Het voorjaar is tot nu toe veel natter dan vorig jaar. Onze moestuinplanning liep dus niet helemaal zoals verwacht, maar het prachtige warme weer van de laatste tijd maakte veel goed. De kuikens doen het na drie weken ook geweldig, ondanks het dramatische bezoek van de vos. Mooie lange dagen, met onbeschrijflijk veel voldoening.
We kunnen niet klagen. Het is hier het grootste deel van het jaar zonnig en aangenaam warm. We houden van het klimaat dat nu het onze is en zouden niet meer willen ruilen. Maar er zijn ook natte maanden. De natste die ik ooit meemaakte. Portugezen die hier al heel hun leven wonen blijven zeggen dat er abnormaal veel regen valt, maar wij denken dat het vooral ‘slechtweerontkenners’ zijn.
Als je de mensen in onze omgeving gelooft, is het hier ‘normaal gezien’ altijd mooi weer in de lente. In maart en begin april dus niet. Met bakken viel het uit de hemel, tot het riviertje uit haar oevers trad en je niet meer zonder laarzen rond kon lopen. Kleren raakten niet meer droog. Alles hing vol modder. Mudbound. En dat terwijl we vorig jaar al volop aan het zaaien en planten waren in de zomermoestuin. Gelukkig kreeg ik net in die periode wat extra werk voor de uitgeverij. Voormiddagen achter de laptop zijn fijner als het regent dan wanneer de blauwste lucht me naar buiten lokt.
Ik werd nerveus van het wachten op droger weer. Buurvrouw Cuca nog meer. Minutenlang oreerde ze over aardappelen en maïs die de grond in moesten, pompoenen en uien die moesten groeien. Die eerste twee hadden wij in een weather window twee weken eerder al geplant en gezaaid, de dag voor het weer begon te regenen. Dat was een zondag, maar we zijn heel blij dat we er toen tijd in staken. De frisgroene planten komen nu al boven en beginnen het veld te vullen. Fascinerend om de evolutie van wat we kweken te volgen. Het is een van de zovele dingen die me gelukkig maken.
Bedrijvigheid op het veld
Wie de blog volgt, herinnert zich misschien dat we de oppervlakte van de moestuin dit jaar meer dan verdubbeld hebben. Naast de aardappelen, maïs en zonnebloemen groeien nu ook al jonge pompoenen en een vijfentwintigtal tomatenplantjes, grotendeels zelf uit zaden gekweekt, acht verschillende variëteiten. Daarnaast staan de wintergroenten, die vrijwel allemaal bijna klaar zijn en na het oogsten deels vervangen worden door hun eigen soort: prei, uien, look, bietjes, snijbiet, sla, broccoli, bladkool, boerenkool en tuinbonen.
Pas toen het enkele dagen droog was, konden we de bedden in de zomermoestuin voorbereiden. Dat was pas eind maart, weken later dan we wilden. We staken dus serieus wat tandjes bij en vlogen er hard in. Net als iedereen in onze omgeving. Er was overal bedrijvigheid op de velden en in de boomgaarden, van zonsopgang tot lang na het al donker was. Wieden, hakken, planten en zaaien. Lange dagen, veel voldoening.
De laagste bedden moesten we echter nog laten drogen. Zelfs nu nog, meer dan een week na de laatste regen, zijn er nog vier nat gebleven. En dat terwijl we toch enkele dagen een mini hittegolf beleefden. Het grote voordeel daarvan was dat we de buitendouche terug begonnen te gebruiken. De werkdag afsluiten onder de vijgenboom blijft geweldig.
De rest van de bedden hebben we wel grotendeels aangeplant en ingezaaid*. Daarvoor kochten we best wat plantjes, terwijl ik honderden zaadjes zaaide die met vertraging uitkwamen en nog steeds aan het uitkomen zijn. Dat begon natuurlijk pas toen het weer veranderde en ze zon en warmte kregen. Die zullen dus allemaal voor de komende weken zijn, om de rest van de bedden (aan) te vullen. In de toekomst willen we een serre, dat zou een groot verschil maken bij het voorkweken.
De aantallen die we zaaien en planten blijven ons verrassen. Drie bedden met elks honderd uien vinden we normaal, net als zestig tomatenplanten, vier vierkante meter basilicum en dertig kroppen sla. Het kweken doen we niet meer voor ons alleen. We verkochten deze week voor het eerst groenten aan twee zussen uit ons dorp die onbehandelde groenten willen eten, maar ze amper kunnen vinden. Ons gat in de lokale markt.
Tussen al dat zaaien en planten door moest er ook nog eindeloos veel gemaaid worden. Alle eetbare lekkernijen die we kweken groeien verbazingwekkend snel, de planten die we minder graag zien ook. Twee dagen nadat ik met de zelftrekkende machine gemaaid heb, zie ik het gras en onkruid alweer de hoogte in schieten. Wanneer Jannick eindelijk rond is met het (bos)maaien van het tot nu toe onbewerkte deel van ons terrein, moet hij opnieuw beginnen. We besloten dus een corta-mato aan te schaffen voor onze kleine tractor. Dat zal ons letterlijk een dag of meer per week besparen en zo tijd vrijmaken die we beter kunnen besteden.
Dramatisch bezoek van señor raposa
Zaterdagavond. Het was al laat. We zetten net de muziek af om te gaan slapen toen we commotie hoorden in het kippenhok. Jannick sprong in zijn laarzen, grabbelde een zaklamp mee en liep naar buiten. Een minuut later was hij terug en sprak de dramatische woorden: “Een vos heeft Shabba vermoord!” Ik was in shock. Terwijl ik Buju kalmeerde en een trui aantrok, was Jannick weer weg. De vos had onze grote haan Shabba al vijftig meter verder getrokken en pas losgelaten toen Jannick twee meter van hem was. Daar lag hij levenloos op de grond.
Jannick wil niet dat dieren lijden. Hij was er klaar voor om Shabba de genadeslag te geven toen hij diens kop nog een laatste keer optilde om te kijken of er echt geen leven meer inzat. Zijn ogen gingen open. De kop bleef rechtop staan. En toen sprong de trotse haan opeens recht en liep paniekerig weg. Blijkbaar ‘speelde’ hij voor dood. Jannick ving hem in een fruitkist en bracht hem terug naar het hok. Pas daar zagen we dat hij best een grote wonde had in zijn hals. In een hoekje zat een van de hennen, in elkaar gedoken en met afgebroken veren op haar rug. Shabba moet haar beschermd hebben tegen de vos. Held.
Dit hadden we nochtans allemaal kunnen voorkomen. We waren laks geworden en hadden het poortje van de ren opengelaten. Maandenlang lieten we ons pluimvee na de middag vrij en sloten het poortje pas voor we naar bed gingen, zonder problemen. Tot die avond. De vos bleef nog uren rondzwerven op ons landje. Veel groter en onbevreesder dan ik had verwacht. Wij maakten een vuurtje, bleven de wacht houden en joegen hem weg. Op hoop van zegen. Tot onze opluchting zagen we hem (voorlopig) niet meer terug.
Gelukkig zijn Shabba en Marcia allebei volledig hersteld. EN raakte señor raposa niet in het deel dat we afgescheiden hadden voor de toen nog maar enkele dagen oude kuikens. Die schattige wezentjes doen het ontzettend goed en zorgden de afgelopen weken voor onmetelijk veel plezier. Sinds een dikke week lopen de uit de kluiten gewassen kuikens gewoon vrij tussen de volwassen kippen en eenden. De eerste dagen altijd rond hun mama, alsof ze met draadjes aan haar vasthingen, maar nu steeds meer onafhankelijk. Elke dag zijn ze groter en hebben ze meer veren. Het maakt me gelukkig om naar hen te kijken. Al is het maar een minuut. Ik ben benieuwd naar de volgende stadia, welke kleuren zullen blijven en wie de hennen en hanen zijn.
Net zoals tijdens de paasvakantie vorig jaar, mochten we de voorbije weken ook weer genieten van het gezelschap van vrienden en familie uit België. Zij zorgden voor ultieme ontspanning. We praatten urenlang, lachten tot onze buikspieren en kaken er pijn van deden, staarden in het kampvuur en kookten in de buitenkeuken lekkere maaltijden in de ondergaande zon, met groenten en eieren van eigen land. Bedankt om ons te vereren met jullie bezoeken.
Blessings pon blessings pon blessings.
*We zaaiden in de zomermoestuin bietjes, mosterdblad, basilicum, zoete maïs en drie verschillende bonen. Verder plantten we komkommer, paprika, aubergine, courgette en meloen.
Foto bovenaan: de bernagie die intussen enkele meters van de border in de moestuin heeft ingenomen
Pingback: De Pikorde – Onder de bomen