Van nog meer bomen tot de hoogste golven

De langste zomer van ons leven tuimelde zonder waarschuwing in de herfst met vier opeenvolgende stormen en weken vol regen en wind. Tot het de voorbije dagen weer veranderde naar mistige ochtenden en felblauwe hemels. We plantten nog meer bomen en een haag van meer dan honderd meter, werkten veel in de moestuin, maaiden uren en uren om het absurd snel groeiende onkruid en gras de baas te blijven, namen honderden stekken van rozemarijn en tijm, staken de laatste ramen in het huis en schilderden de nieuwe punt van het gebouw. Daarnaast startte Jannick zijn eigen zaak, gingen we kijken naar de hoogste golven in Nazaré en genoten we van twee fantastische weken met papa en Marleen. Feeling blessed!

Vorig jaar plantten we tientallen fruitbomen. Deze herfst vulden we de plekken op van de enkelingen die het niet haalden (appel, kers, aardbeiboom) en investeerden we in jonge olijfbomen. Het zal volgens kenners nog zes tot acht jaar duren voor we daar een degelijke oogst af kunnen halen, maar dat was reden te meer om ze nu al een plek te geven op ons landje. En we kijken natuurlijk uit naar alle komende jaren, waarin we steeds meer olijven van eigen land zullen hebben. Het voelt best speciaal dat ze daar voor de eeuwigheid kunnen blijven staan. Wat een prachtbomen! De andere grote plantactie dit najaar was die van de meer dan honderd meter haag die we langs het weggetje willen. Op een paar uur tijd zetten we met z’n tweetjes drieënzestig oleanders in de grond: roze, wit en rood. Ze dragen nu al bloemen en zullen ons landje de komende jaren omarmen met een sierlijke mix van groen en kleur.

Uit de zomermoestuin plukken we de laatste vruchten. We oogsten nog steeds tomaten, paprika’s en aubergines. Daarnaast genieten we ook al van de eerste wintergroenten. Zo zijn we weer creatief met de intussen zo geliefde raapstelen, smullen we van de lekkerste spruitjes (al sinds augustus), aten we knapperige bladkool en kwamen de eerste bietjes uit de grond. Op de lege bedden van de zomermoestuin zaaiden we groenbemesters: phacelia en lupine. In de wintermoestuin staan al bloemen op de tuinbonen en grote kroppen sla stralen in de zon naast lange rijen ui, look en prei. De eerste broccoli en romanesco hebben zich gevormd. En dan is er natuurlijk nog de vrolijk gekleurde warmoes (snijbiet). Met het oog op de toekomst kocht Jannick ook twee rozemarijnplanten, waar ik meer dan tweehonderd stekken van nam. Als wortelstimulator gebruikten we de gel van de aloë vera die hier overvloedig groeit. Wat een succes! Alle stekjes hebben het gehaald en staan intussen in potjes. Ik herhaalde het net met tientallen tijmstekken. Over een jaar of twee zijn ze samen honderden euro’s waard.

We houden ons aan het voornemen om zoveel mogelijk tijd te steken in het renoveren van het huis, maar het schijnbaar eindeloze maai- en wiedwerk gooit geregeld roet in het eten. Toch plaatsten we de laatste ramen en schilderde Jannick zorgvuldig de punten en randjes van het nieuwe dak. Dat deed hij uiteraard naast de dagen waarop hij keihard werkte voor zijn eerste officiële klanten, want zijn zaak is gestart! Het liefst werkt hij nog steeds op ons eigen landje, maar de opdrachten die hij krijgt komen dicht in de buurt. Zo mag hij enkele hectares bos mee beheren, bouwde hij bij iemand een prachtige trap in natuursteen en snoeide hij tientallen bomen en struiken. Ik ben zo blij voor hem! Als je dan toch moet werken om geld te verdienen, dan uiteraard liefst met wat je graag doet.

De laatste weken maakten we ook een aantal uitstapjes. Zo gingen we met Buju naar Nazaré om de giant waves daar te zien. Helaas geen surfers die dag, het waaide te hard, maar de machtige oceaan was indrukwekkend genoeg. Onbeschrijflijk. Enkele dagen later ging ik terug met papa en Marleen die op vakantie kwamen. (HOERA!) We struinden samen over verlaten stranden, verzamelden mooie steentjes, bezochten dan toch (mét buurvrouw Cuca en haar man!) bedevaartsoord Fátima (waarover meer in papa’s gastblog), aten de lekkerste vegan lunch en keken onze ogen uit op de beurs voor kloostergebak.

Als kers op de taart gingen we op stap met de hond die vanaf volgende week hun nieuwe levensgezel wordt: Brenton! De rustige lieve (en grote!) pup zat kort in het asiel en verblijft nu al enkele weken bij Belgische vrienden hier in de buurt. Die engelen vingen hem warm op en zorgden al voor een mooie start van de opvoeding. Ik genoot er intens van om Brenton en Buju samen te zien wandelen, spelen en slapen. Ook al zullen ze elkaar amper of zelfs niet meer zien, het is een fijne gedachte dat we tijd konden doorbrengen met hun nieuwe gezinslid. Donderdag breng ik hem naar het pick-up point hier in Portugal, twee dagen later zal hij warm ontvangen worden bij papa en Marleen. Ik weet zeker dat ze het samen heel goed zullen hebben.

Het werd al vroeg donker de voorbije weken. Geen lange avonden op ons landje voor de camper deze keer, wel in het appartement waar papa en Marleen verbleven. Daar kookten we met eigen groenten om de beurt de lekkerste maaltijden en praatten we urenlang over de meest uiteenlopende zaken. Het waren de gezelligste avonden, waar ik nog lang op kan teren. Vol onvoorwaardelijke liefde. Al hoop ik natuurlijk vanuit het diepst van mijn hart dat ze snel terugkomen.

De komende maanden staat er geen bezoek op het programma. Just the two of us, nu ja, the four of us, want Buju en Ziggy vallen uiteraard niet te negeren. Die laatste bloeide helemaal open en is een typische kitten, inclusief onverwachte aanvallen op onze benen, krabben aan alles wat hij tegenkomt en urenlang spelen. We hadden nooit verwacht dat we ooit zouden zeggen dat Buju de rustige in ‘huis’ is, maar het is zo ver! Intussen hebben we hier ook echte (mensen)vrienden die we geregeld zien. Zo dronken we onlangs thee en aten we gepofte kastanjes bij geweldige leeftijdsgenoten in het volgende dorpje, waarmee we helemaal op dezelfde golflengte zitten. Superfijn!

Laat de winter maar komen, we zijn er klaar voor. We weten wat te verwachten, hebben prioriteiten gesteld en kijken ernaar uit om ons huis en landje verder te transformeren. Elke dag een klein beetje meer. Meestal met het grootste plezier. Het is onmogelijk te beschrijven hoe gezegend ik me voel dat we dit levensproject samen aan het beleven zijn.

PS: Wie onze verhalen volgt, vraagt zich misschien af hoe het afgelopen is met de buurman en zijn varkensmest. We hebben geen ‘speciaal team’ gezien in verband met de milieuverontreiniging, maar zagen wel een wagentje dat de kadavers kwam ophalen. Yes! Dat was toch al iets … Wat ze met de mest gedaan hebben (of nog niet) is ons voorlopig een raadsel. Vader zwaait gewoon nog elke dag vriendelijk vanuit zijn wagen. De zoon negeert ons en we laten het even zo. Al hopen we dat daar in de toekomst verandering in zal komen.

Foto bovenaan: tijdens een magisch mooie ochtendwandeling met Buju.

Meer foto’s? Check @projectnaturalmystic