Na weken van regen, werd het begin deze maand eindelijk droger. Dat betekende het langverwachte startschot om de moestuin en het veld vol te zaaien en planten. Samen met onze Franse Workawayers deden we een gestructureerde inhaalbeweging om alles voor de droogte en hitte de grond in te krijgen. De komende dagen krijgen de laatste plantjes een plekje. Missie geslaagd!

Terwijl het in België al maanden veel te droog is, hadden we hier in Portugal een uitzonderlijk nat voorjaar. Voor ons betekende dat niet alleen dat de kleigrond te doorweekt was om iets te zaaien of planten, maar ook dat er voor het eerst massa’s slakken verschenen. De eerste reeks bonen die ik toch al in april zaaide, werd vakkundig onthoofd door de glibberige ongewenste gasten.

Ook de plantjes in de kleine serre moesten vechten om te overleven. We plaatsten biervallen, strooiden assen en bevestigden doorntakken en kopertape rond de zaaibakken, maar toch wisten de slakken de minuscule plantjes te vinden. Triest zaaide ik voor de derde keer boerenkool, komkommer, courgettes, goudsbloemen en zoveel meer. Na enkele dagen kwamen ze uit, om de dag nadien opgegeten te worden. Honderden zaden gingen verloren. Gelukkig haalden het honderdtal tomatenplanten, de salie- en basilicumplantjes, lavendel en pompoen het wel. Oef. De rest moesten we dit seizoen helaas op de markt kopen, al mogen we absoluut niet klagen over de kwaliteit en prijzen die we daar vinden.

Toen er eindelijk droger weer kwam, evalueerden we elke dag de vochtbalans op ons landje. Als eerste droogden de veldjes bovenaan op, net als de wintermoestuin die we daar aanlegden. We waren door het dolle heen toen Jannick er enkele weken geleden in slaagde om eindelijk het veldje voor de aardappelen te frezen. Intussen kunnen we de kleine planten op rechte rijen bewonderen. De kikkererwten en lupinebonen die we in april al zaaiden, bleken de laatste regenweken niet al te erg te vinden. Ook zij staan fier rechtop op het veld.

Het volgende op de planning was de maïs: meer en dichter bij elkaar dan de voorbije jaren, en pas gezaaid nadat buurvrouw Cuca dat deed, om de fouten van de voorbije jaren te vermijden; toen we amper een handvol maïskolven konden oogsten. In de wintermoestuin plantten we ook ineens al pompoenen en courgettes, en een heel groot bed vol borlottibonen, die we droog oogsten om te bewaren. Ze hadden het moeilijk die eerste, nog natte weken, maar intussen staan de eerste planten en zelfs bloemen te pronken, en verwachten we binnenkort armenvol groenten. Helemaal bovenaan zetten we ook alvast de eerste tomaten-, peper-, aubergine- en paprikaplanten. En tientallen kroppen sla.

Alle bedden vol

Voor we verder konden met de zomermoestuin, die onderaan ons landje ligt, dicht bij het riviertje, moest daar eerst grondig gemaaid worden, net als op de rest van ons landje. De vele regen gecombineerd met zachte temperaturen zorgde ervoor dat alles als een gek de hoogte inschoot. We raken nooit rond, maar leggen ons er intussen bij neer dat niet alles altijd netjes moet zijn en dat sommige dingen ook later gemaaid kunnen worden. Maar niet de moestuin, want daar wilden we zo snel mogelijk in planten. We waren dan ook heel enthousiast toen het afgelopen week droog genoeg was om die bedden te frezen met de tractor. De Workawayers hadden intussen al een aantal daarvan met de hand gehakt om meer bonen te zaaien, en courgettes, komkommers en meer tomaten-, aubergine- en paprikaplanten te planten. Ook de zoete maïs en luffa’s gingen al de grond in.

De komende dagen zetten we de rest van de zomermoestuin vol met uien, prei, meer tomaten, meloenen in alle soorten, zoete aardappelen en nog veel meer van wat hierboven al vermeld staat. We gaan dit jaar voor het eerst voor volledig volle velden, geen enkel bed blijft leeg, en we maakten bovenaan het landje zelfs extra plaats. Op een maand tijd zaaien en planten we wat normaal verspreid wordt over twee of zelfs drie maanden. We weten dat de jonge plantjes het moeilijk zouden hebben met de droogte en warmte van de zomer, dus het is nu of niet, of toch dit jaar.

Nog meer actie

De groenten kregen de voorbije weken prioriteit, maar ze waren zeker niet het enige waar we mee bezig waren. Het maaien nam en neemt best veel tijd in beslag, daar houden we rekening mee. Jannick ging vorige week ook maaien bij kennissen hogerop in het dorp. Met de tractor reed hij voor de eerste keer helemaal door de vallei om daar te raken. Hoe ingeburgerd kun je hier zijn?! Van ver hoorde ik het gesnor van ons tractortje, onderweg terug naar huis. Ik was zelfs een beetje ontroerd. Daarnaast eisten ook de bomen onze aandacht. De Workawayers maakten de boomcirkels aan hun voeten weer schoon en ze krijgen vanaf deze maand weer hun welgekomen portie brandnetelgier. Aan hun takken hangen blozende perziken, nectarines, pruimen en moerbeien.

De jonge olijfbomen dragen duizenden piepkleine bloempjes, op de appel- en perenbomen staan nog steeds de mooiste bloesems. Die bloemenpracht wordt aangevuld door de mooiste wilde exemplaren in het felste roze of donkerste paars. In de border van de moestuin staan honderden leeuwenbekjes en juffertjes-in-‘t-groen, aangevuld met goudsbloem en bernagie waar de hommels lustig zoemen. De rozen groeien verder op het hek, in het witste wit en oogverblindend felrood.

Tussendoor oogstten we de honderden bollen knoflook en evenveel uien. Door het vreemde weer is de oogst magerder dan verwacht, maar we klagen niet. Terwijl ik met de Workawayers op het veld werkte, concentreerde Jannick zich op het maken van de drie poorten voor de patio. Wat een verschil! Ze maken de boerderij niet enkel mooier, maar zijn vooral enorm handig voor onze Buju. Die kan nu van zijn tuin door het huis naar de patio rennen en helemaal zelf kiezen waar hij zich neervlijt voor een dutje. ’s Avonds ligt hij uitgeteld op de witte stenen, voldaan na weer een geweldige dag. Ziggy springt over de muur, geeft kopjes tegen onze benen en trippelt naar de punt van de ruïne, uitkijkend over zijn domein, klaar voor de nacht waar hij zo van houdt.

Ons Pad

En dan is er natuurlijk nog mijn boek, Ons Pad. Terwijl ik met mijn handen in de aarde zat, kreeg ik hartverwarmende berichtjes van mensen die hun exemplaar ontvangen hadden, verschenen er artikels bij HLN en Bedrock, en dacht ik na over wie ik nog kon contacteren om mijn boek bekend te maken. Mijn dankbaarheid is groot. Ik ben natuurlijk erg benieuwd om te horen wie het eerst zal uitlezen, en wat de lezers ervan vinden. Het blijft heel spannend, ook al kan ik er niets meer aan veranderen. De beslissing nemen en de stap zetten om naar hier te verhuizen en een ander leven te leiden, is het moedigste wat ik ooit heb gedaan. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad en ben ontzettend trots op alles wat we tot nu toe al bereikt hebben. Het was de beste keuze die we konden maken.

PS: Toen Jannick ging maaien verderop in het dorp, hadden ze daar net het schattigste weeslammetje in huis gehaald, Lily. Het arme ding werd gevonden zonder mama, maar krijgt nu het beste leven bij Poppy’s Farm Tails. Toen ik op bezoek ging, kreeg ik meteen een fles in mijn handen geduwd om het onweerstaanbare wezen te voeden. Mijn hart smolt! Lily volgt haar ‘mensen’ op de voet, slaapt op de sofa en in bed, en is beste vrienden met een van de katten. Het geeft ons alleen maar meer zin om binnenkort onze eigen schapen te houden, als duurzame grasmaaiers, af en toe voorzieners van melk, mestmakers en leuk gezelschap. Soon come!