Huis in zicht

Het einde van de atypische zomer sluimert in de lucht. De zoetste vijgen hangen met duizenden aan de bomen, kilo’s tomaten versieren de planten met kleurrijke trossen, de luffa’s groeien snel, honderden droge bonen verhuizen van peul naar pot en in de grote omgeving zijn alle peren uit de boomgaarden geplukt. Nu er wat minder werk is op het land, werken we stevig door in het huis. We hopen er in de loop van de winter in te trekken, al zal het nog basic zijn.

Zoals altijd, krijgt het landje natuurlijk voorrang. In de warme zomermaanden hebben we buiten het minste werk. Het maaien valt weg, alle planten zijn stevig in de grond geworteld en om iets nieuws te zaaien of planten is het te heet en droog. Wat als enige in de plaats komt, is water geven. Om de twee dagen in de moestuinen, één à twee keer per week aan de bomen en struiken. Nochtans is het een atypische zomer, of toch volgens de mensen die hier al heel hun leven wonen. Frisser, natter en meer mist. Het riviertje stroomt zelfs nog een klein beetje. Wat een leuke verrassing! De snijdend scherpe Nortada, de noordenwind die hier in de zomer waait, is helaas ook veel aanwezig.

Dit jaar moeten we minder tijd uittrekken voor water geven als vorige zomer. Dat komt omdat de gemiddelde temperaturen lager liggen (eerder rond de vijfentwintig in plaats van bijna dertig) en het ’s nachts en voor de middag geregeld mistig en bewolkt is. Stiekem vinden we dat best fijn. Het spaart ons en de planten even van de hete zon, waardoor buitenwerken een stuk minder vermoeiend is. Wat ons ook enorm veel tijd bespaart, is dat mama al sinds ze hier is de ‘grote waterronde’ voor haar rekening neemt. De ene week in totaal tweeënhalf uur, de andere vierenhalf, die ze in twee sessies doet. Eeuwige dank!

Een van de grootste luxes in onze levens hier is het zelfvoorzienend zijn in groenten. Elke dag opnieuw geniet ik ervan om door de tuinen te wandelen en te oogsten wat we met zoveel liefde gekweekt hebben. Voor het eerst zaaiden we Borlotti bonen, om te drogen voor de winter. Weer een stap vooruit! Deze maand komen er ook absurd veel tomaten van de planten, gemiddeld twee kilogram per dag. Mama maakt er de lekkerste soepen en salades mee, we maken zelf vaak sauzen, delen uit en verkopen. In combinatie met de glanzende aubergines, knalrode paprika’s en knapperige basilicum maak ik er heerlijke ratatouille mee. Perfecte maaltijd gecombineerd met onze eigen aardappelen en eitjes.

Intussen voelen we de herfst toch al een beetje in de lucht hangen. Sommige bladeren beginnen lichtjes te verkleuren, al blijven de meeste bomen in onze omgeving heel het jaar door groen. Het betekent in ieder geval dat het tijd is om aan de wintermoestuin te denken. We plantten al veertig spruitenplantjes en zaaiden een nieuwe reeks pompoenen, sla, mosterdblad en snijbiet. De rest volgt de komende weken, in aanloop naar de eerste regens en het voorbereiden van de bedden.

Nu de kippenkuikens groot genoeg zijn, kan het hele gezelschap weer lekker buiten de ren scharrelen. Zodra ze hun eieren gelegd hebben, meestal iets voor de middag, zetten we het deurtje open en lopen ze vrolijk het domein op. Ze smullen zich rond met de vijgen die op de grond vallen, halen beestjes uit de weinige stukjes aarde die nog vochtig zijn en schrokken van hun favoriete kruiden. Binnenkort mogen ook de eendjes vrij op het land lopen. Die elf kleintjes zijn intussen al grote vogels geworden met een mix van dons en volwassen veren. Het brengt me veel plezier hen te verzorgen en op te zien groeien. Met hun schattige snaveltjes en brede platvoeten doen ze me ’s ochtends spontaan lachen. Favoriete extraatje: meloen!

Uitkijken naar het huis

Voor het eerst in lange tijd kwam er ruimte vrij om in het huis te werken. We hadden de helft van de ruimte al vol betonnetten gelegd toen de werkmannen kwamen om de buitenkant van het huis te voegen en de patio te nivelleren. Als we ooit elektriciteit en water naar de andere gebouwtjes of buiten wilden, moesten die op dat moment gelegd worden. Normaal gezien zouden de mannen pas volgend jaar komen, dus we waren er niet op voorzien. Jannick moest dus in allerijl rekenen, tekenen, hakken, materiaal kopen, kabels en buizen leggen en weer dichtgooien. Daarna moesten er nog een heleboel gaten en scheuren opgevuld en gevoegd worden, omdat we er na het leggen van de kasseien nooit meer aan zullen kunnen.

Change of plans dus, maar nadien gingen we weer gestaag verder. Jannick berekende hoe hoog de afvoer van onze douche (met regenwater) moest zijn en installeerde alle buizen onder de hoogte waar het beton zal eindigen. Pfoe, ik zou zelfs niet weten hoe eraan te beginnen. Held, voor de zoveelste keer. De elektriciteit had hij al afgewerkt en dan restte er enkel nog de dorpels aan de deuren en ramen. Hij restaureert die alsof hij nooit anders heeft gedaan. Vakwerk!

Na die laatste stukjes leggen we de rest van de betonnetten en kunnen we eindelijk starten met de job die we oorspronkelijk al in februari wilden doen: veertig vierkante meter betonvloer gieten. So it goes. We hebben absoluut geen spijt van de grote moestuinen, ons onderhouden landje en de patio. Maar de laatste tijd verlangen we er wel echt naar om naar het huis te verhuizen. Het ziet er fantastisch uit en lonkt ons naar binnen.

Tegelijk is het lichamelijk voor Jannick echt heftig om al tweeënhalf jaar in een bed te slapen dat twintig centimeter korter is dan hijzelf, en in een camper te wonen waarin hij niet rechtop kan staan. We weten ook dat het vocht in de winter moeilijk buiten te houden is, dus werken zoveel mogelijk door. Een groot bed, rechtop staan en een knisperende kachel, dat is op dit moment ons doel.

Social living

Deze zomer betekende ook heel wat op sociaal vlak. In de eerste plaats misschien zelfs werkgerelateerd. Jannick krijgt best veel aanvragen voor tuinwerk, maar werkt maar twee of drie dagen per week voor klanten, omdat we ons huis af willen krijgen en investeren in de boerderij. Hij verwijst nieuwe klanten sinds kort af en toe door naar de jongere tuinman boven op de heuvel, terwijl die Jannick op zijn beurt soms inschakelt voor het snoeien van grote bomen.

Ook met de zonen van buurvrouw Cuca bouwt mijn ondernemende man een steeds betere band op. Hij deed tuinwerk in onderaanneming van de oudste en werkt geregeld samen met de middelste, die met zijn graafmachine en vrachtwagen gigantische mogelijkheden heeft op het grote domein van een van zijn klanten. Onderweg stoppen ze voor een (poppen)tasje koffie of een biertje. Irmãos e vizinho, noemen ze zichzelf lachend, ‘broers en buurman’. We konden ons niet beter wensen. Over gebrek aan werk maak ik me al lang geen zorgen meer. Naar kwalitatieve handarbeid zal er altijd vraag zijn.

Uiteraard gingen we ook weer samen met Cuca en de familie (en mama!) eten op het dorpsfeest. Eerlijk, ik kan het alleen maar omschrijven als de gezelligste schranspartij, een beetje zoals op het einde van een strip van Asterix. Aan een stuk door werden er stampvolle schalen kip- en varkensvlees, salade, verse frieten en migas aangedragen. En desserts natuurlijk, nooit te vergeten! Even bijpraten met andere dorpsgenoten en dan toch maar naar huis. De kitscherige bombastische coverband lieten we liever aan ons voorbijgaan.

Daarnaast werden we ook een aantal keer uitgenodigd bij mensen thuis. Zo zaten we met zowat het hele gehucht en meer te smullen op de housewarming van de leeftijdsgenoot waar we ons tractortje van kochten. Ze hadden zelfs veggieburgers voor mij voorzien, in plaats van het traditionele biggetje aan het spit. Zo attent! Vegetarisch eten deden we ook samen met onze nieuwe vrienden van Delmighty Sounds. Na de eerste kennismaking twee jaar geleden op Dub na Montanhã hielden we contact via WhatsApp. Onlangs kwam het er voor het eerst van dat ze bij ons op bezoek kwamen. Uren en uren zaten we te praten en lachen. Heerlijk!

Enkele weken later nodigden ze ons uit voor een private dub gathering op hun domein in het groen, een uurtje rijden van bij ons. Het was fantastisch om daar met een twintigtal dubheads onder de bomen te vertoeven, met als soundtrack onze favoriete muziek. De kers op de taart was het bezoek van Reflexian en Hans van Jah Heavy Load, die een ‘mini’ soundsystem van het Belgische Stakx meebrachten. Wat een geluid komt er uit die speakers! Heerlijk om de bassen en vibes nog eens in mijn lichaam te voelen. Give thanks! Big up! E até Jah!

Foto bovenaan: ons woonhuis! Ik kan er naar blijven kijken sinds de muren gevoegd zijn. Helemaal waar we van droomden. <3