Herenigd met Charlotte

Voor we uit België vertrokken, was ik part-time PAB-assistente bij Charlotte. De vier jaar waarin we samenwerkten waren geweldig en betekenden een grote positieve verandering in mijn leven. Samen ontdekten we nieuwe plekken en inzichten, leerden, lachten en praatten urenlang. Na een tijdje waren we niet meer enkel werkgever-werknemer, maar echte vriendinnen. Dat Charlotte de moeite deed om helemaal naar Portugal te reizen en zelfs bij ons te kamperen ontroert me nog steeds diep. Wat heb ik genoten van ons weekje samen!

Sinds we verhuisd zijn, kregen we al heel wat bezoekers over de vloer. Sommigen logeerden in een B&B of huurden een huisje, anderen wilden liever in de tent op ons landje slapen. ‘Dat zou nog het allerleukste en handigste zijn, dat we gewoon bij jullie kunnen kamperen!’, zei Charlotte enthousiast toen we haar potentiële reis aan het bespreken waren. Ze twijfelde geen moment. We gingen samen al eerder kamperen en ze had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Dat is een van de zovele dingen die ik in haar bewonder: het basisvertrouwen dat alles goed komt. Wie denkt dat dingen moeilijk of onmogelijk zijn, moet dringend eens met haar praten.

Omdat ik Charlotte goed ken, wist ik dat we ons plan zouden trekken en dat haar instelling de juiste was. We moesten alleen wat extra dingen regelen zodat ze hier comfortabel zou kunnen verblijven. Via via vond ik een heel toffe Nederlandse verpleegster die haar elke ochtend kwam helpen, we haalden extra bidons drinkwater en trokken een elektriciteitskabel naar de tent zodat ze haar matras kon opblazen en de rolwagen kon opladen. ’s Avonds tilden we haar samen in bed. Verder was er niets speciaals nodig en was Charlotte hier te gast zoals vele vrienden haar al voorgingen.

Toen ik vertelde dat we zouden verhuizen, deden Charlotte en haar andere voormalige-assistente-die-een-vriendin-werd een pinky swear dat ze samen op vakantie zouden komen naar waar we ook in Portugal gingen wonen. Ik nam het met een korrel zout en durfde er niet te hard op te hopen, maar de vriendinnen hielden hun woord: tweeënhalf jaar nadat we vertrokken kwamen ze op bezoek. Met hulp van assistentie op de luchthaven reisden ze vlot naar Lissabon en reden met de aangepaste huurwagen naar ons. Het gevoel dat ik kreeg toen ze hier aankwamen is onbeschrijflijk. Plezier, ontroering, dankbaarheid en trots. Allemaal tegelijk.

Druk programma

Wie Charlotte kent, weet dat ze graag elke minuut zo waardevol mogelijk invult. Gelijk heeft ze. Terwijl ze van nature nogal chaotisch kan zijn, maakte ze op voorhand toch een planning voor de reis. De eerste voormiddag deden we een rondleiding over ons domein. Buiten enkele hobbelige en steile stukjes kon Charlotte overal vlot geraken. Ik haalde een baby eendje uit de ren zodat ze het kon aaien. Zo leuk!

We aten couscoussalade propvol verse groenten en kruiden uit de tuin en reden daarna met de drie vrouwen naar het indrukwekkende klooster van Batalha. Prima toegankelijk, fijn! Afsluiten deden we die late namiddag in het oude centrum van Alcobaça. Terrasjes met zicht op het klooster: ook ik kwam helemaal in vakantiestemming door die twee. Zij gingen diezelfde avond zelfs nog naar een dorpsfeest verderop, ‘de lokale cultuur opsnuiven’. Geweldig.  

De volgende dagen gingen we naar het strand, maakten een tochtje langs de lagune en proefden heerlijke hapjes en drankjes. Maar wat we vooral deden, waar we ook waren, was praten. Inhalen wat we de voorbije jaren gemist hadden. Het voelde zo makkelijk en comfortabel om bij Charlotte te zijn en haar bij te staan in het dagelijks leven. Alsof die jaren ertussen niet bestonden. Een diepe connectie. Echte vrienden.

Voormiddagen en avonden brachten we gereld op ons eigen landje door. Frisser dan verwacht voor onze bezoeksters, maar ze trokken een trui aan en maakten er geen punt van. Voor ze arriveerden, vreesde ik dat Buju het moeilijk zou hebben met de bewegende rolstoel. Hij blaft naar en is vaak bang van zowat alles wat beweegt, inclusief fietsers, quads en robotmaaiers. Maar toen Charlotte in het donker aan kwam rijden, gebeurde het tegenovergestelde van wat ik verwachtte. Hij liep meteen naar haar toe, sprong met beide poten op haar armleuning, kwispelde hevig en kroop net niet op haar schoot. Vanaf dat moment wist hij dat hij bij haar altijd even een aaitje en aandacht kon krijgen. Bujulove! Grote opluchting.

Bewonderenswaardig

Sommige mensen leken het onverantwoord te vinden dat Charlotte kampeerde bij ons, andere vonden het mega stoer. Wat ons allemaal verbond, was het respect dat we voelden voor haar. Iedereen vond het bewonderenswaardig, behalve Charlotte zelf. Zij leek het heel normaal te vinden en deed er niet speciaal over. Die nuchterheid: nog een eigenschap die ik in haar bewonder. Terwijl ze heen en weer geschud werd door met de rolwagen over eeuwenoude kasseien te rijden, moest afhaken omdat ze ergens niet binnen kon en afhankelijk was van de mensen om zich heen, kloeg ze geen moment. Altijd positief, altijd mogelijkheden zien, altijd vooruit. Zo ken ik haar.

Laura verdient een aparte alinea. Ook voor haar heb ik veel bewondering. Charlotte is een volwassen vrouw die haar eigen keuzes maakt, maar voor praktische zaken rekent ze op een compagnon. Ze wil liefst zo weinig mogelijk tot ‘last’ zijn en wil niet dat haar omgeving te veel bezig is met haar. Natuurlijk doe je dat toch, zonder betuttelend te zijn. Laura wilde het haar dus zo makkelijk mogelijk maken, bood van alles aan en hielp spontaan waar nodig. Ik weet hoe het is om op vakantie te gaan met Charlotte; ik ging met haar mee op taalcursus naar Malta, maar dat was in een vijfsterrenhotel, niet in een tent op het Portugese platteland. Alle respect en dankbaarheid dus ook voor lieve Laura. Altijd welkom hier.

Wanneer ik zie hoe Charlotte in het leven staat, kan ik alleen maar dankbaar zijn dat we vriendinnen werden. Ze is een ongelooflijk inspirerende vrouw die uit elke dag het maximum haalt, vol humor, relativering, lef, passie en doorzetting. Sinds we afscheid namen in België is ze alleen maar verder opengebloeid tot de prachtige vrouw die ze nu is. Voor de zoveelste keer vraag ik me af waar veel mensen toch steeds over klagen en zagen, alsof het ‘allemaal’ zo moeilijk is. Dat is maar hoe je het bekijkt. Charlotte is daar het allermooiste voorbeeld van. Ik heb intens genoten van onze tijd samen. Eeuwig dankbaar dat zij en Laura naar ons reisden, hopelijk niet voor de laatste keer.

Adoramos-vos, queridas!

Sejam sempre bem-vindos!