Lente in zicht

Hoewel het nog maar januari is, hangt de lente al in de lucht. Buren snoeien nog snel de laatste boomgaarden, bloempjes reiken met tienduizenden tegelijk naar de hemel, overal staan kisten vol citrusvruchten en in de weien duiken schattige lammetjes op. Op ons landje komt er ook weer van alles tot leven, inclusief sommige planten waarvan we dachten dat ze het niet gehaald hadden door de vrieskou. We genieten van de vroege lente en laten ons leiden door wat Terra do Rio van ons vraagt.

De natuur ontwaakt uit haar hier zo korte winterslaap. Felgele klaverzuring, bedwelmende kamille en het schaduwminnende speenkruid regeren de borders, velden en tuinen. Camelia’s sieren opritten en bermen, overladen met de mooiste bloemen. Zelfs ons kleine struikje creëerde twee prachtexemplaren. We zien en horen opvallend meer vogels, van de kleinste mus tot de majestueuze buizerds die sierlijk boven de vallei cirkelen. Hommels zoemen vrolijk door de intussen halve meter hoge tuinboonplanten, gevuld met elegante geurende bloemen.

Ziggy speelt vrolijk in de avondzon, vaak met de eenden en kippen die los op ons domein scharrelen. Lieve mensen bieden ons emmers en kratten vol citrusvruchten aan, meer dan iemand ooit op zou kunnen eten. Wij tellen af naar onze eigen eerste citroenen en mandarijnen. Bijna! De kille ochtenden zijn gevuld met mystieke mist. Tot de zon boven de heuvel verschijnt en de blauwste lucht tevoorschijn tovert.

Natuurlijk vinden we het heerlijk dat de zon weer schijnt en het overdag vaak boven de twintig graden is, maar we weten ook dat het niet normaal is in januari. En heeft het wel voldoende geregend? Naar onze herinnering kregen we vorig jaar veel meer water over ons heen dan deze winter. Alle putten zitten vol of lopen over, het riviertje stroomt stevig door de diepe bedding en de grond was tot eind vorige week nog volledig verzadigd, met een massa modder als resultaat. Maar toch. We kijken weinig naar het nieuws, maar weten hoe de wereld eraan toe is. De klimaatcrisis in actie. En het is nog maar het begin. We kunnen alleen maar doen wat we zelf denken dat het beste is voor onze collectieve toekomst.

Snoeien, oogsten en zaaien

Nu we weer droge dagen hebben, is Jannick vaak van huis om bomen te snoeien bij klanten. Sommige kan hij perfect vanop een ladder verzorgen, maar voor andere moet hij doen wat hij zo graag doet: klimmen! Hij hing al in grootse vijgenbomen met achttien stammen, een uit de kluiten gewassen moerbeiboom, eeuwenoude kurkeiken en de machtige en grootste Portugese eik in onze omgeving. Die laatste staat op het domein van het koppel waar we de laatste maanden steeds beter bevriend mee raken. Van iets na zonsopgang tot de schemer brachten we samen onder – en Jannick in – de boom door. Heerlijk. Wat een oerkracht straalt die eik uit! Toen hij verlost werd van een berg dood hout, voelde het alsof hij eindelijk weer voluit kon ademen. Voor we naar huis gingen, kregen we nog een kist vol avocado’s en de grootste sinaasappelen mee. Wat een zegeningen. Zo’n fijne dag!

Jannick in de monumentale eik.

Ook op ons landje moeten bomen gesnoeid worden, al blijft dat qua tijd voorlopig erg beperkt. Op een dik uur heeft Jannick de tientallen jonge fruitbomen voorbereid op de lente. De wintermoestuin doet het geweldig en geeft ons verschillende bladkolen, spitskolen, spruiten, broccoli, bloemkolen, bietjes, warmoes, sla en selder. Op andere bedden schieten honderden preistengels, uien en lookplanten de hoogte in. Voor de miniserre durfde ik twee weken geleden al een eerste poging te wagen met tomaten, aubergine en paprika. En ze komen uit! Nu al! Terwijl het ‘s nachts best koud kan zijn … Deze week gingen er dus nog een heleboel andere zaden in zaaibakken, waaronder courgette, luffa, komkommer en pepertjes. Het geeft onbeschrijflijk veel plezier en voldoening om zaailingen te helpen en zien groeien.

Mama

Wat het lentegevoel nog veel mooier maakte, was dat we het konden delen met mijn lieve mama. Ze slorpte de zon op, kon uren op ons landje zitten lezen en hielp met het wieden van het eeuwige onkruid. We aten samen natuurlijk weer veel en lekker, praatten over de meest uiteenlopende onderwerpen en stapten tientallen kilometers. Meestal gewoon in de vallei of de heuvels die haar omsluiten, maar op zondagmiddag gingen we met z’n tweeën (en Buju natuurlijk) op pad naar het dorp verderop. Mama had een uitgestippelde wandeling gevonden waarvan wij maar de helft kenden. Tijd om de rest te ontdekken!

We stapten over het verlaten pad naar de bron, baanden ons een weg door de straten en wandelden verderop de andere vallei in. Daar was ik nog nooit geweest. Het paadje slingerde langs velden, eiken en boomgaarden tot we weer naar boven klommen, de heuvel over om thuis te raken. Veertien kilometer, ideaal. Het is maar een van de vele mooie herinneringen die ik koester na haar verblijf hier. Gelukkig komt ze snel terug.

WorkHere

Naast het land, roept eveneens het huis. Ook daar hebben we nog stevig in doorgewerkt. De aangestampte puinlaag van bijna een meter hoog ligt er eindelijk in. Tijd voor een laag kiezel! Het is maar een van de vele dingen die we samen met onze nieuwe Workawayer willen doen. De vijfentwintigjarige man uit Engeland zal normaal een maand in de grote tent op ons landje verblijven. Volgens de reviews en wat we konden afleiden uit het videogesprek is het een handige, behulpzame kerel die erg easygoing is. Hij gaf al aan dat hij graag veel wil leren over eigen voedsel kweken; dan is hij aan het juiste adres! We kijken ernaar uit om veel werk te verzetten, hopelijk met even goede vibes als bij de vorige Workawayer. Ik heb er alle vertrouwen in.

PS: We kregen van enkele mensen vragen over de varkensboer waar ik een tijdje geleden over schreef. Voorlopig lijkt het alsof hij alles reglementair doet, maar dat weten we natuurlijk niet zeker. Wat wel zeker is, is dat de vader ons nog steeds emmers vol mandarijnen aanbiedt en de zoon weer gedag zegt wanneer we elkaar zien. We hopen heel het voorval te kunnen klasseren in het verleden.

Foto bovenaan: Zoek Ziggy in de avondzon. <3