Kerst in huis!

Het is gelukt! Na bijna drie jaar in de camper, wonen we sinds een week weer in een huis, hopelijk voor altijd. Dat betekent het einde van een unieke levensfase, en het begin van nog veel meer. Nu pas beseffen we welke kleine luxes we misten en hoe fijn het voelt om weer ruimte te hebben. Zelfs een blog schrijven op een normale stoel aan een houten tafel is een heerlijkheid.

Drie jaar geleden waren we ontzettend druk bezig met de laatste klusjes in de dertig jaar oude camper die we kochten om rond te reizen en naar Portugal te verhuizen. Tegelijk haalden we het huis leeg dat we zelf renoveerden en waar we bijna tien jaar in woonden. We wisten toen absoluut nog niet waar we terecht zouden komen en of we ooit weer in een stenen huis zouden wonen. Misschien werd het wel een blokhut of een yurt?

We wilden een klein jaar reizen, maar dat werd door de technische problemen maar een vijftal maanden. De camper gaf het op in de buurt van Toulouse en we lieten hem op basis van onze intuïtie met de vrachtwagen naar het westen van Portugal brengen. Daar vonden we na enkele weken al de plek die ons kippenvel gaf, een hectare land diep in de vallei, met een oude boerderij erop die al dertig jaar leeg stond: Terra do Rio. In oktober van datzelfde jaar verhuisden we de camper naar het plekje dat we meer dan twee jaar onze thuis noemden.

Ja, er stond een ruïne op het domein, maar die lieten we de eerste tijd volledig links liggen. Eindelijk hadden we de tijd en mogelijkheden om tientallen bomen te planten en grote moestuinen aan te leggen, dus dat hebben we gedaan. Pas daarna kwam het huis op onze radar. Na bijna tien jaar verbouwen in België, hadden we niet meteen zin om daar weer in te vliegen, maar de kleine ongemakken in de camper stapelden zich op en het afgelopen half jaar ging onze focus grotendeels naar het leefbaar maken van het woonhuis.

Het veel te kleine bedje in de camper begon na drie jaar zwaar te wegen. We herstelden moeilijk van zwaar fysiek werk en werden ’s nachts veel te vaak wakker. Jannick kon niet languit liggen en ook niet rechtop staan. Wanneer de temperaturen in de winter naar het vriespunt gingen, een tiental nachten per jaar, stonden we ’s ochtends op met bevroren ramen en in drie graden. Slapen deden we met mutsen en wollen sokken. Het was moeilijk om handdoeken, laarzen en jassen droog te krijgen, ondanks het kleine elektrische vuurtje dat we gebruikten. Samen op hetzelfde moment rechtstaan was moeilijk, samen koken onmogelijk. Een bepaalde T-shirt of broek zoeken in de volgepropte kastjes en schuiven was vaak frustrerend.

Een paleis

Terwijl het woonhuis van de boerderij voor de meeste mensen allesbehalve af lijkt, voelt het voor ons als een paleis. We hebben nog veel werk om het verder af te werken, maar voorlopig is het meer dan goed genoeg om in te leven. Nochtans wonen we nog steeds heel basic. We vullen ons drinkwater nog altijd in een ton en pompen het naar binnen via een 12V pompje, een badkamer is er nog niet en we hebben enkel een heel simpel voorlopig composttoilet. De muren zijn nog niet afgewerkt, het bed staat nog in de woonkamer in plaats van de nog te bouwen slaapkamer boven en onder onze voeten is voorlopig enkel beton. Maar dat valt in het niets met de luxe die we nu ervaren.

Ik was vergeten hoe diep ik kon slapen en hoe goed dat kon voelen. Op de grote matras die we meebrachten uit België slaap ik uren aan een stuk, net als Jannick, en word ik voor het eerst in lange tijd volledig uitgeslapen en hersteld wakker. ’s Ochtens doen we de kurkeiken luiken open en stroomt het felle zonlicht gul naar binnen, waar het de mooiste tinten creëert op de dikke stenen muren waar we zo van houden. ’s Avonds sluiten we met diezelfde luiken de koude buiten en genieten eindelijk van de doordringende stralingswarmte van de houtkachel. Op koude avonden zitten we daar gezellig voor, met Buju tussen ons in. Kachelhond!

Die kachel doet op winterdagen ook dienst als kookvuur. We zetten de fluitketel erop om water te koken, maar gebruiken ook de gietijzeren pan om er groenten op te bakken en zetten de pot met aardappelen erop. Het meest gebruikte deel is de oven, die hebben we drie jaar gemist. We hadden wel de handige Omnia-oven om op een gasvuur te plaatsen, maar die valt toch in het niets in vergelijking met deze volwaardige versie. Minstens een keer per dag schuiven we er iets in: kaneelbroodjes, onze favoriete ovenschotel, appeltjes of zoete aardappelen.

Het klinkt misschien banaal, maar ik geniet er ook echt van om stenen koppen, borden en kommen te gebruiken in plaats van de duurzame plastic versies die we in de camper hadden. Thee uit een prachtige kop! Water uit een groot glas! Uit de voorraad die we uit België lieten komen, haalden we grotere kookpotten en keukengerei. Ik kan niet wachten om hier vrienden en familie te ontvangen en uitgebreid voor hen te koken, iets wat ik vroeger veel en graag deed. Eindelijk kunnen we hen ontvangen, ook op regen- of koudere dagen.

Rond de oude ronde tafel die we op de kop tikten kunnen we ergonomisch zitten. Ook dat is iets waar we de laatste maanden echt naar snakten. De bankjes in de camper waren ‘uitgezeten’ en het werd steeds moeilijker om een comfortabele en ontspannen houding te vinden. Altijd zaten we op diezelfde plekken, terwijl we nu zoveel ruimte en keuze hebben. We kunnen gemakkelijk rond de tafel dansen en moesten luidop lachen toen we voor het eerst rechtstaand samen uitgebreid aan het koken waren. Wat hadden we dat gemist! Ook rustig voor een kast staan en kleding kunnen zien om te kiezen bleek een onverwachte luxe, net als een aparte plek voor natte schoenen en kleding. En dat allemaal zonder heen en weer te schudden bij de minste beweging of windvlaag. Onvoorstelbaar weldadig.

Ook Buju en Ziggy genieten zichtbaar van de ruimte en warmte die we creëerden. De eerste dagen waren een beetje ongemakkelijk. Buju vroeg zich af wanneer we naar ‘huis’ gingen en kwam moeilijk tot rust, terwijl Ziggy aan de deur van de camper stond te krabben in plaats van het huis. Gelukkig duurde die fase niet lang. Buju had al snel door dat hij eindeloze mogelijkheden heeft om tot rust te komen in het huis, en koos onze eigen favoriete leunstoel als zijn uitverkoren plek, lekker warm voor de kachel. Ziggy had maar een kleine week nodig om te begrijpen hoe een kattenluikje werkt en loopt nu vrolijk binnen en buiten. Op koude nachten krult hij zich op aan onze voeten op het bed. Buju heeft wel door dat hij hier veel meer plaats heeft om achter Ziggy aan te rennen en gek te doen, dus we moeten zijn enthousiasme geregeld intomen, net als zijn behoefte om letterlijk overal zijn neus in te steken. Nieuw huis, nieuwe regels!

Vakantie

Sinds het einde van de zomer hebben we non-stop keihard doorgewerkt om het huis bewoonbaar te maken. Begin november durfden we voorzichtig uitspreken dat het misschien wel mogelijk was om voor Kerst te verhuizen, als we bleven doorgaan. Dat hebben we dan ook gedaan, tot een dikke week geleden. Op vrijdag dertien december om half zes waren we klaar en ploften uitgeput maar enorm voldaan neer in de gemakkelijke stoelen voor de kachel. Langzaam drong het door dat het gelukt was en dat we de vruchten mochten plukken van ons harde werk. Het duurde even voor we dat echt voelden. De adrenaline en spanning van de laatste weken hadden tijd nodig om te transformeren naar geluk en rust.

Om onszelf te belonen, en omdat we er echt nood aan hebben, gunnen we onszelf twee weken kerstvakantie, vrij van onze klanten en verbouwingen. Het is de eerste keer sinds we op ons landje wonen dat we ervoor kiezen om langer dan een week rust te nemen. De vorige vakantieweken stonden ook nog in het teken van vrienden die op bezoek kwamen, maar deze vakantie is voor ons. Natuurlijk blijven de vaste taken op de boerderij doorlopen. Zo moeten de moestuinen onderhouden worden, willen we nog een tiental bomen planten en hebben de kippen en eenden ons nodig, maar over het algemeen zullen we de komende weken rusten en genieten. De volgende stappen, plannen en klussen zijn voor later.

Urenlang lezen voor de kachel, uitslapen, onze favoriete muziek door het huis laten knallen, uitgebreid koken, uit eten gaan bij ons favoriete restaurant aan het strand, spelen met Buju en lange wandelingen maken onder de felste blauwe lucht: we maken er eindelijk tijd voor. Na twee kerstavonden na elkaar bij onze liefste buren, kiezen we er dit jaar ook voor om Kerst in ons eigen huis te vieren, met mama erbij. Lekker bij de kachel met zelfgemaakte hapjes, stoverij en een kaneeldessert uit de oven. Heerlijk.

Het doet me zoveel plezier om deze blog te kunnen schrijven, dat ik er spontaan een glimlach en tintelingen van krijg. Ik ben uitzonderlijk trots op mijn geweldig man Jannick, op ons als oersterk koppel en op mezelf. Wie passie, liefde en hard werk combineert, kan onvoorstelbaar veel bereiken.

We wensen iedereen warme feestdagen toe vol licht en liefde, en vooral een bijzonder mooi 2025 met het allerbeste van alles.

Boas Festas e um feliz Ano novo!

Foto bovenaan: ons huis bij schemer.