Over tractorhorror, perziken, familie en meer

Waar zal ik over schrijven? Die vraag speelt al een week in mijn hoofd. Er is de voorbije maand weer zoveel gebeurd dat ik amper kan kiezen wat ik wil vertellen. Die bizarre nacht met de tractor? De helpende handen die hier al een maand zijn? Het eendenverblijf? Zieke Ziggy? De vele vruchten die we oogsten? Of toch het bezoek van mijn grootmoeder, Moeke? Een beetje van alles dan maar.

Het leek wel een slechte horrorfilm. Om 3u15 werd ik wakker van het herkenbare geluid van een startende oude tractor. Huh?! Welke gek rijdt er op dat uur in de vallei?! Het klonk dan ook nog eens heel dichtbij. Jannick lag diep te slapen, terwijl ik voor de zekerheid toch even de deur opendeed om te horen vanwaar het kwam. De realiteit drong plotsklaps door: het geluid kwam van ónze tractor! WAT?!

Een rilling liep door mijn lichaam. Dat iemand het oude ding in het midden van de gitzwarte nacht wilde stelen was geen optie. We wonen op het einde van een lang weggetje en zouden de tractor lopend gewoon inhalen. Wat was er dan aan de hand?! J sprong naar buiten, griste de hak mee en ging kijken. Onze tractor probeerde te starten, de sleutel zat er nog op. Oeps. En huh?! Onverklaarbaar.

Terug in bed. Na tien minuten hoorde ik hetzelfde herkenbare geluid. De sleutel lag in het kastje bij ons. Kippenvel. Surreëel. Toen J die tweede keer ging kijken, kwam er al rook uit de motor en kon hij de tractor niet stilleggen. De enige optie was de kabel naar de batterij losrukken. Oorverdovende stilte. Het duurde lang voor we weer in slaap vielen.

De volgende ochtend contacteerden we de vorige eigenaar van de tractor, een sympathieke man van onze leeftijd die boven in het dorp woont. ´Zeer vreemd, maar niet onmogelijk´, stuurde hij in een bericht. ´Ik kom straks langs.´ Lachend reed hij de oprit op: ‘Wilde de tractor vannacht werken, maar jullie niet?’ De bevreemdende situatie bleek het gevolg van een kortsluiting bij het sleutelcontact. Een snelle zoekactie op YouTube leverde tientallen filmpjes op van oude tractors die ‘uit het niets’ zichzelf probeerden te starten, echt startten én zelfs wegreden. Bizar!

Van groen naar okergeel

Intussen zijn we al vier alinea’s verder, terwijl ik zoveel wilde vertellen. Zo genieten we al een hele maand van de hulp van F, die het op zich heeft genomen om de moestuinen onkruidvrij te houden, dagelijks de lekkerste perziken en aardbeien te oogsten, geregeld wandelingen te doen met Buju en te helpen met zowat alle andere dingen die moeten gebeuren. Eindeloos veel dank. Door hem is het eendenverblijf waar we in februari aan begonnen eindelijk afgeraakt. Hoera!

Met z’n drieën hebben we groentebedden vol gezet met zoete aardappelen en boontjes. Door het warme weer groeit alles beter dan verwacht. Sinds deze week hebben we weer volop komkommers, courgettes, mosterdblad en basilicum. De eerste tomaten rijpen af aan de meer dan zestig planten verdeeld over zes variëteiten, de meloenplanten staan vol felgele bloempjes en ook de aubergines en paprika’s zullen niet lang meer op zich laten wachten.

Terwijl ik dit schrijf, hebben we net enkele graag geziene regenbuien over ons heen gekregen, voorafgegaan door hete droge weken. We zagen het landschap veranderen van het friste groen naar okergeel. Het hooi werd overal van de velden gehaald en de bermen gemaaid als brandpreventie voor de zomer. We oogstten de knoflook die dit jaar helaas kleiner uitviel dan verwacht en haalden de perfecte uien uit de grond. Enkele dagen geleden proefden we de eerste aardappeltjes die we geplant hebben. De smaak is onvergelijkbaar met eender welke aardappel die ik ooit kocht. Fantastisch vooruitzicht dat we daar binnenkort weer kratten vol van zullen hebben.

Dierenboel

Ook de dieren passen zich aan nu de zomer voor de deur staat. Buju heeft twee ‘nesten’ gegraven in de schaduw, waar hij lekker koel kan liggen. We wandelen vroeg in de ochtend en ’s avonds laat. Ziggy gooide zijn bioritme om en werd een echte nachtkat. Een paar weken geleden hing zijn leven echter aan een zijden draadje. Koorts, lusteloos en hij at niet. Na een mislukte medicatiepoging drong de dierenarts na vier dagen aan om hem een nacht daar te laten. De behandeling sloeg aan. Ons kleintje mocht weer naar huis. Oef.

Met het pluimvee gaat het ook goed. Wat wij nog steeds de kuikens noemen, zijn intussen bijna volwassen kippen en hanen. Fascinerend om te zien hoe snel ze evolueren. De vier jongens en twee meisjes lopen meestal in een groepje rond op het domein en proeven van elk beestje en fris blaadje dat ze tegenkomen. Mama Etana wil al een tijdje niets meer met hen te maken hebben en broedt intussen zelfs al op nieuwe eitjes.

Zoals ik al schreef in een vorige blog, blijft het bij mij wringen dat er geen plek is voor de mannendieren. Net zoals in de vleesindustrie, hebben ze geen functie op een boerderij. Ze worden gedood. De enige manier waarop je daar niet mee te maken krijgt, is door geen dieren te houden. Zo simpel is het. Maar voorlopig ben ik vegetariër en geen veganist, en Jannick eet af en toe graag een stukje vlees, van een dier waarvan hij weet dat het goed behandeld werd.

De haantjes nemen binnenkort dus al afscheid van het leven, net als de grootste eend die we hadden. Die terroriseerde de andere eenden en zelfs de kippen. Sinds hij weg is, daalde er een serene rust neer in hun verblijf. Jannick en F gingen naar buurvrouw Cuca om het dier samen te slachten. Ze bedankten hem voor zijn leven, en staken diezelfde avond een vuur aan om het vlees te grillen. Ik bleef er een wrang gevoel aan over houden, maar beaamde ook dat áls ze dan toch vlees wilden eten, dit misschien wel de enige verantwoorde manier was.

Familietijd

Tussen al onze werkzaamheden door, volgde de langverwachte week waarin papa, Marleen en mijn grootmoeder ‘Moeke’ op bezoek kwamen. Fantastisch dat die laatste door hen de kans kreeg om naar hier te komen. Het was tweeënhalf jaar geleden dat we elkaar zagen. Haar in mijn armen sluiten voelde ontzettend goed.

Ik was best nerveus om ons landje te laten zien. Wat we hier doen, staat erg ver van haar leven. We wonen nog steeds in ons campertje en hebben weinig voorzieningen. Maar haar reacties waren alleen maar positief en hartverwarmend. ‘Ik raak er maar niet op uitgekeken’, zei ze meerdere malen. Het gaf me rust dat ze haar zegen hier ter plaatste kon en wilde geven. Papa schreef een mooi stukje over hun bezoek, dat lees je hier.

In diezelfde week werden we ook weer uitgenodigd bij onze Portugese familie. Deze keer was het de oudste zoon van Cuca die vijftig werd en dat vierde met een groot tuinfeest overladen met hapjes, kazen, soepen, rijstschotels, vers brood uit de houtoven, kilo’s olijven, een volledig varken aan het spit en een eindeloze stroom aan vers fruit en gesuikerde desserts. We werden overdonderd met vragen, grapjes en anekdotes. Iets te druk en luid naar mijn zin, maar wel warm onthaald tussen mensen die ons graag zien. Daar had ik twee jaar geleden zelfs niet van kunnen dromen.

Camperlife continues

Naast de familiemomenten en alles wat we doen op ons landje, werk ik voormiddagen achter de laptop en snoeit Jannick hoge bomen bij klanten in de buurt. Er gebeurt dus ontzettend veel, maar lang niet alles wat we zouden willen. En soms is dat moeilijk.  

Maaien blijft een grote job, de moestuinen hebben veel aandacht en zorg nodig, composthopen moeten gedraaid worden, bomen snakken naar irrigatie, de oleanders staan droog en de eenden verdienen een apart hok, maar wat dan met ons huis? Dat ligt weer eventjes stil. De betonvloer ligt er nog steeds niet in en daar leggen we ons bij neer. We hopen er tijd voor te maken in de hete zomermaanden die er ongetwijfeld aankomen, maar weten dat het land en de dieren bij ons altijd voorrang zullen krijgen. Even kijken wat kan dus.

Het riviertje klatert zachtjes. Nachtzangers fluiten hun lied in de toppen van de bomen. De magisch knipperende pirilampos komen onbevreesd dichtbij. Vanuit de eerste witte bloempjes stijgt een zachte jasmijngeur op. Ziggy rent speels achter een muis en Buju ligt als een vosje te slapen aan mijn voeten. Moe en voldaan sluiten we de dag af onder de schitterende sterrenhemel. Dankbaar voor de keuzes die we mochten, konden en wilden maken.

Foto bovenaan: een vierkante meter van ons veld. Ik geniet elke dag van de miljarden bloemen die ons omringen.