Maart bestond uit nagenoeg vier volle weken regen. Bijna tweehonderdveertig procent meer dan gemiddeld. De plannen voor het land en de moestuin vielen letterlijk in het water. Op korte tijd veranderde de harde kleigrond in plakkerige brei. En dat terwijl wij en zowat iedereen in onze omgeving stond te popelen om te maaien, frezen, hakken, zaaien en planten. Het werd even wat droger, tot er nog meer regen viel.

Misschien heb je de cijfers wel ergens zien circuleren: in het zuiden van Europa kregen we maar liefst vijftig dagen regen de afgelopen twee maanden, in het noorden waren dat er maar drie. Absurd! Omgekeerde wereld. In België zijn mensen waarschijnlijk blij met het zachte lenteweer. Ik zou dat ook zijn, maar nooit van harte. Het klimaat raakt steeds meer verstoord en er wordt niets aan gedaan. Het lijkt zelfs alsof het helemaal niet meer van belang is in onze door macht en hebzucht gedreven wereld. Ik kan er diep triest om worden dat degenen die de beslissingen nemen enkel op korte termijn denken.

Even schakelen

Vier weken regen dus, een weekje droog en nu weer een aantal dagen veel regen. Ongeduldig wachten we af tot het landje droger wordt en we weer verder kunnen op het veld. Begin maart was daar totaal geen vooruitzicht op, dus gingen we aan de slag in het huis. We kregen twee geweldige Workawayers te gast voor vijf weken, welgekomen helpende handen. Even schakelen wel, we hadden een lange lijst van buitentaken die we met hen wilden doen. Daar konden we enkel aan werken als het tussendoor stopte met regenen, om de aarde te bewerken moest dat zelfs enkele dagen zijn.

Samen schuurden we de eucalyptusbalken en planken van het plafond en zetten die in lijnzaadolie. Het zag er ineens geweldig uit! Onze gasten hielpen met het kaleien van een muur en een heleboel kleinere taken. Het was ook erg handig dat ze konden helpen bij het verwerken van de laatste tien (grote) pompoenen en enkele kilo’s pak soi. Nu we een vriezer hebben, kunnen we die makkelijk bewaren. Ymke zette haar creatieve skills later in om een prachtig bord te maken voor onze moestuin. Obrigada querida!

Op de momenten dat we toch buiten konden, hebben we een grote papyrusplant uit de modder gegraven, in stukken gehakt en opnieuw geplant langs de oever van het snelstromende riviertje. We maakten honderden bamboestokken schoon voor gebruik in de tuin. Davíd vond bosmaaien superleuk, dus hij liep uren met een koptelefoon op over ons landje. ’s Avonds hingen onze doorweekte jassen en broeken aan haakjes aan het plafond, schoenen en laarzen op een rijtje voor de kachel. Elk moment dat het niet stortregende, wilden we naar buiten. Er is altijd iets te doen.

Boerderij in actie

En toen werd het eindelijk droog. De zon brandde onverwacht fel op onze huid en gaf iedereen een kleurtje. We voelden ons opgelucht en licht, vrolijk en enthousiast. Meteen hoorden we meer vogeltjes fluiten en barstten de bloemknoppen open die we al zo lang zagen zitten. Nog meer bomen lieten hun bloesems floreren en in de serre begonnen er eindelijk meer zaadjes uit te komen. Die laatste werden tijdens de natte weken helaas grotendeels opgegeten door slakken, waar we hier normaal amper last van hebben.

Het duurde enkele dagen voor de grond droog genoeg was om te bewerken. We zetten een deel van de bedden van de zomermoestuin terug af op het juiste formaat, hakten ze een twintigtal centimeter diep en voegden nog maar eens compost toe. Enkele dagen later zaaiden we de eerste honderden struikbonen, kikkererwten en lupine; daarna beplantten we de laatste bedden met prei en de eerste met komkommer, courgette, paprika en aubergine. In de serre verplaatsten we een twintigtal tomatenplantjes naar grotere potjes en zagen we honderden basilicumzaadjes ontkiemen. Ook de luffa’s, meloenen, salie en lavendel lijken eindelijk gelukkig te zijn.

En toch schrijf ik dit terwijl de regen tegen de ramen van het huis slaat. Na een dikke week zon en buitenwerk, krijgen we opnieuw heel wat liters water over ons heen. Balen, echt wel. We hebben de platte stukken nog steeds niet met de grasmachine kunnen maaien en wilden nog veel meer hakken, zaaien en planten. Ook frezen met de tractor stond en staat op de planning. Jannick freesde in de droge week al een groot stuk voor de kikkererwten en lupine, maar dat hadden we in de herfst al eens gedaan en lag afgedekt onder speciale doeken. Het veldje voor de aardappelen kon nog niet, en door de regen zal het nu nog wel even duren voor we ze kunnen planten.

Op het ritme van de natuur

Op de boerderij kunnen we enkel leven en werken op het ritme van de natuur, maar wat als dat verstoord is? We praten veel met onze dorpsgenoten en ook zij maken zich zorgen over de seizoenen en de voorspelbaarheid van het weer, omdat hun eten en inkomen er afhankelijk van zijn. Sommigen zochten zelfs hoger gelegen, drogere veldjes bij familie, om toch al aardappelen te kunnen planten. De voorraad van vorig jaar is bij de meeste mensen op. Ook de fruitbomen hebben het moeilijk met het natte weer. Schimmels krijgen de kans om zich nog veel te laat te nestelen, ook op en in de piepjonge vruchtjes. Aan maïs planten wordt zelfs nog niet gedacht. Veel te nat, terwijl de korrels vorig jaar al in de grond staken.

En toch zien we de schoonheid van deze prille natte lente. Alles is de afgelopen weken wakker geworden. Uit de vijgenboom ontsprongen duizenden felgroene blaadjes, aan de moerbeiboom hangen al tientallen miniatuurvruchtjes, het aantal bloesems bij de perziken-, nectarine- en pruimenbomen is al lang niet meer te tellen, de druivelaars zijn wakker, aan de olijfboompjes hangen de eerste fragiele bloempjes en de bloemen in de moestuin vormen een kunstwerk van kleur. Leeuwenbekjes, bernagie en calendula regeren de border. Zelfs de trompetbloemen die ik ‘stekte’ van Cuca hebben al meerdere bladeren. Nochtans brak ik op haar advies gewoon schijnbaar droge stukken af van de slapende plant en stak de stokjes een tiental centimeter diep in de grond. Wonderlijk!

Ondanks het natte weer, hebben we absoluut geen gebrek aan eten. De kippen en eenden leggen meer eieren dan we ooit kunnen eten en ook uit de moestuin halen we genoeg groenten om een deel te kunnen verkopen: tuinbonen, prei, snijbiet, boerenkool, bietjes, spruitjes en sla. In de vriezer hebben we nog een mooie voorraad pompoen, selder en pak soi.  Andere mensen delen in dit seizoen tonnen avocado’s, citroenen, mandarijnen en sinaasappelen. We eten er gulzig van en drogen potten vol citrusvruchten voor salades en theemixen. Om die laatste aan te vullen bracht Jannick van de markt nog vijf nieuwe soorten munt mee. We drogen roosters vol echte kamille die overal op ons landje groeit. Heerlijk.

Ik zou willen schrijven dat we geduldig afwachten tot het droger wordt, maar dat was een maand geleden. Intussen zitten we op hete kolen om de groenbemester van de rest van de bedden te halen, ze te frezen of hakken, en stampvol te zetten met de lekkerste zomergroenten. Het is een oefening in aanvaarding. Natuurlijk hebben we binnen altijd dingen te doen, het huis is nog lang niet af, maar ons hart ligt buiten. Nog eventjes dus. We kijken al uit naar een zomerseizoen van overvloed.

Extra liefde voor Ymke en Davíd, die keihard en vanuit hun hart op ons landje werkten, maar ook heel makkelijk en superleuk waren om mee samen te leven. Ze brachten een wondermooie energie met zich mee. Voor altijd in ons hart, en hopelijk snel terug hier.

Foto bovenaan: nog een rooster kamille drogen

PS: Mijn nieuwe boek komt eraan! Bestel ‘Ons Pad’ nu al via boeken.cafe.

• bewustzijn,
• boerderij,
• eigenpad,
• eten,
• geduld,
• givethanks,
• keuzesmaken,
• klimaat,
• klimaatcrisis,
• lente,
• levenvanhetland,
• moestuin,
• natuur,
• portugal,
• regen,
• vidanocampo,
• zelfvoorzienend