Over regen, bloesems en even op de rem gaan staan

Bloesems, frisgroene blaadjes, onkruid dat de hoogte in schiet, honderden zaailingen en veel regen: de lente is er weer! Het liefst van al zouden we volle dagen op het veld werken, maar door de natte grond kan dat even niet. Verder met het huis dan maar! Al ligt het tempo wel een stuk lager dan voor Kerst.

Alle paadjes zijn veranderd in modderbaden. Het riviertje raast door de vallei en spat schuimend op bij de kleine watervalletjes. Vorige week waren we nochtans met volle moed begonnen aan het voorbereiden van moestuinbedden om meer bietjes, ui en prei te kweken. De dag erna begon het te regenen en sindsdien is het amper gestopt. We genoten van de warme zonnestralen tussendoor, maar het land bleef verzopen. Het enige wat we buiten nog konden doen, was de gigantische papyrusplant uitgraven, splitsen en herplanten aan de rivieroever. 

Nochtans waren de weken voor de regen kwam heel zonnig, net als het hele najaar. We waren toen zelfs ongerust dat het veel te weinig regende en hoopten dat het nog zou komen. In februari werkten we in het zonnetje nog de houtopslag af en bakenden een mooie tuin af, voor Buju. Het voelt zo goed om hem vrij rond te zien rennen voor het huis, zonder risico dat hij onder de poten van een paard loopt of voor een tractor springt. Heerlijk om met zonnig weer de deur open te gooien en hem zorgeloos buiten te laten.

Enkele weken geleden verschenen ook de eerste bloesems op onze fruitbomen. Intussen weten we dat de perziken altijd de pioniers zijn. Felroze steken hun bloempjes af tegen het jonge lichtgroene gras eromheen. Niet veel later kwamen ook de blaadjes schuchter tevoorschijn. De eerste bloesem op de abrikozenboom. De nieuwe blaadjes op de mij zo geliefde moerbeiboom. Tientallen nieuwe scheuten op de oleanders en loquat. Knoppen die op barsten staan bij de onlangs geplante hazelaars, walnoten- en kastanjebomen.

Even op de rem gaan staan

Deze maand hebben we weer een geweldig koppel Workawayers te gast. We hadden grootse plannen om met hen in de moestuin en op het land te werken, maar die vielen dus letterlijk in het water. Gelukkig blijven ze nog enkele weken, en lijkt het alsof het tweede deel van de maand droger zal zijn. Fingers crossed! In afwachting moesten we onze planning dus helemaal omgooien en binnen werken. Daar waren we niet op voorzien, of toch niet zoveel. Even schakelen dus.

Onder normale omstandigheden zou Jannick in razendsnel tempo nieuwe plannen bedenken en materiaal gaan halen, maar sinds Kerst moet hij even op de rem gaan staan. De maanden voordien, tussen de zomer en het verhuizen naar ons huis, werkte hij absurd hard. Ik vroeg me in die periode al af hoe mijn Superman dat kon volhouden en maakte me zorgen, maar hij wilde doorgaan. Ook omdat hij moeilijk kon ontspannen op het kleine bankje en in het veel te kleine bedje van de camper. De weerslag volgde na de jaarovergang. De twee weken vakantie die we namen waren absoluut niet genoeg om zijn lichaam en geest te laten herstellen van de bijna bovenmenselijke prestaties die hij in het najaar neerzette. En de anderhalf jaar voordien.

Even op de rem gaan staan dus, ook al hebben we energieke Workawayers te gast die staan te popelen om de handen uit de mouwen te steken. We willen onze helpers liefst zoveel mogelijk meenemen in ons leven, hen dingen leren en verantwoordelijkheid geven. Maar daar hoort ook bij dat we veel moeten uitleggen, in de gaten houden en plannen. En dat staat nu even op een laag pitje. Voor buiten hebben we tientallen taken klaarstaan, maar op binnen hadden we niet gerekend. Jannick vertelde eerlijk tegen hen wat de situatie was; zij waren alleen maar begripvol en vol bewondering voor wat mijn man en ik de voorbije jaren allemaal al gedaan hebben hier. Samen doen we binnen kleinere dingen. Wat zijn we blij om hen te leren kennen en in ons leven te omarmen. Give thanks, voor al jullie hulp en gewoon om er te zijn.

Terwijl ik dit schrijf overspoelt de zon ons drijfnatte landje met haar warme lentestralen. Buju staat aan het hek te blaffen naar Diamantino en Tiago die langskomen op hun paard, zoals ze dat elke zondag doen. Deze namiddag zou het droog blijven. Niet dat we dan al buiten kunnen werken in de glibberige modder, maar we kunnen wel droog wandelen en onszelf koesteren in het prachtige licht en de welgekomen warmte.

Altijd vooruit, stap voor stap, op ons tempo.

Foto bovenaan: droog moment om met Buju te wandelen. Nog voor we thuis waren, brak de hemel open en overspoelden de donkere wolken ons met striemende regen.