Extra handen in huis

Net als vorig jaar veranderde onze omgeving de laatste weken van droog en stoffig naar nat en modderig. Het grote verschil is dat we er deze keer op voorbereid waren en we er makkelijker mee om kunnen gaan. De waterput was ook leeg, dus de regen zagen we graag komen. Het weer zorgt daarnaast voor de ideale motivatie om in het huis te werken. We dachten dat de komende maanden alleen te doen, maar terwijl we snipverkouden waren, kregen we een last-minute aanvraag via Workaway. Voor het eerst aanvaardden we die dankbaar, met extra werkende handen in huis als resultaat.

We hebben al sinds maart een profiel op Workaway en kregen sindsdien een zestal aanvragen. Ik verbaasde me daar een beetje over; waarom zouden ze ons ‘project in opbouw’ kiezen waarbij ze enkel in een eigen camper of onze tent konden slapen met heel basis voorzieningen, terwijl er zoveel mooie en luxueuzere accommodaties waren bij andere hosts? Maar dat was voor de meeste mensen helemaal geen probleem. Ze wilden net helpen bij de opbouw van iets, hadden zelf gelijkaardige plannen of vonden ons er tof uitzien. Toch wezen we al die eerdere aanvragen af. We dachten dat het te intens zou zijn, hadden al veel bezoekers die onze aandacht kregen én – dat beseften we pas onlangs – wilden eerst zelf ons landje goed leren kennen en duidelijke prioriteiten stellen.

Een kleine twee weken geleden ontvingen we op één dag twee aanvragen. Eentje daarvan was van een jongeman uit Engeland die in februari een maand bij ons zal verblijven, de andere van een leuke Nederlandse vrouw van onze leeftijd. Ze reisde al met haar camper door Portugal en was op zoek naar een leuke plek om een tijdje te blijven. We voelden meteen een match met wat ze schreef én lazen enthousiaste reviews over de hulp die ze eerder bood aan anderen. Na een half uur telefoneren hakten we de knoop door: kom maar af, we hebben werk genoeg en willen het heel graag proberen.

Er staat sinds een dikke week dus een bescheiden campertje op onze oprit; de enige plek waar geen modder is en waar ze dus niet vast zou rijden in de blubber. Waar ik dacht dat het lastig zou zijn om samen werk te plannen op dezelfde uren, blijkt onze Workawayer heel relaxt te zijn en heeft ze geen behoefte aan een vast schema. Vermits wij hier toch bijna altijd volle dagen aan het werk zijn, kan ze dus gewoon inpikken wanneer het past en werkt ze op die manier de ongeveer vier uur per dag die we afgesproken hadden. En wat een verschil maakt dat!

Terwijl ik hak, wied en plant in de moestuin, of alvast uitgebreid kook, kapt zij met (leuke) muziek op de achtergrond het oude bezetsel af de binnenmuren en verspreidt het over het diepe ‘niets’ dat onder de planken vloer zat. Met z’n allen verhuisden we de vele spullen van de benedenverdieping naar boven zodat de rotte planken eruit kunnen en we binnenkort de nieuwe vloer kunnen maken. Tijdens de lunch en ‘s avonds maken we het gezellig in ons campertje, eten zoveel mogelijk van eigen land, luisteren muziek en voeren urenlang boeiende gesprekken. Op andere avonden zondert zij zich af in haar eigen huisje op wielen. Perfect! Als het altijd zo aangenaam, makkelijk en leuk verloopt, mogen er van mij nog veel Workawayers volgen.

De late herfst brengt natuurlijk een heel andere vibe met zich mee dan de lange zomer. De temperaturen schommelen overdag gelukkig nog steeds tussen de twaalf en achttien graden, op heldere nachten komen ze in de buurt van het vriespunt en krijgen we een schitterende sterrenhemel in ruil. De Portugezen rond ons klagen over de koude en zeggen dat hun huizen er niet op voorzien zijn, maar voor ons valt het zelfs in de camper goed te doen. Het regent wel vaak, wandelingen met Buju gaan door de modder en alles is weer vochtig. We kunnen niet anders dan de verwarming ‘s avonds aanzetten zodat er toch een beetje droge lucht circuleert. In tegenstelling tot vorig jaar weten we nu dat dit maar een korte periode is. We klagen weinig over de regen, doen andere dingen en kijken uit naar het (vorig jaar toch) zonnige voorjaar.

Nu er zo weinig daglichturen zijn, delen we onze dagen ook anders in en is er vooral ‘s avonds ineens veel tijd om te ontspannen. In de zomer werkten we later door en aten we pas na acht of zelfs negen uur, waardoor een boek lezen of een blog schrijven er vaak aan overschoot. Daarom genieten we nu extra van de lange donkere avonden. We bellen uitgebreid met geliefden, voeren diepgaande gesprekken, verslinden boeken en kijken af en toe naar een film. Buju en Ziggy krullen zich op en vinden het prima om gezellig binnen te zijn bij ons. Die knuffelaars maken de avonden extra fijn en warm!

Ziggy mag sinds een paar weken de buitenwereld verkennen en amuseert zich te pletter met de kippen, eenden, planten en zijn grote vriend Buju natuurlijk. Die twee zijn onafscheidelijk en spelen buiten nog heviger dan binnen. We dachten dat onze kitten al snel de buurt onveilig zou maken, maar het tegenovergestelde is waar. De kleine blijft binnen de twintig meter van de camper, verstopt zich onder de motorkap wanneer het regent en liep gisteren voor het eerst vrolijk over het dak. Geweldig om te zien.

Door de regen kunnen we al enkele weken niet meer met het tractortje op ons veld. Als we de wintermoestuin nog wilden uitbreiden, moesten we de grond handmatig bewerken met de hak. Even zuchten, maar we vonden het belangrijk genoeg om er tijd in te investeren. Intussen staat er dus nog meer bloemkool, ui, prei, look, snijbiet, broccoli en romanesco op de bedden. We oogsten heerlijke zoete bietjes, knapperige kolen en heel veel bladgroen in de vorm van raapstelen, sla, snijbiet en boerenkool. Uien, zoete aardappelen, pompoenen en look hebben we in overvloed van het voorjaar en de zomer. Luxe!

Het blijft een onbeschrijflijk gevoel dat we sinds april geen groenten gekocht hebben, en fruit al niet meer sinds we hier wonen (dankzij de buren), met uitzondering van een enkele tros bananen. In combinatie met de tientallen kilo’s aardappelen die we oogstten en eieren van de kippen wordt ‘leven van het land’ steeds meer realiteit. Vanaf deze maand genieten we van citroenen, mandarijnen en sinaasappelen die in overvloed aan vele bomen hangen. We krijgen ze van verschillende mensen uit onze omgeving, want die van onze boompjes zijn nog niet rijp. Dat komt omdat ze het in de zomer erg moeilijk hadden met de droogte en er niet toe kwamen om vruchten te maken. Maar ondertussen hangen er tientallen citroenen klaar die we over enkele weken met veel smaak zullen verwerken, net als de handenvol limoenen, sinaasappels en mandarijnen die er (hopelijk) binnenkort aankomen. Elk jaar een beetje meer, toch?

We voelen ons hier met z’n allen echt goed en thuis. Er is geen greintje twijfel of spijt over onze beslissingen en levensveranderende keuzes van de laatste jaren. We staan te popelen om ons levensproject verder uit te bouwen. Met en zonder extra handen in huis.

Foto bovenaan: herfstuitzicht vanuit de camper