­Shabba heeft me vorige week op een pijnlijke manier duidelijk gemaakt waar ik thuishoor in zijn pikorde. Dat er een hiërarchie heerst onder kippen, zagen we al tijdens de eerste week dat ze bij ons woonden, ongeveer een jaar geleden. Naast de drie kippen en de haan die we van Cuca kregen, gaf een andere buurman ons twee dagen later een prachtige hen. Die moest er meteen aan geloven, werd weggejaagd en mocht in het begin zelfs niet mee op stok. Onderaan de pikorde. Waar ik thuishoor in die orde (volgens de kippen), dacht ik nooit over na.

Op stok, in de ren of vrij op ons domein; de drie ‘eerste’ kippen en Shabba lopen altijd samen rond. Altijd. Etana scharrelt er vanop een afstandje achteraan. Als wij, Ziggy of Buju in de buurt komen, maakt de haan de ons intussen bekende geluidjes om zijn toompje (zo heet dat blijkbaar) te waarschuwen. Waar zijn vrouwen zijn, is Shabba. Dat zal de inspirator van zijn naam graag horen. Mr Loverman! Gelukkig is hij allesbehalve een agressieve haan. Meestal is Shabba de eerste die zich uit de voeten maakt, zelfs als er niets aan de hand is. Hij maakte zijn naam als beschermer pas waar toen er een tijdje geleden voor het eerst reëel gevaar was en hij zijn hennen redde van de vos.

Ons pluimvee zat tot voor kort allemaal samen in de grote ren: kippen, eenden, mannetjes en vrouwtjes, verschillende leeftijden. Maar dat begon voor problemen te zorgen. De eenden durfden de kippen wel eens hardhandig wegsleuren van eten, met gebroken veren en kale plekken als gevolg. Intussen wonen de drie overgebleven muskuseenden dus in hun eigen Duck Resort, inclusief zwembadje met seizoensgebonden fonteintje.

Naast dat luxeverblijf is er een kleinere ren, ook met huisje. Daar kunnen hennen rustig broeden en eventueel zieke dieren weer genezen. Momenteel wonen er drie jonge haantjes. Die zitten sinds kort niet meer bij de rest van de kippen, omdat ze letterlijk haantjesgedrag vertoonden om de meisjes te imponeren: tegen elkaar opspringen en de grootste willen zijn (in dat formaat best nog schattig). Ze blijven daar nog enkele weken voor we al afscheid van hen nemen. In tussentijd proberen we hen het beste leven te geven. Naast Jannick zullen ook Buju en Ziggy hun vlees eten. Hoe minder we bijdragen aan de industriële vleesindustrie, hoe beter. En een hond en kat willen we toch graag houden.

Etana heeft voor de tweede keer een nest kuikentjes uitgebroed. De weken voordien hebben we er weer alles aangedaan om het haar zo makkelijk mogelijk te maken. We hebben een deel van het hok afgesloten, apart water en eten voor haar neergezet en haar elke dag even in de grote ren gezet, zodat ze haar poten enkele minuten kon strekken en haar behoefte kon doen. De dag waarop ik leer waar ik in de pikorde sta, is net zo.

Zoals gewoonlijk zet ik de half verdoofde Etana (hennen gaan in een soort trance als ze broeden) voor de deur van het hok. Nog geen vijf seconden later komt er een andere kip aangerend en pikt haar venijnig hard op haar haar kop. Etana kakelt verontwaardigd en wil zich uit de voeten maken, maar de andere hen blijft haar voortdurend pikken. Uit reflex wil ik de broedende outcast beschermen, dus duw ik de kip opzij en verhef mijn stem. Nog voor ik doorheb wat er gebeurt, voel ik een scherpe pijn aan de zijkant van mijn rechterknie. Au! Wat is dat?!

Ik schrik en draai me razendsnel om. Daar staat Shabba. Zijn ogen op scherp. Nooit eerder zag ik hem zo bedreigend naar mij kijken. Ik besef dat hij het meent. Dat hij toch wel sterker is dan ik dacht. Met twee poten tegelijk springt hij naar voor, scherpe sporen op mij gericht. Net op tijd zet ik een stap terug en maak dat ik het poortje uit ben, overdonderd door wat er net gebeurd is. Ik heb ingegrepen in de pikorde waarin ik duidelijk niet vanboven sta.

De rest van de dag trekt er een zeurende pijn door de rechterkant van mijn onderbeen. Van het snavelbrede putje aan de zijkant van mijn knie tot aan mijn enkel. Ondanks mijn jeansbroek heeft Shabba door mijn vel geprikt. Keihard. Ik denk er de hele dag aan, kan niet anders door het vervelende gevoel, in elke houding. Ingrijpen in de pikorde is geen goed idee. Ik heb mijn lesje geleerd. Laat Shabba en zijn harem maar hun ding doen en de pikorde bepalen. Zo doen ze dat al een eeuwigheid. Zonder ons.

Foto bovenaan: Shabba, Marcia en Rita scharrelen over ons domein