Mama in de buurt, voor altijd!

Dat er hier altijd wel iets gebeurt, weten trouwe lezers intussen al langer. Maar deze keer veranderde er iets permanent: mijn mama verhuisde naar ons dorp! Daar zijn wij natuurlijk ontzettend blij mee, al was de aanleiding het verschrikkelijk grote verlies van Boris. Ze helpt ons intussen geregeld op Terra do Rio, waar het door het zachtere en vochtige weer tot nu toe helemaal anders verloopt dan vorige zomer.

Boris wilde dat zijn geliefden het goed hadden, ook na zijn dood. Hoe ver dat voor hem ging, beseften we pas vorig jaar. We hadden nog maar net ons landje gekocht toen hij aankondigde dat hij een appartement voor mijn mama wilde kopen, bij ons in de buurt, liefst zo dicht mogelijk. We vielen stijl achterover. Wat?! Die mogelijkheid zou mama zelf nooit hebben.  ́’Ik weet dat je na mijn vertrek bij je dochter in Portugal zal willen wonen, dus ik zorg ervoor dat het allemaal makkelijker zal gaan. Dat brengt me rust ́, zei de gulle man. Wij konden het amper geloven.

Het moest snel gaan. Boris wilde dat mama meteen op zoek ging, dat Jannick de klussen deed en dat het liefst diezelfde maand nog ingericht zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan. We vonden het allemaal wat druk en afgejaagd, maar deden wat hij vroeg. Dat was maar een kleine moeite in ruil voor zijn zo betekenisvolle cadeau. Achteraf bekeken hebben we geluk dat hij ons aanmaande om er spoed achter te zetten. Hij wist dat hij niet veel tijd meer had. Een half jaar na de laatste klusjes namen we voorgoed afscheid. Ik kan niet beschrijven hoe dankbaar ik ben dat mijn mama door hem bij ons in de buurt is. Voor altijd.

Nooit eerder woonden mama en ik als volwassenen zo dicht bij elkaar, spenderdeerden we zoveel tijd samen. Dat is een onverwacht cadeau dat we liever nog lang hadden uitgesteld, maar waar we nu onbeschrijflijk dankbaar voor zijn. Terwijl we het verdriet nog in mama’s ogen zien, verschijnen er stilletjes aan ook lichtjes en zien we haar voorzichtig genieten van kleine dingen. We praten meer dan ooit tevoren. Zij helpt ons met water geven, wieden, wassen en veel meer. Jannick en ik voelen nu al wat een verschil het is dat ze hier is. Elk uurtje is welkom. Wij geven haar levenslang eieren, groenten, fruit, kruiden en klusjes. Verwonderlijk dat het zo kan lopen. Verdriet en vreugde, hand in hand.

Meer mijlpalen

Mama vierde mee toen we weer twee mijlpalen bereikten: we kochten een extra stukje land naast ons huis en leverden voor het eerst groenten en kruiden aan ons favoriete restaurant. Over dat eerste dachten we al langer na, maar door de ingewikkelde constructie met gedeelde eigenaars werd het een hele rompslomp. Uiteindelijk tekenden we begin juli voor een veld naast ons woonhuis, inclusief vijfendertig meter extra rivieroever en een waterput die we nog moeten vinden tussen de bramen. Het is de perfecte plek om in de toekomst meer olijfbomen te planten, een grote serre neer te zetten en geiten te houden.

Het weer verandert razendsnel en wereldwijd, ook hier. De voorbije dagen kregen we een hittegolf over ons heen, maar tot nu toe was de zomer onverwacht zacht en minder droog. De temperaturen schommelen meestal rond de vijfentwintig graden, er zijn geregeld wolken en ongeveer om de twee weken is er een regenbui. ’s Morgens zit onze vallei vaak ingepakt in frisse mist en op sommige dagen waait de Nortada vervelend hard. Ons hoor je nochtans niet klagen. Om te werken op het veld is dit weer veel aangenamer dan kurkdroge en hete dagen, waar we er minstens evenveel van hebben.

Ons landje ziet er deze zomer helemaal anders uit dan vorig jaar. De velden zijn nog steeds niet helemaal dor en er groeit best nog veel groen, waardoor we toch nog moeten maaien. Liever te nat dan te droog, zeker met het oog op de toekomst. De tomaten en komkommers hebben het wel moeilijker door het instabiele weer. Ze zijn er, maar (nog) niet zo massaal als vorige zomer. Andere groenten floreren dan weer. De courgettes weten niet van ophouden, boontjes groeien met duizenden aan de honderden plantjes, de pompoenen blijven maar gaan, de sla doet het nog steeds prima, bietjes komen zoet en sappig uit de grond en het bed met bladkool ziet er nog steeds fris uit.

Van de boerenkool oogstten we enkele weken geleden een kilo bladeren. We wogen een halve kilogram basilicum af, schikten tien courgettes in een bakje, maakten vijftien dikke preistengels schoon, sneden dikke bladeren snijbiet af de kleurrijke planten en vulden een mandje met bedwelmend geurende citroentijm. Dat was onze eerste levering bij Cócos Veggie e Tal, ons favoriete restaurant, gelegen aan het prachtige strand van Foz do Arelho. Het menu is grotendeels vegan, met één vleesoptie en enkele visgerechten. Ze creëren de meest originele en lekkere smaken en serveren die op de mooiste manier, afgewerkt met eetbare bloempjes en scheutjes.

Het voelt onbeschrijflijk fantastisch om onze met liefde gekweekte groenten en kruiden te verkopen aan mensen die ze waarderen en die dezelfde missie hebben: lekkere, lokale, gezonde en natuurlijke voeding voorzien. Ik was helemaal euforisch na onze eerste levering, en opnieuw na de tweede en derde. We spreken hier (nog) niet over grote bedragen, maar het is onze droom om de boerderij steeds verder uit te bouwen en meer en betere groenten, fruit en kruiden te kweken. Toen we twee jaar geleden voor het eerst bij Cócos aten, zei ik letterlijk: ‘Hoe geweldig zou het zijn als we ooit groenten zouden kunnen kweken voor een restaurant als dit?’ We werkten ernaartoe en realiseerden een zoveelste droom. Ongelooflijk, maar waar.

Zomer is vakantietijd, of toch voor de bezoekers die we mochten verwelkomen. We doen niets liever dan ons landje en de overvloed aan eten met hen delen. Het is een genot om mensen hier te zien genieten. Sommigen vinden de fysieke en mentale rust waar ze nood aan hebben, anderen staan te popelen om de handen uit de mouwen te steken. Wij houden van alle bezoekers, al krult er meteen een grote glimlach rond mijn lippen wanneer ik terugdenk aan de (beter dan verwachte) hooibalen die we maakten met een papa en zijn fantastische veertienjarige dochter, en de honderden kilo’s paardenmest die we samen verplaatsten. Een boerderijvakantie voor hen, enthousiaste hulp en leuk gezelschap voor ons: perfect!

Nu er buiten minder werk is dan in de lente, komt er geregeld tijd vrij om in het huis te werken. Jannick legde twee volledige elektriciteitssystemen. Eentje op 220V voor grote toestellen en een ander op 12V, voor al de rest, inclusief onze waterpomp. Tegelijk zijn de lokale aannemers de oude gevel aan het opfrissen en voegen. WAUW! Vanonder de oude lagen klei en cement komt er een supermooi huisje tevoorschijn. Yay! We hadden het ook zelf kunnen doen, maar dan is het over tien jaar nog niet klaar en zou het zeker niet zo mooi zijn als het werk van de vakmannen. Keuzes maken.

Het is puur genot om in het avondlicht op een van Jannick’s zelfgemaakte bankjes te zitten en ons land en de vallei te aanschouwen. We kijken samen naar en terug op het werk dat we die dag weer verzet hebben en eten daarna de lekkerste maaltijden, volledig van eigen kweek. Elke dag opnieuw ben ik dankbaar dat we dit plekje het onze kunnen noemen.

Foto bovenaan: mama bij de aardbeien in de zomermoestuin