natuurlijk is er soms spanning en stress over alles wat er moet gebeuren, maar over het algemeen voelen we veel meer rust, tevredenheid en geluk.

Na een jaar op Terra do Rio zijn we nog veel meer overtuigd van de keuze die we maakten. De natuur werd eindelijk onze habitat, waar we liefst nooit meer van weg willen. Drukke steden en overbodige spullen spreken ons totaal niet meer aan, zelfs niet voor eventjes. We sprongen in het diepe, zwommen en vonden er al snel plezier en geluk in. Elke stap die we zetten sluit zoveel mogelijk aan bij onze waarden en normen, al is dat niet altijd even makkelijk of mogelijk. We kiezen bewust voor wat ons gelukkig maakt en wat past bij onze (toekomst)visie en werken beetje bij beetje verder aan wat voor ons een paradijsje is. Hier kunnen we echt zijn en leven, elke dag opnieuw.

Foto bovenaan: een van de vele bloemen die we aanplantten en die meer dan verdriedubbeld zijn in formaat